Mijn leven begint nu

In de herfstvakantie van het afgelopen jaar had ik een goed gesprek met mijn vriendin. Het ging over mijn leefsituatie en over de toestand van mijn moeder. Op een gegeven moment zei ik: “Mijn leven begint pas als dat van mijn moeder over is.” Ze reageerde fel en geschrokken en ze vroeg zich af hoe ik zoiets kon zeggen. Het is natuurlijk erg hard, maar daarom niet minder waar. Na jarenlang leven met die ziekte en nadenken over mijn eigen toestand, kwam ik tot de conclusie dat mijn leven nu pas echt kan beginnen. Mijn moeder was mijn alles, wat dat betreft kun je wel zeggen dat ik een mamaskindje ben. Ik had gewoon een leuke band met mijn moeder en dat vertaalde zich in veel dingen. Ik ging met haar altijd naar de stad om kleren te kopen, zij was diegene om wie ik advies vroeg en zij stond voor mij klaar om mijn zaakjes te regelen. Naast de materiële zaken, kon ik gewoon over alles met haar praten en dat schepte een hechte band.

In mijn jeugd was er dan ook weinig te merken van de problemen die zij had en wat voor effect dat op mij had. In de tijd dat ze nog gewoon alles kon, was het allemaal niet zo’n probleem dat ze ontzettend ziek was. We gingen gewoon ‘vrolijk’ door met leven, iets anders konden we gewoonweg niet.

Ik doorliep mijn middelbare school zonder al teveel problemen. Natuurlijk waren er momenten dat ik me niet goed voelde als het thuis weer eens kut was na een slecht bericht. Maar over het algemeen was het voor mij een gemakkelijk leven.

Ik merkte pas later dat de ziekte van mijn moeder toch wel meer problemen veroorzaakte dan dat ik dacht. Hoe ouder je wordt, hoe zelfstandiger je wordt. Door deze logica zou het dus zo moeten zijn dat ik er beter mee om zou moeten gaan, hoe ouder ik werd. Maar bij mij ging het op een andere manier. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik er over na kon denken en hoe meer het mee ging spelen in alles wat ik deed. Het werd een spook op de achtergrond dat constant over mijn schouder mee keek.

Mijn cruciale jaren gingen dan ook gepaard met alles wat met die ziekte te maken had. Ik ging van de middelbare school af en mijn studietijd begon echt. Door te gaan studeren dacht ik dat ik een nieuwe stap kon maken en dat mijn leven echt zou beginnen. Ik koos voor een psychologie omdat ik altijd geïnteresseerd ben geweest in mensen en ik wilde graag mensen helpen. Ze zeggen wel eens dat mensen die voor psychologie kiezen, zelf ook een steekje los hebben zitten. Ik denk dat “ze” wel eens gelijk kunnen hebben. Niet dat ik toen al een steekje los had zitten, maar ik werd wel degelijk geleid door ziektebeelden en “beter worden”.

Achteraf is dat helemaal geen verkeerde keuze geweest. Ik was tijdens deze jaren elke week blij om weg van huis te zijn, maar was elk weekend blij om weer thuis te zijn. In mijn eerste twee jaar haalde ik bijna alles en ging het gewoon goed. Maar op het einde van het tweede jaar ging het thuis minder en dus ook minder met mij. Hoe graag ik ook weg wilde zijn, telkens had ik het gevoel dat ik thuis moest zijn om er maar gewoon “te zijn”. Helpen kon ik toch niet echt, ik kon niets effectiefs aan de situatie veranderen, maar ik voelde gewoon dat ik thuis moest zijn. Die spanning werd me toen ook teveel en uiteindelijk heb ik het door een stomme fout niet gehaald. Misschien heb ik het wel bewust op een onbewuste manier fout laten lopen, maar dat is niet goed te zeggen nu. Ik kon op een gegeven manier gewoon niet meer en ik denk dat ik er onbewust voor koos om het op de klippen te laten lopen.

Mijn tweede studie was weer een vers nieuw begin. Ik was gewoon op na 2 jaar studeren in Utrecht en dacht dat mijn leven opnieuw zou beginnen. Ik was toe aan iets nieuws en dat werd dus Maastricht. En hoe raar het ook klinkt, ook hier heb ik goed mijn best gedaan. Toch is het uiteindelijk weer niet gelukt. Mijn eerste jaar ging goed, totdat mijn moeder weer een slecht bericht kreeg. Persoonlijk kwam ik mede daardoor ook in een diep dal terecht. Door de thuissituatie ging ik me kut voelen, daardoor ging het slechter op school, daardoor ging ik me nog slechter voelen en toen kwam ik in een vicieuze cirkel zonder einde. Het ging maar slechter en slechter en ik kon het niet meer veranderen.

Ik ben weer thuis gaan wonen, omdat ik dacht dat dit beter zou zijn. Maar omdat ik me gewoon niet goed voelde, reageerde ik dat af op mijn familie. Ik zat zo slecht in mijn vel dat er niet met mij te leven viel. Hierdoor werd de spanning in huis nog groter en ging het steeds slechter tussen mijn familie en mij. Het voelde alsof mijn familie alleen reageerde op mijn gedrag en zich niet afvroeg waarom ik me zo gedroeg. Ik voelde het gat tussen mij en mijn ouders steeds groter worden, terwijl ik ze eigenlijk allebei hard nodig had. Ik wilde wel, maar ik kon het simpelweg niet.

Mijn keuze was om toen te vluchten naar Spanje. Daar zou ik opnieuw kunnen beginnen, daar zou ik eventjes alle ellende achter me kunnen laten en dat was de beste keuze die ik heb kunnen maken. Na 6 maanden kwam ik weer uit mijn dalletje en was ik er weer klaar voor om naar huis te gaan. Mijn vlucht naar Spanje was dan ook echt een vlucht en die had twee oorzaken. Aan de ene kant kon ik er niet meer tegen en doorgaan in die richting was niet goed afgelopen. Van de andere kant besefte ik heel erg goed dat ik op deze manier voor nog meer problemen thuis zorgde en dus zou ik door weg te gaan hen minder belasten.

Mijn leven sinds mijn studietijd heeft dus heel wat klappen gekregen, maar toch sta ik er nu weer goed voor. Ik zit op dit moment van schrijven in mijn tweede studiejaar en dat gaat me allemaal goed af. Ik heb nog steeds een leuke vriendengroep en ben sinds een jaar samen met mijn vriendin. Ik heb weinig te klagen op dit moment, maar zal het toch zonder mijn moeder verder moeten doen.

Langzaamaan begin ik te beseffen dat ik altijd naar mijn moeder geleefd heb. Kleine voorbeeldjes zijn die zaken die ik in het begin opnoemde. De zaken die zij op zich nam, zal ik nu zelf moeten doen. Ongewild is het nu tijd om mijn eigen ding te gaan doen en eigenlijk kijk ik daar best naar uit. Ik ben klaar om de rest van mijn leven echt te leven.

Ik kan me vanaf nu concentreren op mijn eigen toekomst, ook al is dat met een hoop studieschuld en enkele jaren studieachterstand. Mijn leven begint vanaf nu en ik heb er zin in!