There is no business, like…..

Een veelgehoorde uitspraak over het mooiste vak dat er bestaat. Wat is er mooier dan brood op de plank te brengen door mensen te vermaken. En als je het goed doet dan kan je heel veel brood kopen, of speciaal brood en als je het nog beter doet dan kan je zelfs voor beleg op dat brood zorgen. Het is een vak apart en er zijn maar weinig mensen voor weggelegd. Elk type showbusiness vraagt zo om zijn eigen specifieke eigenschappen van de artiest. Sommige mensen zijn goed met het gebruik van hun stem en worden daardoor zanger of een ander vocaal artiest. Er zijn mensen die goed zijn in kunstjes die niemand anders kan en zij worden dan bijvoorbeeld acrobaat. Dan zijn er nog de mensen die de bewonderenswaardige eigenschappen bezitten dat zij mensen ten alel tijden kunnen laten lachen. Deze mensen worden ook wel komieken of idioten genoemd.

In dit hotel hebben wij elke avond 2 verschillende optredens. Om de talloze mensen een beetje los te krijgen, begint de band om 9 uur te spelen. Dit is vooral als opwarmertje bedoeld en dus begint het rustig. Na een half uurtje begint dan de hoofd-act. In ons entertainment assortiment hebben wij 2 goochelshows, 2 acrobatenshows, 2 flamenco shows en een “ode aan mexico” show. Deze show is standaard hetzelfde en de artisten moeten dus dag in, dag uit, week in, week uit, jaar in, jaar uit, dezelfde show spelen. Het knappe hiervan is dat ze steeds enthousiast blijven om hetzelfde kunstje te doen. Ik zou na een paar weken mezelf helemaal kapot vervelen en dat dan ook uitstralen, maar nee, bij de echte entertainers moet de show doorgaan en dagelijks straalt de energie van hun gelaat.

Of ja, bij de meesten dan, want er is nogal een verschil tussen de verschillende mensen die wij hier hun centjes willen verdienen. Zoals ik eerder al zei, showbusiness is een arebeidstak waarmee mensen vermaakt worden. Dit betekent dus dat de artiesten iets willen bereiken bij de luisteraars of kijkers en wanneer er daadwerkelijk enige vorm van feedback komt dan voelt de artiest zich goed. Doordat mensen dit werk waarderen, gaat een artiest zich vaak speciaal voelen en dit gaat dan gepaard met enige groei van zijn of haar ego. Op zich is hier niets mis mee, zolang ze mij er maar niet mee lastig vallen.

Maar helaas, ik zit in een lastig parket want ik speel hier voor dj en dit betekent dus dat ik verantwoordelijk ben voor de licht en geluidsinstalatie. Dit betekent ook dat ik dagelijks met de eisen van de artiesten in contact kom. En eisen dat kunnen ze! Het maakt blijkbaar niet uit op welk nivueau vand e showbusiness iemand opereert. Iedereen kent wel de diva-verhalen van internationale artiesten waarbij ze speciale eisen hebben zoals een schaal vol met groene M&M’s, mineraalwater dat precies 9 graden moet zijn en speciaal uit Afrika geimporteerde Afrikaantjes (de bloemetjes bedoel ik dan). Afrikaanse kindertjes importeren is weer een heel ander hoofdstuk.

Anyway, ook hier krijg ik te maken met mensen die het hoog in hun bol hebben doordat ze denken dat ze heel wat bereikt hebben wanneer ze elke avond mogen zingen in een 5sterrenhotel voor maximum 20 gasten per avond. Het begint al met de aankomst. Steevast is er 1 bandlid een paar minuten te laat waardoor de show ook later begint. Ze willen elke avond een kan water, daar kan ik nog inkomen want de keeltjes moeten natuurlijk wel gesmeerd worden. Maar dan is er altijd wel iets waar ze ontevreden over zijn. Het volume van de muziek is niet hoog genoeg, de kwaliteit is niet goed genoeg, de lampen zijn te fel of knipperen te snel of dan weer te langzaam. We hebben hie rook nog een installatie hangen voor mooie figuurtjes van licht en dat soort dingen maar dat is al helemaal een taboe want dan kunnen ze de tekst niet goed van hun papiertje lezen. Ja je leest het goed. Ze zingen elke avond dezelfde nummers en nog steeds hebben ze de tekst niet in hun hoofd zitten. Net alsof een tandarts bij elke ingreep even in zijn studieboeken moet kijken hoe het ook alweer in elkaar zit, of dat een prostitue voor elke beurt weer een sexuele voorlichtingsles krijgt omdat ze niet meer weet hoe het moet.

Toch moet ik steeds weer lachen om de shows. Hier in dit hotel hebben wij 3 verschillende bands en na elke week wisselen ze. Éen band bestaat uit 3 thaise hoertjes die in strakke pakjes oude nummers komen zingen, dan hebben we nog een groep van 3 mannen die onverstaanbare nummers zingen zonder de woorden te kennen en de laatste band bestaat uit 1 typische Italiaan, 2 dames en dan een “rasechte Jos Brink showbusiness homo” die zijn vingertjes over zijn keyboard laat gaan. Geen van allen spelen ze echt een instrument, ze hebben een minidisc met voorgeprogrammeerde nummers en spelen lichtjes mee op reeds hoorbare klanken.

De groep van 3 mannen is echt de moeite waard om er eventjes uit te lichten. Ten eerste kunnen zij geen Engels. Vrij moeilijk om dan engelse nummers te moeten zingen. Veelal hoor je dan ook wat klanken en kan je niet echt duidelijk onderscheiden wat de woorden zijn of welk liedje ze aan het zingen zijn. De hoofdzanger heeft niet echt gevoel voor ritme of hij denkt dat het beter klinkt wanneer hij zjin eigen ritme aan de woorden geeft. Hierdoor krijg je dus nummers waarbij de tekst niet te verstaan is en als je toevallig al eens een nummer kent dan is het onmogelijk om mee te zingen want het is nooit in het juiste ritme. Een ander saillant detail is dat ze nooit met elkaar spreken. Ze komen afzonderlijk binnen, zeggen hoi tegen elkaar, beginnen te spelen totdat ze pauze hebben. Als ze dan eventjes 15 minuutjes vrijaf krijgen dan zie je ze nooit bij elkaar staan maar ze doen allen wat anders. Ook na hun optreden vertrekken ze meteen naar huis. Ik vraag me echt af hoe lang ze dit nog volhouden. Ze zijn al 15 jaar bezig als band, al 15 jaar kunnen ze niet zingen en nu praten ze niets eens meer met elkaar. Ja volgens mij is het einde dan in zicht.

Maar ja het leven in de showbusiness is zwaar. Het eist zijn tol en het is moeilijk om aan de top te blijven. Deze band heef zijn hoogtepunt duidelijk gehad en vecht nu voor nog een beetje respect en erkenning. Ach ja, wat is er nou mooier dan elke avond dezelfde liedjes zingen in een discotheek in een hotel waar hoogstens 10 man naar je luisteren. Ik zou dit zelf ook zeker wel willen. De spotlights op je gericht, een microfoon voor je neus en als je praat dan horen de mensen je. Je kan een boodschap over brengen of je kan mensen ontroeren. Een liefdesliedje zorgt voor moie gevoelens en een leuk liedje laat de mensen lachen. Ik zie mezelf over een aantal jaar ook zo op het podium staan. Net zoals ieder ander zal ik ook klein moeten beginnen. Eerst voor een select gezelschap brallen in de karaoke bar, dan ingehuurd worden op feestjes en partijen om uiteindelijk ontdekt te worden en het te maken als wereldberoemde zanger. Duizenden vrouwen die je naam schreeuwen, je kan eisen stellen die nergens over gaan maar je stelt ze gewoonweg omdat je het kan. Een leven van geld, vrouwen, plezier en bekendheid trekt me zeker wel. Er is alleen 1 probleem, ik kan niet zingen. Maar ja, als je het stukje terug leest dan kan die band dat ook niet en die zijn al 15 jaar zo bezig. Dat wordt dus mijn volgende doel. Ik heb toch geen diploma’s of wat dan ook. Ik heb geen toekomst gepland, ben nergens aan gebonden en barst van ambitie.

Ik bedoel als 3 niet engels sprekende mannen, 3 thaise hoertjes en een rasechte josbrink showbusiness homo betaald krijgen om hun ding te doen, dan moet mij dat toch ook zeker lukken!