Het zien van kansen of problemen

In mijn vorige blogpost schreef ik over mijn eerste voorzichtige stappen in de PR en wat het verschil was met mijn vorige baan als journalist bij een regionale krant. Het grote verschil is dat werken in de PR veel uitgebreider is dan werken bij een krant als verslaggever.

Ik schrijf minder frequent, maar er zijn veel andere werkzaamheden voor in de plaats gekomen. Wat doe ik dan zoal de hele dag? Stukjes schrijven, contact zoeken met redacties, opdrachtgevers tevreden houden, evenementen organiseren en advies geven op het gebied van sociale media. Veel nieuwe kansen om mezelf te ontwikkelen op meerdere gebieden.

Nieuwe kansen

In het zien van kansen schuilt een ander groot verschil dat ik de laatste tijd heb gemerkt als ik journalisten en pr-mensen met elkaar vergelijk. Ik besef dat het met een grote kam gebeurt en dat niet iedereen hetzelfde is. Van de andere kant merk ik wel degelijk een verschil in het soort mensen of de werkhouding in beide beroepen.

Om het even heel zwart-wit neer te zetten: journalisten zijn kritisch en cynisch, pr-mensen zijn enthousiast en positief.

Niet om af te geven op mijn vroegere collega’s, maar als dagbladjournalist kijk je anders naar een bepaald verhaal. Vanuit een kritisch oogpunt controleer je de ‘waarheid’ en is het je taak om misstanden aan de kaak te stellen. De journalist is immers de waakhond van de democratie. Met kritische vragen probeert de journalist het verhaal van zijn interviewkandidaat te controleren.

De waakhond van de democratie

Logisch, want vaak is een journalist de enige die de heersende macht kan controleren, dat is voor de gewone lezers niet weggelegd. Lezers vertrouwen op de kunde van de journalist om het verhaal juist weer te geven en dan is een kritische houding broodnodig.

Mijn ervaring leert dat die houding niet alleen werk-gerelateerd is. Het is dan wel een beetje het kip-ei-verhaal. Ben je kritisch aangelegd en raak je dan eenvoudiger in de journalistenhoek? Of ben je journalist en verander je door die dagelijkse portie zuurheid in een Napoleon-snoepje.

Een journalist kijkt eerder naar waar het aan schort, dan dat hij de positieve kanten van het verhaal belicht. Liever opschrijven dat er tientallen mensen zijn opgepakt vanwege vechtpartijen en drugsbezit, dan dat hij een verhaal schrijft over de mooie sfeer op het festival. Eerder schrijven dat de plannen van de wethouder financieel niet haalbaar zijn, dan kijken naar wat het op kan leveren voor de dorpsbewoners. Om maar wat voorbeelden te noemen.

Doelgroep

Hoe anders is mijn werk nu. Die verhalen die ik schrijf, zijn juist bedoeld om de kracht van een nieuw product aan te tonen. Het is geen reclame, want ik ben nog steeds kritisch in mijn aanpak. Het grote verschil is dat ik de verhalen schrijf voor een bepaalde doelgroep. De lezers van die stukken willen weten wat zij in huis halen als zij voor een product kiezen en wat de mogelijkheden zijn. Zij willen niet lezen dat er gemiste kansen zijn of dat het bedrijf het budget niet haalde met de ontwikkeling van het product.

Een ander wezenlijk punt is het schrijven in opdracht van de klant. En natuurlijk word je daarin ook gestuurd door je opdrachtgever die je nu eenmaal niet betaalt om een stuk te schrijven waarin zijn product wordt afgekraakt, maar dat betekent nog niet dat je je iets op je mouw hoeft te laten spelden. Kritisch is immers niet per definitie negatief, terwijl negatief wel altijd kritisch is.

Positieve zaken benoemen, bezig zijn met inspirerende verhalen, creatief je eigen richting bepalen. Het werk van iemand in de pr is zeer positief. En elke dag met leuke dingen zijn, maakt me zelf ook een stuk vrolijker. En omdat we hier met een aantal mensen werken die zichtbaar zin hebben in hun werk, lijkt wel alsof de pr-man of pr-vrouw een stuk positiever in zijn leven staat. Over het algemeen zou je kunnen stellen dat journalisten vaak vanuit een kritische, maar vooral ook negatieve insteek met een verhaal aan de slag gaan en PR-mensen juist vanuit het positieve redeneren.

Donkere wolken

En laten we eerlijk zijn. Het leven van een dagbladjournalist is niet te benijden tegenwoordig. Bezuinigingen staan op de agenda en journalisten moeten vrezen voor hun baan. Dat heeft natuurlijk een nadelig effect op de sfeer op de redactie. Toch is nog niet alle hoop verloren, denk ik. Lezers zijn niet meer uitsluitend geïnteresseerd in een dagelijkse portie depressiviteit tijdens het ontbijt. De doelgroep van voorheen is niet meer. Sluit je aan bij de jongere generatie. Schrijf op wat zij wel graag willen lezen. Voorzie ook in ‘leuke verhalen’. Dan wordt het voor journalisten ook een stuk prettiger werken en kan dat Napoleon-snoepje de prullenbank in. Er is zoveel meer lekkers te krijgen dan die ene smaak.

Deze blogpost verscheen ook op de LEWIS Blog