Ik ben een schrijver, geen prater

Het verwerken van een groot verlies wordt rouwen genoemd. Het is een proces waar bijna iedereen doorheen moet na het verlies van een dierbare. Maar ook hier is dat voor iedereen anders en doet iedereen dat op zijn of haar manier. Mijn rouwproces kan ik eigenlijk ook nog niet echt goed om- en beschrijven, omdat ik er nog midden in zit. Ik kan daarentegen wel vertellen wat ik nu doe met mijn gevoelens en hoe ik deze periode beleef.

In het begin voelde ik me over het algemeen treurig en waren er af en toe momenten die alle ellende deden vergeten. Ik stond vaak stil bij het verlies en dat was ook wel te merken aan mijn gedrag. Op school ging het allemaal wat minder en ik zat gewoon niet lekker in mijn vel. Ik kan wel zeggen dat ik een kleine progressie heb geboekt. Ik ben inmiddels niet meer algeheel somber, ik begin weer een beetje de oude te worden. Maar tegelijkertijd krijg ik wel te maken met terugvallen. Op die momenten lijkt het wel alsof ik eventjes helemaal instort en dat ik mezelf echt weer ff moet vinden. Een echte duidelijke aanleiding voor deze momenten is er eigenlijk niet. Soms komt het omdat ik aan het opruimen ben en dan opeens aan mijn moeder denk, omdat zij dat altijd deed. Of bijvoorbeeld bij het maken van een speciaal gerecht wat ze lekker vond, of het maken van een carnavalspak wat we altijd samen deden. Door die momenten besef ik dondersgoed dat ik er nog niet overheen ben.

Maar ja, wat is precies er overheen zijn? Is dat een duidelijk moment in je leven waarop je al die ellendige gevoelens achter je laat? Is dat het moment dat het je allemaal niet meer zoveel doet? Is dat het begin van de rest van je leven, omdat je je energie ergens anders op richt? Rouwen is voor mij een proces waarin ik leer hoe het is om te leven zonder moeder. Dat ik ga beseffen dat ze er nooit meer is en dat ik alles alleen verder moet doen, wat dat betreft. In deze periode zal ik zeker nog vaak aan her terug moeten denken, maar langzamerhand gaan die gedachtes steeds minder pijn doen. Ik leer om te gaan met mijn verdriet en neem in mijn gedachten definitief afscheid.

Ik denk dat voor sommige mensen een definitief afscheid heel hard is. Dat is het moment dat je echt weet dat ze nooit meer terug zal komen. In mijn geval heb ik al jaren aan dat idee kunnen wennen en doet die gedachte niet meer zoveel pijn. Daarom denk ik dat ik al redelijk ver ben in dit rouwproces. Hoe dat in de toekomst verder gaat weet ik niet. Aan de ene kant vind ik het fijn dat ik aan mijn moeder kan denken zonder in tranen uit te barsten. Aan de andere kant vind ik het verschrikkelijk om steeds beetjes meer van mijn moeder te vergeten. Ik wil niet dat die gedachtes aan mijn moeder me niets meer doen. Ik denk dat ik liever heb dat ze pijn doen, dan dat ik helemaal niets meer kan herinneren. Ik wil blijven onthouden wat haar handschrift was, hoe wij op MSN tegen elkaar praatten en hoe typisch zij haar sms’jes typte. Dat zijn kleine zaken die mijn moeder wel typeren en ik hoop dat ik die dingen nooit zal vergeten.

Veel mensen hebben aangeboden om een praatpartner te zijn op de momenten dat ik het moeilijk zou hebben. Ik waardeer die steun echt heel erg veel, maar ik ben niet iemand die daarop in zal gaan. Hoe goed het ook allemaal bedoeld is, ik ben er nog steeds geen prater door geworden. Zoals de meesten nu onderhand wel weten, schrijf ik liever alles op.

Mijn schrijven werkt therapeutisch. Het is een simpele manier van vertellen en toch bereikt het veel mensen. Door mijn gevoelens van me af te schrijven, kan ik beter met de situatie omgaan. Wanneer ik het typ, dan is dat in mijn eentje en ben ik de enige die het leest. Ik heb geen interactie met mijn computer en dus kan ik op een simpele manier mijn verhaal kwijt, zonder dat ik het echt tegen iemand moet vertellen. Als het dan eenmaal op digitaal papier staat, dan is het ook gemakkelijk om een grote massa te bereiken. Ik merk namelijk dat mijn verhalen stiekem toch best wel veel mensen lezen. Het schrijven heeft dus voor mij twee functies en daarom blijf ik het ook volhouden. Ik kan aan de ene kant goed mijn verhaal kwijt en van de andere kant wordt het door veel mensen gelezen.

Ik ben eigenlijk best wel blij met het feit dat veel mensen mijn stukken lezen. Ik hoor van heel veel verschillende kanten positieve reacties en dat is natuurlijk altijd leuk. Maar wat me vooral opvalt, is dat het reacties zijn van mensen die ik normaal nooit spreek. Vrienden van mijn zusje of mensen bij mijn vader op het werk. Vaak vraag ik mij af hoe zij op mijn site terecht zijn gekomen, maar wat ik het leukst vind is dat ik merk dat ze steeds terugkomen.

Het is natuurlijk raar ik mijn gevoelens op internet zet zodat iedereen ze kan lezen. Het zijn toch persoonlijke verhalen en ik heb ook recht op mijn privacy. Ik denk ook wel dat mensen zich wel eens af zullen vragen waarom ik dit toch allemaal op het net zet. Maar ja, zoals ik dus al zei, voor mij is dit een manier van uiten en tot nu toe gaat die manier me goed af.

Het makkelijke van dit medium is ook dat mensen het niet hoeven lezen. Het staat er vrijblijvend op en je kunt het lezen wanneer je maar wilt. Je kunt er ook voor kiezen om het niet te lezen. Ik dring jullie niets op, jullie komen zelf steeds weer terug. Dat doet me goed!

Als ik alle verhalen die ik nu schrijf bewaar, dan heb ik een mooie bundel voor later. Ik denk dat ik over twintig jaar zeer blij ben dat ik alles heb opgeschreven. Het lijkt me zeker interessant om dan terug te kijken op deze hele situatie. Ik denk dat ook dat door alles op te schrijven ik de herinnering aan mijn moeder in leven houd. Als ik mijn verhalen teruglees, dan spat daar de emotie vanaf. Althans zo voelt dat zelf voor me. Het geheugen van de mens is meestal als een oude foto. De gedachte blijft wel aanwezig, maar naar verloop van tijd wordt alles wat waziger en kun je de details niet meer goed zien. Ik hoop dat door deze verhalen mijn geheugen intact blijft. Ik wil blijven weten hoe ze was en wat ze voor me betekende. Dan zijn al die uren achter mijn computer toch nog ergens nuttig voor geweest.