Last van een ‘Writer’s Block’

Het is altijd moeilijk om een grootse prestatie te evenaren. Voetbalclubs worden bijna nooit twee keer op een rij kampioen, artiesten hebben bijna nooit twee keer achter elkaar een grote hit en het schilderij na de Mona Lisa was vast niet zo succesvol voor Leonardo da Vinci.

Met dat probleem heb ik ook te kampen, ik weet maar niet wat ik moet schrijven na mijn vorige verhaal. Zoals de meesten van jullie wel zullen weten, was mijn vorige verhaal iets bijzonders. Een verhaal dat veel mensen geraakt heeft en dat was te merken aan de reacties die ik kreeg. Van oude buren tot nieuwe kennissen, de reacties kwamen uit alle hoeken van het dorp hier.

Het was weer eens wat anders dan zomaar een verhaal over vakanties, zuipen, semi-filosofische gedachtes of voetbal. Het was een verhaal dat direct uit mijn hart kwam en daar ook bij veel lezers terecht kwam. Dat is natuurlijk allemaal leuk en aardig en daar ben ik ook dankbaar voor, ware het niet dat het wel een druk met zich meebrengt.

Mijn volgende verhaal moet natuurlijk weer net zo goed zijn, moet weer net zoveel gelezen worden en er moet weer net zoveel op gereageerd worden. Het moet een verhaal zijn dat mensen weer raakt, dat een reflectie van mijn gevoelens is en dat mensen zullen herinneren.

Daar zit je dan, als amateur-verhaaltjesschrijver, achter je computer om een nieuw verhaal te schrijven. Ik ben inspiratieloos en dat komt door de druk die ik mezelf opleg. Ik weet nu wat het is om een ‘Writer’s Block’ te hebben, zonder dat ik ook maar een writer ben. Ik kan geen geschikt onderwerp vinden, ook al weet ik zeker dat ik niet minder meemaak dan een aantal maanden geleden.

Mijn verhalen zijn meestal gebaseerd op dingen die ik meemaak, dingen die ik lees en hoor en vreemdsoortige gedachtegangen die al sinds mijn jeugd in mijn hoofd zitten. Maar ik heb een beetje last van radiostilte in mijn hoofd. Ik heb geen prangende onbeantwoorde vragen meer die ik graag beantwoord wil zien in een verhaal. Ik heb geen thema’s waar graag iets over kwijt wil. Ik heb geen controversiële meningen meer die ik met de rest van de mensheid wil delen. Ik ben vijfentwintig jaar en het lijkt erop dat mijn schrijversleven ten einde is gekomen.

Ik had zo’n mooie aspiraties. Na mijn opleiding tot journalist wilde ik het schrijven goed onder de knie krijgen. Mensen interviewen, gebeurtenissen verslaan en inspiratie opdoen voor verhalen. En dat allemaal voor een groter doel: het schrijven van een boek.

Hoe mooi zou het zijn om schrijver te zijn? Heel de dag thuis werken, wachten tot de Goddelijke Inspiratie tot je komt. Nee, zo werkt het helaas niet. Het zal wel iets meer moeite kosten dan dat. Je hebt een schitterend idee, je doet onderzoek naar dit idee, je verwerkt alles tot een mooi verhaal en uiteindelijk heb je een mooi boekwerk als resultaat. Een boek dat duizenden mensen zullen lezen en dat hun leven zal beïnvloeden. Een boek waar mensen over praten en dat verplicht op de leeslijst op middelbare scholen komt te staan.

Maar ja, zoals ik al zei, ik ben vijfentwintig jaar en ik zit ideeloos thuis. Wat moet ik hier nou mee? Ik zie mijn ambities langzaam door mijn vingers glippen en ik heb geen flauw idee wat ik hier tegen moet doen.

Is het echt allemaal zo erg dan? Nee hoor, natuurlijk niet! Inmiddels ben ik al weer bijna 600 woorden onderweg en ik heb nog steeds niets nuttigs gezegd. Ik schrijf dit stukje dan ook alleen om weer eventjes los te komen. Want zo werkt het gewoon.

Schrijven is een kwestie van doen. Ik heb gewoon al een tijdje niets meer geschreven en dan raak je uit die ‘flow’. Beschouw dit stukje maar gewoon als opwarmer voor een nieuw verhaal. Want ik weet zeker dat ik weder zal keren. Ik kom terug met meer leesvoer zodat jullie geboeid kunnen blijven!

Ik heb nu gemerkt dat er gewoon echt mensen zijn die mijn verhalen lezen en dat is de grootste motivatie die je maar kunt hebben. Er zijn gewoon echt mensen die hun kostbare tijd opmaken met het lezen van mijn teksten. Het gaat er niet om of mensen dit doen uit verveling of dat ze hiertoe gedwongen worden, het gaat er om dat er behoefte is aan mijn teksten en ik moet voldoen aan die vraag.

Zeer binnenkort zal ik dus weer actie berichten plaatsen voor jullie plezier. Jullie zijn inmiddels weer een kwartiertje verder in jullie leven en hebben eigenlijk niets gelezen. Niets wat echt belangrijk is. Fijn om nu te weten hè? Dan had je net zo goed niet kunnen beginnen aan het lezen van dit stuk. Maar ja, als je alles achteraf al weet, dan is het niet meer leuk om eraan te beginnen. Daarom zal ik jullie binnenkort weer proberen te verrassen met een nieuw, informatief, gekscherend, innovatief, obsessief, alwetend verhaal. Tot dan…