Met een schoen vol lood richting de echo

Ze durfde niet te kijken naar het grote scherm aan de muur. Ze pakte mijn hand vast, kneep erin van spanning en haar blik was volledig op mij gericht. Ze keek me aan, terwijl de verloskundige probeerde om het juiste beeld te krijgen. Terwijl ik keek naar een onduidelijke mix van meer dan 50 tinten grijs op het scherm, leek de spanning met iedere seconde te stijgen.

Ze deed natuurlijk gewoon haar werk en deed zo snel mogelijk, maar iedere seconde kroop langzaam voorbij. Ik keek naar het scherm, begreep eindelijk waar ik naar keek, er kwam een glimlach op mijn gezicht en ik voelde eindelijk weer bloed in mijn handen komen.

Opluchting

“Ik heb hier een heel mooi hartje”, zei de verloskundige terwijl ze het met een cursor op het scherm aanwees. Het was 9 januari en we waren voor de eerste echo bij de verloskundige praktijk. Het was de plek waar we met lood in onze schoenen, stenen in onze buik en onweer in onze gedachten heen gingen. De bevestiging op het scherm zorgde echter voor een heel grote opluchting.

Knipperend vlekje

Binnen enkele tellen zagen we een vlekje van een paar pixels. Het knipperde snel en even zo snel maakte de vrees plaats voor blijdschap. Volgens de verloskundige was de baby 8 weken en 2 dagen oud. Er was ook al echt een baby’tje te zien, inclusief ruimte waar de hersenen zouden kunnen groeien. Het minimensje was slechts 1,82 centimeter groot, maar op dat moment betekende het echt enorm veel voor me.  Als de berekening klopte, zouden we op 18 augustus 2019 ouders worden van een nieuw leven.

Een spruijtje

De termijnecho zorgde drie weken later voor nog meer gemoedsrust. Het spruitje, in ons geval dus een Spruijtje, was inmiddels al 5,05 cm groot en er was duidelijk te zien dat het kindje zich goed ontwikkelde. Zo goed dat de geboortedag zelfs vervroegd werd naar 16 augustus. We zagen een actief dansend propje met alles erop en eraan.

De concentratie van Sherlock

Of ja, alles erop en eraan? Natuurlijk probeerde ik meteen te kijken of ik iets kon zien om af te leiden of het een jongetje of meisje zou worden. Ik bestuurde de echo minutieus met de concentratie van een echte Sherlock, zoekend naar iets wat op een uitstekend stukje zou wijzen. Ik zocht, inspecteerde het scherm en vond niets. Het was ook wel vroeg natuurlijk, maar ik hoopte gewoon op een beetje zekerheid.

Het bewijs in de sterren

Er was me namelijk al weken verteld dat het een meisje zou worden. Mijn vrouw was nu wel ziek en de vorige keer niet, dus het zou een meisje worden. Dat kon niet anders. Er kwamen zelfs specifieke trucs met naald en draad aan te pas om te ‘bewijzen’ dat het een meisje zou worden. En in het verleden waren er wat waarzeggers die voorspelden dat mijn vrouw een jongetje en een meisje zou krijgen.

De familienaam

Dus ja, als alle tekenen uit het universum wijzen op een meisje, wat doe je dan? Dan hoop je natuurlijk op een jongen. Een zoon om de familienaam door te geven. Een jongen om deze familie van nichtjes uit te breiden met een neefje. Hoe hard iedereen riep om een meisje, hoe harder ik liet weten dat het een jongen moest worden.

Theedrinken met poppen

Meende ik dat volledig? Nee hoor, ik zou natuurlijk ook heel blij zijn met een meisje. We hadden namelijk al twee heel mooie meisjesnamen bedacht, ik zag mezelf al nep thee drinken tijdens het spelen met poppen en ik hoorde van iedereen dat de band tussen vader en dochter heel speciaal is.

Familietrekje

Een dochter zou dus ook gewoon heel welkom zijn hoor, maar hoe harder iedereen riep om een meisje, hoe meer ik liet weten dat het een jongen moest worden. Ik blijf toch een De Ruijter met dit familietrekje en ik ben benieuwd of ik dat trekje door ga geven. Op zaterdag 16 februari weten we meer….