Sporten is gezond

Sporten is gezond wordt wel eens gezegd. Maar zoals ik hier nu op mijn stoel zit, trek ik dat toch wel beetje in twijfel. Mijn spieren zijn stijf, ik heb moeite met opstaan en traplopen is een drama. Het is de dag na de halve marathon en ik vraag me eens te meer af waarom ik het ook alweer gedaan heb. Het idee was leuk, de uitvoering wat minder en de dag erna is nog veel minder leuk.

Het begon eigenlijk min of meer als grapje. Ik hoorde van een vriend dat hij mee wilde doen met de halve marathon en toen begon het idee bij mij ook te dagen. Een ander plan om weer een avondje te housen stond op losse schroeven dus na een paar dagen van twijfelen, besloot ik me ook maar in te schrijven. Het kwaad was geschied en ik kon dus niet meer terug. Het magische nummer werd 7199, het nummer dat ik 21 kilometer lang bij me zou dragen.

Aangezien ik in het dagelijkse leven al redelijk actief ben, sommigen noemen het een vorm van ADHD, en dat ik op regelmatige basis over het voetbalveld ren als een dolle hond, dacht ik dat ik deze klus wel eventjes zou klaren. Of ja, ik wist dat ik in ieder geval een goede basisconditie had, maar dat 21 kilometer toch van een andere categorie is. Dat betekende trainen, uren en kilometers maken en zweten. En dat zijn nou net de dingen waar ik niet heel graag mijn vrije tijd aan op maak.

Drie weken voor het startschot besloot ik om toch maar mijn trimschoenen aan te trekken en een poging te wagen. Ik had een mooie route uitgestippeld die ongeveer 11 kilometer lang is. Een hele mooie route, ware het niet dat ik dan pas op de helft zou zitten. Maar ik dacht bij mezelf dat dit een goed opwarmertje zou zijn en dus begon ik maar met lopen. Op de dag van de marathon zelf had ik deze route 4 keer gelopen, in 3 weken tijd. Dus ja van training kan je niet echt spreken. Mar ik had er wel een goed gevoel over. Ik was al twee weken gestopt met het drinken van alcohol en ik lette goed op mijn voeding. Ja, het is echt ongelooflijk wat je er allemaal voor moet laten. Uitgaan zonder te mogen drinken terwijl je vrienden in beschonken toestand de tijd van hun leven hebben, is niet echt aan te raden.

De avond ervoor had ik een verjaardagsfeestje en normaal gaat dat gepaard met de nodige liters alcohol, vettige snacks en slaaptekort. Nu moest ik mezelf inhouden, ik dronk niets dan water en ik verplichtte me om rond middernacht naar huis te gaan. Daar zat ik dan, op een zaterdagavond, alléén, op de bank, met een glaasje water. Ik voelde me verdrietig en eenzaam en besloot maar naar bed te gaan om niet in de verleiding te komen om toch op stap te gaan. Ik probeerde te slapen maar kreeg ondertussen toch wel een beetje last van zenuwen. Ik dacht nog een keer aan mijn voorbereiding en of ik alles gekocht had wat ik nodig zou hebben. Ik had 4 bananen, 4 flesjes Extran, 2 blikjes Red-Bull, 2 pakjes Dextro Energy en nieuwe batterijen voor in mijn mp3-speler. Er was dus niets wat me ontgaan was. Uiteindelijk viel ik in slaap, een diepe nachtrust die broodnodig was om een toptijd neer te zetten.

En toen was het moment daar. De wekker ging en ik opende mijn ogen. Ik bewoog met mijn benen om te voelen of het goed zat. Ik stapte met beide benen uit bed want je zult op zo’n dag toch maar met het verkeerde been uit bed stappen. Ik pakte mijn tas en zorgde ervoor dat ik niets zou vergeten. Ik pakte mijn boterhammetjes met banaan en suiker. Mocht ik het niet conditioneel redden, dan zou ik door alle suikers en koolhydraten de eindstreep halen. Rond 11 uur was het zover om richting de stad te gaan. Ik werd bij een vriend afgezet en aan mijn lot overgelaten. Ik passeerde het parcours en wist dat ik enkele uren later over datzelfde parcours voorbij zou snellen. Samen met Tim en broer keken we eventjes naar het echte werk want de koplopers van de echte marathon kwamen voorbij gesneld. En dan bedoel ik ook echt gesneld. Dat tempo wat zij lopen, dat hou ik ongeveer een paar honderd meter vol, en zij doen dat 42 kilometer lang. Daar heb ik sinds zondag echt diep respect voor. Zielig om te zien waren de recreanten die hun best deden om het vol te houden. Mensen van in de vijftig kwamen voorbij gestrompeld, en op het punt waar wij stonden moesten ze nog meer dan de helft. Ik hoopte echt dat ik er wat frivoler bij zou lopen na 20 kilometer.

Het was tijd om naar het startpunt te gaan. Samen met duizenden mensen dromden we samen op één punt. Duizenden mensen die allemaal voor hun plezier 21 kilometer lang wilden afzien. Zoiets schept toch een band. Ik keek om me heen en overal zag ik professioneel uitgeruste mensen. Speciale loopshirts, strakke broekjes, speciale sokken, Asics schoenen, speciale riemen voor drankflesjes. En daar stond ik dan, met mijn witte Puma schoenen van 3 jaar geleden, mijn groene voetbalsokken, mijn afgeknipte trainingsbroek als korte broek en mijn gewone witte katoenen shirt, gecomplimenteerd met mp3-speler die vol stond met herrie om mij uren lang te kunnen ondersteunen. Maar ja, als je op mooie gouden voetbalschoenen speelt, wil het ook niet zeggen dat je goed kunt voetballen, al hebben goede voetballers wel meestal de mooiste schoenen. Maar dat even terzijde.

Het startschot klonk en de massa kwam op gang. Het was moeilijk om een goede plaats te bemachtigen want iedereen liep door elkaar en allemaal wilden ze de beste plaats hebben. Ik liep over de stoep, door het gras of midden op de weg, waar het maar uitkwam en na een paar honderd meter had ik eindelijk de ruimte om mijn eigen tempo te kunnen lopen. Vooraf had ik een beetje dubbele signalen gekregen want één iemand zei dat 5 minuten per kilometer goed zou zijn en iemand anders verklaarde me voor gek toen ik zei dat ik dat tempo wilde lopen. Maar na het 5 kilometer bordje keek ik op mijn horloge en tot mijn verbazing zag ik dat ik precies 25 minuten aan het lopen was. Het schema klopte dus.

Onderweg was ik meer aan het genieten van de entourage dan van het rennen zelf. Ik keek naar de mensen om me heen die ook aan het lopen waren en kwam tot de conclusie dat de gemiddelde leeftijd toch wel boven de 40 lag. Of dat ook echt klopt weet ik niet, het kan goed zijn dat mijn tempo dat van een 40jarige is natuurlijk. Langs de lijn stonden erg veel mensen te kijken en te klappen. En toch heef dat wel iets, als mensen echt voor jou staan te klappen. Dat geeft toch wel een soort stimulans waardoor je blijft lopen. Ik kwam voorbij de 10kilometer en ik zag dat ik 50 minuten aan het lopen was, nog steeds op schema dus. Onderweg had ik al wat te drinken aangeboden gekregen en wat sponsjes om mijn overtollig zweet weg te vegen. Het ging me nog eigenlijk goed af, ik voelde mijn ledematen niet en had geen last van kortademigheid. Wat me rond die tijd opviel, was dat er echt helemaal geen leuke vrouwen in mijn omgeving mee liepen. Ja, als je zo lang aan het lopen bent ga je jezelf de raarste dingen afvragen.

Veel mensen hadden bekenden langs de lijn staan want er werd veel afgezwaaid. IK zag pas na 14 kilometer de eerste bekende en die stond er niet eens voor mij maar hoorde bij de politie. Ik zat toen op 1 uur en 10 minuten en lag dus nog steeds goed op schema. Ik kreeg toen wel last van mijn maag. Ik denk dat alle suikers zich een beetje tegen mij gingen keren want al die zoetigheid kan gewoon niet goed zijn. Ik moest dus eventjes ophouden met de Dextro snoepjes en ook maar geen zoete sportdrankjes meer aannemen.

En toen begon de finale. Het moment suprême. Ik liep de stad binnen en vanaf dat punt kon het niet lang meer duren. Ik wist dat ik er bijna was maar ik voelde me nog fris en in topvorm. Het werd steeds drukker langs de weg en er kwam meer herrie. Ik keek goed om me heen of ik bekenden kon herkennen aan de kant van de weg maar ik snelde ze zo hard voorbij dat herkenning onmogelijk was. Ik naderde het Stratumseind en wist dat hier veel bekenden zouden staan bij de kroeg waar ik op vrijdagavond werk. Ik bedacht me wat ik wilde gaan doen. Zou ik eventjes zwaaien, iets grappigs roepen, streaken of iets anders leuks? Ik zag in de verte de luifel al en poetste het zweet van mijn gezicht. Ik moest er natuurlijk wel een beetje representatief uitzien. Nog 50 meter, nog 25 meter, de spanning nam toe. Uiteindelijk besloot ik maar om voorbij te springen en hard een paar keer HEEJ te roepen. Een zeer geslaagde actie want het werd met flink veel gejuich ontvangen.

Toen nog een klein stukje verder en daar zou de finish zijn, maar ik barstte nog van de energie. Tijd voor een eindsprint! Ik begin het tempo op te voeren en de mensen te ontwijken die voor me lopen. Ik loop Stratumseind af en ik weet dat het een stukje verder rechtsaf is. In mijn waanidee is daar de finish al en dus zet ik mijn sprint voort. Ik draai de bocht om en kom tot de harde conclusie dat het nog een bocht verder is. Mijn ademen is al wat zwaarder en mijn spieren ga ik meer voelen. Maar ik kan nu simpelweg niet opgeven, ik ben er bijna. Ik kom aan het einde van de straat en moet linksaf. Hier zal het toch wel zijn he? Helaas, in de verte zie ik de finish liggen maar dat is nog wel minimaal 200 meter. Aan de zijkanten zie ik honderden mensen staan maar eigenlijk heb ik daar geen oog voor. Ik kan aan niets anders meer denken dan aan de streep, ik zal en moet het halen. Ik voel de verzuring toeslaan, mijn tong hangt uit mijn mond maar ik moet het volhouden.

Uiteindelijk stap ik op de mat met een tijd van 1 uur 44 minuten en 58 seconden. Ik druk mijn horloge precies op dit tijdstip af. Wat een tijd, precies binnen de één uur en drie kwartier. Ik kijk nog een keer op mijn horloge om het te beseffen. Maar mijn ogen beginnen te tranen, mijn kuiten spannen zich en mijn bovenbenen worden week. Ik moet eventjes gaan zitten want anders val ik om. Ik krijg een blikje Isostar in mijn hand gedrukt en normaal lust ik dit niet, maar nu smaakt het hemels. Ik zie mijn medelotgenoten moe maar voldaan her en der strompelen en merk dat ik er eigenlijk beter aan toe ben dan ik dacht. Ik sta op en loop een stukje door, eventjes een stukje sinaasappel pakken en nog een glaasje water. Ik krijg een medaille aangereikt en een volstrekt vreemde vrouw feliciteert me met het finishen. Ik kijk nog eventjes of ik mijn vrienden ook al gefinisht zijn om dat zij net achter mij zaten. Maar ik zie ze niet, om de verzuring een beetje voor te zijn begin ik maar weer te lopen en ga richting Stratumseind. Richting vrienden én richting bevestiging. Ik ben trots op mezelf en dat mogen ze weten ook.

Na een uur of twee in de kroeg gehangen te hebben, had ik het eigenlijk wel gezien. Ik werd moe, kreeg honger en ik wilde gewoon liggen. Dus eventjes lekker douchen en dan naar bed. Uitrusten van een zware inspanning en nog eventjes nagenieten. Maar vandaag en waarschijnlijk ook morgen geniet ik nog meer. Ik voel elk spiertje in mijn benen, een teken dat ik leef. Ik dacht na de finish dat ik het nooit meer zou doen, maar misschien ben ik volgend jaar toch weer van de partij. Ik keek namelijk vandaag op de officiële website van de organisatie en daar stond mijn tijd vermeld als 1 uur 45 minuten en 1 seconde. Volgend jaar toch maar proberen om onder de drie kwartier te komen dan.