Later als ik groot ben…

Elke week krijg ik een paar keer dezelfde vraag naar mijn hoofd geslingerd. Een hoogstpersoonlijke vraag die goed bedoeld is, maar die mij dusdanig op de zenuwen werkt dat ik er een stukje over moet schrijven.

Ja, ik ben nog steeds druk bezig met werk maar vind het weer een tijd worden voor een verhaaltje. Anders raak ik dalijk nog fans kwijt en dat moet zeker niet gebeuren, niet nu het de goede kant op gaat met de bezoekersaantallen. Ja, ik wil jullie helemaal niet vermaken en wil jullie geen wijze les mee geven, nee mij draait het eigenlijk allemaal om die bezoekersaantallen. Maar dat even terzijde, daar wil ik het helemaal niet over hebben.

Ik memoreerde jullie aan de vraag die mij wekelijks gesteld wordt. Om in het kort eventjes uit te leggen waar het over gaat zal ik eventjes een kort resumé geven. Ik ben eventjes gestopt met mijn studie door een aantal niet nader te omschrijven redenen en heb een half jaartje in Spanje gezeten en nu werk ik fulltime om even wat geld binnen te krijgen. Dat is natuurlijk allemaal leuk een aardig maar dit blijf ik natuurlijk niet heel mijn leven doen. En daardoor rijst bij velen de vraag wat ik nu eigenlijk wil gaan doen. Ga ik verder met werken of ga ik weer studeren? En zo ja, wat ga ik dan studeren?

Natuurlijk is dat allemaal goedbedoelde interesse en dat waardeer ik ook zeker. Ware het niet dat het voor mij ook nog niet helemaal duidelijk is en dat de nodige stress, oownee geen stress, druk met zich meebrengt. Er zijn een aantal opties waar ik uit moet kiezen en de tijd begint een beetje te dringen. Vandaar dus dat ik dat met jullie wil overleggen, zodat jullie mij van bruikbaar advies kunnen voorzien.

Als eerste zat ik te denken aan professioneel voetballer:

Volgens mij heb ik alles wat een groot voetballer (niet qua lengte) moet hebben. Ik barst van het talent, dat was vroeger al duidelijk toen ik schitterende in de jeugdelftallen van Braakhuizen. Helaas is het toen tot een voortijdig einde gekomen en kon ik niet doorgroeien tot de ster die ik eigenlijk had moeten zijn. Naast dit talent, moet een profspeler natuurlijk nog over andere zaken beschikken. Belangrijk is karakter. Een speler moet wat uitstralen en ik denk dat ik dat ook wel heb. Ik heb toch wel enig charisma, als ik spreek dan luisteren de mensen. Ik ken mensen aansturen en hierdoor beter laten voetballen. Dit leiderschap beperkt zich natuurlijk niet alleen tot het voetballen, maar ook verder daarbuiten zien mensen mij als een natuurlijk leider. Ik heb een longinhoud waar menig tegenstander bang van wordt. Met mijn lange aanhoudende rushes loop ik mijn tegenstander helemaal dol. Om te kunnen excelleren in het veld is conditie zeer belangrijk en gelukkig barst ik daarvan. Ik ben een schrik voor iedere tegenstander, meer dan eens is mijn persoonlijke opponent gewisseld voor vers bloed. Als je dit allemaal zo leest dan is het eigenlijk gewoon duidelijk, ik ben een geboren topvoetballer. Er is alleen één klein probleempje, ik kan absoluut niet voetballen. De bal springt van mijn voet, ik heb geen techniek en mijn schoten komen niet boven de 25 kilometer per uur. Zelfs met uitvoerige training gaat me dat nooit lukken. Dus enerzijds is dit mijn lotsbestemming, anderzijds is het lot mij niet gunstig gezind.

Dus dan maar door maar de volgende optie. Wie droomde er als kind niet van om ooit eens te vliegen? Al was het door al die tekenfilms met figuren met bovennatuurlijke krachten die door de lucht heen zweven. Maar ook piloot en astronaut stonden bij mij hoog aangeschreven. Ik vond het geweldig om de vaste aarde te verlaten en op te stijgen naar hogere sferen. Grote vliegtuigen besturen en zomaar naar de andere kant van de wereld vliegen. Mijn dromen gingen zelfs nog verder. Ik zou graag een keer op de maan willen wandelen. Lekker rondspringen zonder zwaartekracht. Op zoek gaan naar buitenaardse wezens en dingen ontdekken die de mensheid zouden verbazen. Door films zoals TopGun wilde ik ook een stoere f16 piloot worden, waaghalzerij hoog in de lucht. Loopings maken en vijanden vernietigen met mijn raketten. Maar ja, er is 1 probleem. Ik ben bang voor grote ruimtes. Ik krijg schrik als ik alleen al denk aan grote open vlaktes of simpelweg het niets wat er (niet) in de ruimte is. Dus ja, ik vrees ook dat deze beroepskeus geen verstandige zal zijn. Daarom word ik ook maar geen bergbeklimmer, reddingsboei of cactus.

Ik refereerde net al aan vliegende superhelden. Ieder van jullie, althans het mannelijke gedeelte, heeft vroeger het huis rond gesprongen, met al dan niet een cape om of een ander attribuut, denkend dat hij beschikte over speciale krachten. Krachten waarmee enge boeven verslagen konden worden en waarmee je de gewone mens op aarde kon beschermen. Hoe mooi zou het zijn als jij diegene was, die het eeuwige duel tussen het Goed en het Kwaad kon beslechten in het voordeel van het Goede. Maar ja, al op redelijk vroege leeftijd kwam ik erachter dat ik niet echt groot, breed en sterk zou worden. Na vele vallen van een paar meter hoog, kwam ik er pijnlijk achter dat ik nooit zou kunnen vliegen. Ik kreeg hoofdpijn van het harde denken en concentreren op bijvoorbeeld bekers om ze te laten bewegen door middel van telepathie. Wat uiteindelijk nooit bleek te lukken, vreemd genoeg.

Maar ja, ook zonder superkrachten kun je je nuttig maken tegen de boeven die deze wereld teisteren. In series zoals Miami Vice, the A-Team en ander inventief en opvoedkundig beeldmateriaal was het stoer om iets goeds te doen. Dus een baan bij de politie leek me ook wel wat. Het schijnt altijd je beste vriend te zijn en ik als allemansvriend pas dus perfect in dit beeld. Een baan bij de politie is spannend; Op elk moment van de dag het dreigende gevaar, achtervolgingen in snelle auto’s, uitgaan van het goede in de mens en dat ten alle tijden willen beschermen. Ware het niet dat ik graag met wapens speel en dus bang ben voor de gevolgen als ik een wapen in mijn handen gedrukt krijg.

Met diezelfde gedachte lijkt het me ook niets om terrorist te zijn. Ok, het is mooi om ergens volledig in te geloven en dat het geloof zo sterk is dat je er zelfs voor wil sterven. Dat getuigt echt van karakter en dat is gewoon te waarderen. Maar het schijnt dat de levensverwachting van die mensen niet zo hoog is en ik zou toch eigenlijk wel graag de 70 willen halen.

In een boek over Robbie Williams staat dat hij het antwoord “Beroemd” gaf, toen de leraren hem vroeger op school vroegen wat hij later wilde worden. Beroemd zijn lijkt me ook wel wat eigenlijk. Het maakt me niet eens zoveel uit waarmee. Zanger of acteur, bekend politicus of lid van een koningshuis. Het maakt allemaal niet uit, als er maar veel mensen zijn die van mij gehoord hebben. Dat mijn naam nooit vergeten zal worden en dat ik een eervolle vermelding krijg in één of ander geschiedenisboek. Het heeft natuurlijk heel veel voordelen om beroemd te zijn. Veel aandacht van de media, iedereen die iets over je wilt weten en daar herhaaldelijk om blijven vragen. Beroemd zijn en veel geld hebben is een twee-eenheid. Het één gaat meestal gepaard met het ander en het staat niet vast in welke volgorde die hoeven te komen. En heel veel geld trekt heel veel mooie vrouwen aan. Hoe kan anders zo iemand als Ronaldinho een mooie vrouw hebben. Vrouwen bij de vleet dus, heerlijk! Het enige jammere is dan dat ik bindingsangst en verlatingsangst heb. Ik ben bang van vreemde vrouwen en áls ze dan een keer contact met me hebben dan durf ik verder weer niets te doen. Als het dan na heel veel bloed, zweet en tranen toch gelukt is, word ik zo aanhankelijk dat dat ook weer afstotend is. Dus ja, of ik daar nu echt gelukkig van word weet ik ook niet. Daarom heb ik jullie advies maar nodig. Hoe zien jullie mijn toekomst tegemoet? Ik zit met mijn handen in het haar en kom er zelf echt niet uit! Help mij AUB!