“Wat erin zit, pakken ze je niet meer af”

Je hoort soms wel eens van mensen dat ze na 9 maanden een baby op de wereld zetten, zonder dat ze daar niets vanaf wisten. Na enkele weken zwangerschap twijfel ik echt ernstig aan zulke verhalen. Het is van de buitenkant meteen te zien bij mijn vrouw en ze knapt bijna uit elkaar van inwendige ellendigheid. Hoe houdt ze de andere 30 weken toch vol?

Alles tegelijkertijd

De prille zwangerschap begon natuurlijk al met het buikje wat eigenlijk meteen te zien was voor iedereen. Lichamelijk was ze gewoon meteen écht zwanger en kreeg ze meteen alle kwaaltjes. En dan bedoel ik echt alle kwaaltjes. Of het nu ging om het eten, de hormonen of de vermoeidheid. Alles kwam tegelijkertijd en alles kwam hevig.

Meebewegen richting McDonald’s

Ze kreeg bijvoorbeeld op de gekste tijden honger en zin in iets. Ik heb ooit van een vriend geleerd dat je bij zwangere vrouwen moet meebewegen en dat je niks mag weigeren. Dus toen ze opeens zin kreeg in McDonald’s, stond ik een kwartier later in de rij. Op vrijdagavond moest en zou ze friet hebben, terwijl ik eigenlijk veel liever wilde koken. En toen we ‘s middags in de stad liepen, moest ze op dat moment eten. Een half uur later stond ze met bijna een heel stokbrood in haar handen en die was ook bijna meteen op.

Walging

“Wat erin zit, pakken ze je niet meer af “, zei ze altijd met een glimlach bij die eetbuien. Met enig gevoel van ironie was dat ook mijn antwoord als ze na zo’n eetbui weer misselijk was en zich afvroeg waarom ze dat had gegeten. Want hoe groot de honger ook was, alles wat ze naar binnen werkte, zorgde voor een misselijkheid die veel erger was dan op haar beruchte zondagochtenden. En zo ging dat iedere dag constant op en neer, van honger naar walging en weer terug naar honger.

Thuis blijven voor haar

We waren bijvoorbeeld een avondje te gast bij mijn vader om te eten. Ze kreeg geen hap door haar keel en wilde eigenlijk meteen weer naar huis, omdat ze weer enorm misselijk was. In de auto zat ze met een zak voor haar hoofd, te zuchten en te steunen. Ik moest die avond eigenlijk voetballen, maar omdat ze zich niet goed voelde, bood ik aan om bij haar te blijven. “Ga alsjeblieft weg!”, zei ze nogal boos tegen me. Ik keek haar verschrikt aan, waardoor ze zelf ook besefte dat het er misschien iets te hard uit was gekomen.

Geen ruimte voor nuance

Ze was dus niet alleen misselijk, haar hormonen maakten dat er totaal geen ruimte meer voor nuance was. Het was of zwart of wit, maar niets ertussenin. Ze werd helemaal gek toen Fabio zijn handschoenen kwijt was en stormde door het huis, terwijl die handschoenen gewoon buiten in de fietsmand lagen. Arme Fabio die zich van geen kwaad bewust was. Ollie moest het ook constant ontgelden, want in haar ogen kon hij niets meer goed doen. Het beest luisterde nooit en we konden hem beter aan iemand anders geven, want het zou toch nooit meer iets worden. Arme Ollie.

Verdragen

Haar woede richtte ze trouwens ook gewoon op mij hoor. Op een dag zei ze in de keuken dat ze mijn aanwezigheid gewoon niet kon verdragen en ze overal boos om kon worden. Arme ik. Maar dan niet echt natuurlijk, want het is natuurlijk veel erger wat haar overkomt. Ik hoop gewoon dat ze de rest van de zwangerschap ervan kan genieten. Zonder lasten, maar wel met de lusten.

Door met haar mee te bewegen hoop ik die tijd zo makkelijk mogelijk te maken. Ook al kan ze mijn aanwezigheid soms eventjes niet verdragen, ik zal er toch weer zijn op de momenten dat ze me nodig heeft.