Het gevoelsmens dat ik ben…

Er is geen 1 onderwerp zo vaak besproken als de liefde. In liedjes, films, boeken, liefde is het onderwerp dat centraal staat. Als we dagelijks zo’n overkill aan liefde krijgen, wat maakt dit onderwerp dan zo speciaal? Waarom praten mensen er graag over, waarom worden we er blij van, of waarom kan je je echt goed ziek voelen als de liefde over is? Maar van de andere kant, waarom zou ik hier nou weer iets over moeten schrijven? Voor mijn gevoel is alles al een keer gezegd en gedaan met betrekking tot de liefde. Het enige echte verschil is dat het nu persoonlijk is en dat maakt het speciaal om over te vertellen. Jullie zijn dus getuige van het(/mijn) eerste romantische liefdesverhaal ooit.

Iedereen is wel eens verliefd geweest. Of ja, daar ga ik, als eeuwige rasoptimist, vanuit. Iedereen weet dus hoe mooi het kan zijn, maar ik denk dat ook iedereen weet hoe niet-mooi het kan zijn. Maar in mijn verleden, als roemruchte vrouwenversierder, behaalde resultaten boden mij geen garanties dat ik in de toekomst nog ooit gelukkig aan de zijde van een vrouw zou kunnen bestaan. Ik begon al te twijfelen aan mezelf: “Wat was er mis met mij?” Deed ik steeds iets verkeerd, waarom was er niemand die mij wel kon waarderen en was ik misschien dan toch homo? Heel lang heeft die twijfel niet geduurd hoor, ik had mijn leven als aseksueel volkomen geaccepteerd en had er vrede mee. Ik berustte mij in het feit dat ik gewoon lekker zelfstandig kon doen waar ik zin in had. Ik vond het heerlijk om te beseffen dat ik geen verantwoording af hoefde te leggen als ik weer een dronken was geworden. Ik lachte inwendig wanneer ik andere stelletjes ruzie zag hebben omdat ik diep van binnen wist dat ik gewoon heel tevreden was met mezelf en dit ook niet per se hoefde te delen met iemand.

Maar zoals altijd, waren mijn interne stemmen hierover verdeeld. Van de ene kant was het inderdaad ‘Lang leve de zelfstandigheid’, de andere kant riep: ‘Zelfstandigheid is eenzaamheid’. Ik zag hoe leeftijdsgenoten samen gingen wonen, ik pinkte een traantje weg bij de zoveelste romantische film en zelfs mijn twee jaar jongere zusje had iemand aan de haak weten te slagen die zo gek was om met haar samen te willen wonen. Hierdoor begon er natuurlijk wel wat aan me te knagen, want als andere mensen zich zo fijn konden voelen met iemand anders samen, dan zou ik dat toch ook moeten kunnen.

Zo heel af en toe kwam er iemand op mijn pad meelopen die door de strenge selectieronde heen zou komen. Maar steeds werden zij in de finaleronde weggestemd. Was het niet door immer kritische interne jury, dan wel door het thuispubliek dat maar bleef smsen. Niemand drong echt door en uiteindelijk is dat maar goed ook. Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen, geloof ik in het feit dat ‘alles’ op de daarvoor bepaalde ‘tijd’ komt. Want als ik iemand anders eerder had leren kennen, had ik nooit kennis mogen maken met het meisje dat nu in mijn leven is.

Ja, beste mensen, jullie lezen het goed, op dit moment is er iemand in mijn leven en ik ben er nog hartstikke blij mee ook! De eerste keer dat ze mee ging naar het voetbalteam, en dat is een ontgroening waarbij studentenverenigingen of de commando’s in het niet vallen, werd er gezegd dat er eindelijk iemand tot me door wist breken. Eindelijk iemand die mijn zelfopgetrokken barrière van gewapend beton, prikkeldraad, gracht met haaien, honden, landmijnen en speciaal uit Japan geïmporteerde samoerais, wist af te breken om zo deel uit te kunnen maken van mijn leven. En als ik heel eerlijk ben, ik moet toegeven dat het eigenlijk best fijn is.

Best fijn is nog een eufemisme. Het is eigenlijk veel meer dan best fijn, want ik durf dit zelfs openlijk te verwoorden en dat is al een doorbraak waar Dr. Phil trots op kan zijn. Voor het eerst sinds tijden een meisje waarbij ik me gewoon echt fijn voel, een meisje bij wie ik niet bang hoef te zijn om mezelf te zijn en iemand die graag deel uit wil maken van de wondere wereld die Michiel heet. Het is tijden geleden en ik dacht serieus dat ik via onbewust Freudiaans proces de emotie verliefdheid geblokkeerd had. In mijn hoofd had verliefdheid een dubbele nationaliteit en was daarom op de trein gezet, om nooit meer terug te keren. Maar het is weer eens zover, en ik ben er met mijn ogen wijd open vol ingelopen.

En wat mij betreft mag iedereen het weten. Iedereen mag weten dat ik af en toe nerveus ben om een smsje te sturen. Iedereen mag weten dat ik loop te piekeren over hoe ik het leuk kan houden met haar door nieuwe dingen te doen. Iedereen mag weten dat ik het warm krijg als ik aan haar denk, met haar praat of haar vasthoud. Iedereen mag weten dat ik het super vind als ze het goed met mijn vrienden kan vinden. Iedereen mag weten dat ik haar echt heel leuk vind als ze mee op stap gaat. Iedereen mag weten dat ik trots ben als mensen mij vertellen dat het een leuk meisje is. Iedereen mag weten dat ik het leuk vind hoe haar plukje haar af en toe voor haar ogen hangt. Iedereen mag weten dat ik aan haar denk als ik wakker word en dat zij de laatste is in mijn gedachten als ik ga slapen. Iedereen mag weten dat ik alles over haar wil weten. Iedereen mag weten dat ik ongemakkelijke stiltes nu nog als ongemakkelijk ervaar, omdat ik zo leuk mogelijk over wil komen. Iedereen mag weten dat ik hoop dat al die gevoelens, hoe ongemakkelijk ook, nog wel een tijdje zullen blijven.

Ineens snap ik al die liedjes en films weer als het over de liefde gaat. Ik weet weer wat liefde zo speciaal en bijzonder maakt, als je het zelf ook te pakken hebt. De liefde is iets moois en iets persoonlijks, iets wat je voelt en niet echt onder woorden kunt brengen. Ik wil het elke seconde van de dag vertellen maar het lijkt wel alsof er nog geen woorden bestaan die beschrijven wat zij, op dit moment, mij voor een gevoel geeft. Dan zijn er nog zoveel teksten geschreven over dit onderwerp, voor mij is en blijft het speciaal.

Lekker zoetsappig hè, zo’n verhaaltje? Zoals zovaak weet ik ook niet waarom ik iets schrijf. De meeste verhalen op deze site komen in mij op en verwerk ze tot een mooi tekstdocument. Het zijn zaken die ik op dat moment voel en dingen die ik beleef. En dat is nu ook gewoon het geval. Op dit moment ben ik verliefd, en dat wil ik gewoon even met jullie delen.

Update: Om het verhaal mooi af te sluiten wil ik graag mezelf citeren:

“De liefde, er is geen ander gevoel dat op zoveel verschillende manieren gevoeld kan worden.” (De Ruijter, 2007)