Het leed dat ‘een vakantie boeken’ heet

Eindelijk is het zo ver! Het schooljaar voor dit jaar zit er weer op en dat betekent dat de scholieren onder ons weer mogen genieten van een welverdiende vakantie. Nu zie ik bij de werkenden onder jullie al de wenkbrauwen omhoog gaan, want school is immers een soort van vakantie. Nou, niets is minder waar eigenlijk. Ik heb echt het gevoel dat ik toe ben aan vakantie en heb eigenlijk wel zin om op een tripje te gaan. Ik heb dit jaar veel tijd aan school besteed en heb er veel tijd in gestoken. Het heeft me een hoop stress, oownee stress is relatief, ik bedoel natuurlijk een hoop druk met zich meegebracht en nu is het tijd om die stoom af te blazen. Maar voor het zo ver is, moeten we natuurlijk eerst een vakantie boeken.

Elk jaar is het weer hetzelfde verhaaltje met die vakanties, elk jaar weer dezelfde vragen. Waar wil je heen? Wat wil je doen op vakantie? Wil je met anderen of ga je alleen met je geliefde? Na het uitpluizen van tientallen reisgidsen kom je tot een indicatie over het beloofde land. Als alles goed gaat, zou je dan eventueel die vakantie vast kunnen leggen zodat het zeker is dat je gaat. Maar nee, wij moesten weer zonodig via internet kijken.

Internet is aan de ene kant natuurlijk een geschenk van God. Er zijn honderden websites die bomvol met acties en aanbiedingen staan. Het ene hotel is nog mooier dan het andere en de prijzen zijn spotgoedkoop. Of ja, dat is zo als je niet in het hoogseizoen gaat. Wij hebben de pech dat we net in de bouwvak moeten gaan en alsof die reisbureaus dat weten, schroeven ze die prijzen omhoog. Het kan vaak maar een week schelen of je betaalt meteen het dubbele van het eigenlijke bedrag. Dat is dan ook een nadeel van het internet. Er zijn gewoon teveel dingen om te kiezen en ze proberen je overal te naaien waar dat maar kan.

Ik zou Michiel niet zijn als ik daar niet eens goed over na zou gaan denken. Ik vind het nogal een raar fenomeen dat prijzen van dezelfde hotels op andere sites zoveel kunnen schelen. Het is raar dat dezelfde kamers opeens dubbel zo duur zijn. Het is raar kamers opeens goedkoper zijn als het als ‘last-minute’ verkocht wordt, omdat het reisbureau hun reizen wil verkopen. Als je er goed over na gaat denken moet je gewoon tot de conclusie komen dat je als consument besodemietert wordt.

Iedereen binnen de beroepscategorie werkt heel het jaar hard, om in de zomermaanden van zijn vakantie te genieten. Als je geluk hebt kan je 21 dagen achter elkaar vakantie krijgen en dat is dan op een jaartotaal van 365 dagen. Je werkt hard en je voelt dat je eigenlijk meer verdient dan dat je baas je betaalt. En dan heb je eindelijk vakantie, dan kun je weg en dan word je weer genaaid door het reisbureau die je veel te veel laat betalen voor een vakantie waar zij eigenlijk helemaal geen service voor leveren. Want wat doet een reisbureau nou eigenlijk voor je? Ze boeken de vlucht, ze reserveren een kamer en ze boeken weer een vlucht zodat je naar huis kan. Nou, als je een beetje de taal spreekt of je kent mensen op plaats van bestemming, kun je dat volgens mij ook best zelf regelen. Maar nee, wij leggen ons vertrouwen in de reisbureaus. Na een jaar hard werken willen wij genieten van onze vrije tijd en niet zelf dingen gaan regelen. En die reisbureaus maken daar dankbaar gebruik van.

Maar ja, dat is natuurlijk met veel dingen zo. Niet alleen de reisbureaus zijn op geld belust want iedereen in deze kapitalistische maatschappij is dat natuurlijk. Ik ben geen econoom, ik heb er totaal geen verstand van, maar het valt me wel op dat mensen elkaar zoveel mogelijk geld afhandig willen maken. En waarvoor?

Er zijn natuurlijk veel meer voorbeelden aan te dragen. Als je ooit dat financiële nieuws op RTL7 kijkt ofzo, dan hoor je af en toe winstverwachtingen van miljoenen, zelfs miljarden. Ik denk dan altijd: dat geld moet toch ergens vandaan komen? Ja, inderdaad, dat geld wordt verdiend over de ruggen van respectabele arbeiders die te weinig verdienen en met hun lage loontje moeten meedraaien in deze consumptiecultuur. Telefoonbedrijven die superwinsten hebben, dat wordt betaald door mensen die graag willen bellen en in contact willen staan met anderen. Bierbrouwers die jaren lang afspraken hebben gemaakt waardoor je steeds teveel blijft betalen voor je biertje en dat terwijl je in het weekend gewoon eventjes wil genieten van je vrije tijd en het liefst met een biertje. Je wordt keihard genaaid om dingen te doen die je leuk vindt!

Maar zo kunnen we natuurlijk wel eventjes doorgaan. Ik las laatst in een krant dat de gouden handdruk gelimiteerd moet worden. Dan heb je een topbaan, verdien je al hartstikke veel geld en als je dan ontslagen wordt, krijg je nog een ton aan euro’s mee als vergoeding. Een ton! Ik zou zeggen: je wordt ontslagen, je hebt je best niet gedaan, lever je salaris maar in! Dat zou toch veel beter zijn dan die mensen nog wat extra’s mee te geven.

Als je er goed over na gaat denken, dan is eigenlijk elke bedrijfstak vervuild. Als je een auto gaat kopen, weet je dat je afgezet wordt door een gladde verkoper. Terwijl hij zijn praatje houdt, berekent hij al wat hij op jou kan verdienen. Computerfabrikanten komen maandelijks met iets nieuws en beters uit, dat je echt moet hebben en dus blijven veel mensen een nieuwe computer kopen. Nou, naar mijn idee kunnen fabrikanten echt wel iets maken wat 10 jaar lang zo goed en snel is dat het gewoon mee kan draaien. Zo zijn er nog talloze andere zaken op te noemen waar je veel geld aan uitgeeft, waarvoor dat helemaal niet nodig is.

Maar ja, we kiezen er nu eenmaal voor als consument. We laten ons dit zelf opleggen en we kunnen er niets meer aan veranderen. Ik doe er zelf ook vrolijk aan mee want als het goed is, is net mijn vakantie geboekt. Lekker voor twee weken weer naar Bulgarije. Weg van deze kapitalistische strop die mij in zijn greep houdt. Weg van alles hier wat fout is. Op naar het Beloofde Land waar bier nog maar 50 cent kost, op naar de bestemming waar je kunt leven als een Koning als je nog maar student bent. Hard op weg om dit land net zo te verzieken als dat wij zijn, zodat het over enkele jaren ook daar veel te duur is en we weer ergens anders heen moeten.