Nostalgie in haar puurste vorm

Uit eten gaan bij het Rozenknopje in Eindhoven is letterlijk tijdreizen naar lang vervlogen tijden. Een stap in de geschiedenis, nee, een sprong terug. Een hapje eten gaat hier niet alleen om de maaltijd, het is een hele ervaring.

Voor wie het Rozenknopje niet kent. Op de hoek van de Gestelsestraat en de Hoogstraat staat een deftig wit gebouw. Klassiek, in het oog springend, maar zonder poespas. De sierlijke letters prijken trots op de gevel. Alleen de naam klinkt al romantisch: het rozenknopje. Rozen, rode rozen. Een bloemstuk uit de oudheid die direct wordt geassocieerd met liefde, romantiek en gevoel.

De voordeur van het pand is moeilijk open te krijgen. Het haakt wat op een bepaald punt. De constructie van het gebouw is dus wat scheef. Eerst de voordeur voorzichtig forceren en daarna de donkere deur om echt binnen te komen. Hoe het ruikt? Oud. Hoe ziet het eruit? Oud. Hoe voelt het? Oud. Eigenlijk doet alles oud aan binnen, maar is dat erg? Nee, juist niet!

Meteen vooraan staat een grote houten stamtafel waar de vaste gasten hun kaartje kunnen leggen. Links in de hoek staat volgens mij een biljarttafel en voor de rest concerteert alles zich op de kleine bar. Ook van hout natuurlijk. Alles is in dezelfde donkerbruine kleur. Er wordt leven aan gegeven door de talloze voorwerpen die overal verspreid hangen. Schilderijtjes, bladen met muzieknoten, en andere tierelantijnen.

Je kunt er echt je ogen uitkijken. Een beetje net zoals de vaste gasten, heftig rokend aan de bar, doen wanneer er ‘vreemden’ in hun kroeg komen. Ze draaien zich om, kijken je aan van top tot teen en draaien weer terug. Het vaasje met pils en het gesprek over voetbal is toch interessanter dan de nieuwe mensen.

Het eten kan aan de grote tafel voorin, maar wij lopen een stukje door naar achteren. Aan de rechterkant is er een mooie afgeschermde ruimte voor de rokers. Het is echter de enige plek in heel de kroeg waar juist géén rook hangt. Een laptop prijkt op tafel, het is waarschijnlijk het enige object uit dit decennium dat binnen staat.

Aan de linkerkant gaan we een klein trapje op van vijf treden, een plateau waar nog drie tafels staan voor de eters. Naast de trap hangt een ouderwetse telefoon, afgeschermd in een klein hokje. Op de muren hangen hier vooral veel vergeelde posters waarvan de krullen langzaam naar beneden komen. Het heeft de tand des tijds maar moeilijk doorstaan. Het licht komt van een lamp met verschillende peertjes die afzonderlijke worden bedekt door ouderwetse lampenkapjes met flosjes. Ze waren misschien ooit wit, maar neigen nu veel meer naar de kleur van de rest van de kroeg.

Het menu is klassiek, al moet ik wel zeggen dat het iets verbeterd is in de afgelopen maanden. Voorheen stond er gewoon een krijtbord en kon je kiezen uit vlees of vis, tegenwoordig krijg je een gelamineerde menukaart. Voor-, hoofd- en nagerecht staan keurig vermeld, maar ergens voelt het als een traditiebreuk. Dit voelt veel te nieuw aan, het strookt niet met de rest van de sfeer. Gelukkig zetten de stoelen alles weer in het juiste perspectief. Stoelen die je vroeger vond aan de keukentafel thuis, krakend en een beetje scheef. Het bestek dat ook bij oma in de keukenla kan liggen, is netjes in een papieren servetje gerold. Gewoon, een mes en vork in papier. Nostalgie.

Ik kies voor carpaccio als voorgerecht, terwijl mijn gezelschap kiest voor de tomatensoep. Ik lust eigenlijk bijna alles, maar de carpaccio is echt de slechtste die ik ooit heb gegeten. Is dat erg? Nee, op de een of andere manier doet de kwaliteit van het eten niets af aan het gevoel over de kroeg. Het vlees oogt wat bleek en is verdronken in een soort citroendressing. De komkommer is dan wel weer kunstzinnig gevormd. Ik eet het overigens wel gewoon helemaal op, ik ben de moeilijkste niet. Over de soep is echter niets te zeggen, gewoon een goed potje soep.

Terwijl mijn metgezellen de saté goed laten smaken, kijk ik naar mijn bord met biefstuk, ui en champignon. Het is een flinke lap vlees, overladen met gebakken groentes. Geen saus. De homp sla aan de zijkant van mijn bord zorgen nog voor een klein beetje kleur. We krijgen 2 bakken met frietjes en voor mij komt er nog een apart schaaltje. Drie gekookte wortels en wat bloemkoolroosjes. Geen saus. Het smaakt prima overigens hoor, geen kwaad woord over de kwaliteiten van de chef die tussendoor even komt vragen of alles naar wens is. Het is prima, gewoon een lekker bord met eten.

De bediening doet haar best, al gaat het serveren en afruimen een beetje stroefjes. De kok heeft een mooi potje eten gemaakt. De vaste klanten roken en drinken onverstoorbaar verder. Na de geschiedenisles van twee uur, vinden wij het ook mooi geweest en stappen we weer in de tegenwoordige tijd. Niet alleen met een volle buik, maar ook met een vol gevoel.