Het verstand versus het gevoel

Alle afscheid is moeilijk, wat het ook is dat je gaat verlaten. In die anderhalf jaar die er nu voorbij zijn is er veel gebeurd. Het leven wacht niet op je en dus zul je mee moeten. Er is alweer bijna anderhalf jaar voorbij, wat vliegt de tijd toch als je het naar je zin hebt. Tijd voor een vogelvlucht door de afgelopen periode.

Door het overlijden van de vader van een vriend van me, is er bij mij ook wel een belletje gaan rinkelen. Ik beleefde eigenlijk alles weer opnieuw, zonder het zelf mee te maken. Ik hoorde het leed, het verdriet en de pijn aan en ook al wil je er zo goed mogelijk zijn voor je vriend, toch dacht ik ook veel aan mijn eigen situatie. Misschien een beetje egoïstisch, maar mijn eigen situatie was nog te vers. Niet dat het erg is hoor, want ik vond het wel fijn om met hem te praten over zijn gevoelens en mijn ervaringen. Prompt werd ik gebombardeerd tot ervaringsdeskundige.

Een taak die eigenlijk best goed bij me past. Want ik hoefde niet zo heel erg veel te doen, alleen maar te luisteren. Het perfecte advies kun je nooit geven, omdat een rouwproces voor iedereen anders is. Ik kon wel vertellen hoe ik me toen voelde, hoe ik me nu voel en wat in mijn ogen het beste voor hem was. Maar hij zal er toch zelf doorheen moeten. Ik kan wel tips geven, maar die horen misschien nog niet bij de huidige gemoedstoestand.

Door zijn verlies ben ik gaan nadenken over mijn eigen verlies en de tijd die er nu alweer verstreken is. In het begin dacht ik dat ik eigenlijk alles wel op rolletjes had. Ik concentreerde me op school en mijn vriendin en zo kwam ik de tijd wel door. Ik kan nu zeggen dat het helemaal niet zo makkelijk is, als dat het toen leek.

Rouwen is geen constant proces, elke dag voel je je weer anders. Je kunt een goede dag hebben en echt vol levensenthousiasme zitten, de dag erop maakt een zielige film je aan het snotteren. Als ik dan toch een beschrijving moet geven over de periode denk ik dat ik van berusting in verdriet ben gerold. In het begin vond ik echt dat het beter was en daar gedroeg ik me ook naar. Maar na een tijdje begon het missen, de pijn kwam eigenlijk harder terug dan ik had verwacht. Er ging geen dag voorbij zonder de wens dat ik weer even in haar buurt kon zijn. En de dagen vlogen voorbij. Nu is het anderhalf jaar geleden en verlang ik juist naar die pijn. Het lijkt wel alsof ik mezelf treurig wil houden, ik wil helemaal niet verder met mijn eigen leven. Het is een derde periode die is aangebroken.

Het is moeilijk onder woorden te brengen. Ik ben ontzettend verdrietig, nog steeds, maar ik houd van mijn verdrietigheid. Door die gevoelens houd ik namelijk heel erg de gedachte aan mijn moeder in leven. Het is mijn laatste strohalm om stil te blijven staan bij het leven van mijn moeder. Als ik dit verdriet ook loslaat, is het afscheid echt definitief. En dat wil ik gewoon niet.

Dat gevoel heerst ook nu er sprake is van verhuizen. Samen met mijn vriendin ben ik aan het kijken naar een andere woonplek. Dat betekent dat ik afscheid moet nemen van deze flat. Het is de plaats waar ik slechts een paar jaar heb gewoond, maar waar ik de meeste gevoelens bij heb. Ik weet dat het einde naderend is, maar toch voel ik me nog steeds niet geroepen om vooruit te kijken. Eigenlijk is dat een beetje met dezelfde reden als het loslaten van mijn verdriet. Hier vandaan verhuizen is definitief, definitief het einde van de plaatsen die mij doen herinneren aan haar aanwezigheid.

En zo gaat het eigenlijk met alles. Ik ben terecht gekomen in een staat van bewaren. Het bewaren van mijn gedachtes, van spullen, van foto’s, van woonplek, van alles wat maar met mijn oude leventje te maken heeft. Ik wil niet verder, nu nog niet, daar ben ik nog niet klaar voor.

Rationeel gezien is de volgende stap in mijn leven een logische stap. Het wordt tijd om verder te gaan, om te breken met alles wat mij tegenhoudt en om opnieuw te beginnen. Mijn eigen leven moet van de grond komen en dan helpt het niet als ik met mijn nagels in de grond terug probeer te krabbelen. Ik weet het donders goed, maar mijn gevoelens en verstand spelen een gevaarlijk spel met elkaar waarvan ik nu nog niet de uitkomst kan voorspellen.

Ik wil het niet, maar het moet. Ik kan het niet, maar het is het beste om te doen. Ik durf het niet, maar het is tijd. Tijd om door te gaan, tijd om alle shit achter me te laten, tijd om te kiezen voor een leven met mijn vriendin. En die keuze is natuurlijk ook heel erg mooi.