Het fenomeen “Kinderen Krijgen”

De zomer komt er weer aan en dat betekent ook dat de gebruikelijke taferelen weer verschijnen. Het lijkt wel alsof de hormonen van mensen op hol slaan wanneer de temperatuur ook maar iets dreigt te stijgen, niet dat daar iets mis mee is hoor. Maar hoe kan het anders dat het lijkt alsof er in de zomer veel meer mooie vrouwen zijn, hoe kan het dat er opeens veel meer liefdesliedjes op de radio worden gedraaid en waarom komt er elke dag een romantische film op televisie. De zomer maakt iets los bij mensen en dat is de liefde.

Je ontkomt er gewoon niet aan, overal waar je bent, kom je in aanraking met het begrip liefde. Het is niet zo dat ik opeens, nu ik verliefd ben, alleen maar liefde om me heen zie, maar het valt me gewoon op. Op de radio hoor je echt ontzettend veel liefdesliedjes, afgezien van al het jumpgebeuren. Het lijkt wel alsof de liedjes een warmere lading meekrijgen in de zomer en dat slaat over op de mensen die het horen. Op televisie komt de ene romantische film na de andere. Lekker elke avond snotteren met een grote reep chocolade terwijl bijvoorbeeld een Hugh Grant klungelig de liefde van zijn leven verovert. Of natuurlijk de immer dramatische series met vleugjes romantiek zoals Grey’s Anatomy en sinds kort Voetbalvrouwen. Miljoenen vrouwen over de hele wereld zitten aan de buis gekluisterd terwijl hun fictieve helden die onbereikbare liefde vinden, weer kwijtraken en alsnog gelukkig worden.

Maar niet alleen via de media krijgen wij een liefdevol beeld voorgeschoteld. Hoe warmer het wordt, hoe minder kleren mensen aantrekken. Dat zal vast een reden zijn waarom het lijkt alsof er meer mooie vrouwen in de zomer zijn. Af en toe vraag ik mezelf echt af waar zij die 8 koude maanden zijn geweest. Maar volgens mij werkt het zien van meer bloot op straat ook weer positief op de hormoonhuishouding bij zowel mannen als vrouwen. Hierdoor maken zij weer meer van het liefdeshormoon en dat heeft dan weer een uitwerking op hun gedrag. En aangezien de media altijd een reflectie willen zijn van het publiek, passen zij hun programmering aan. De gehele wereld vervalt dus in een vicieuze cirkel van verliefdheid en romantiek en dat wordt alleen maar versterkt.

En ik geef ze groot gelijk, wat is er nou mooier dan de liefde, je lievelingspersoon eeuwige trouw beloven en samen met de mooiste persoon op aarde je genen mixen zodat je samen voortleeft als een nieuw mens. Klinkt echt heel romantisch en dat is het natuurlijk ook, maar ik ben laatst tot een schrikbarende conclusie gekomen.

Tot voor kort wilde ik kinderen, en veel ook! Ik zei altijd dat ik er wel 8 wilde, hiermee wilde ik alleen aangeven dat het mij schitterend lijkt als er 8 kleine Michieltjes op deze wereld rondlopen. Lekker egoïstisch om te denken dat de wereld nog op 8 Michieltjes zit te wachten, maar dat doet er eventjes niet toe. Ik wilde graag mijn genen doorgeven om samen met mijn toekomstige vrouw mooie kinderen te baren. Ik vind mezelf redelijk verantwoordelijk, ik ben lichamelijk goed in orde en als het goed is, heb ik over een paar jaar ook echt een inkomen. Dit is dus de perfecte basis om aan kinderen te beginnen.

Ik zag het al helemaal voor me: In hun eerste 3 jaar heb je er eigenlijk niets aan. Het enige wat ze doen is huilen en poepen en natuurlijk altijd op de verkeerde momenten. Van nachtrust zal weinig meer komen, maar dat heb ik toch al niet veel nodig. Het is in die eerste paar jaren vooral zaak om ze voor te bereiden op hun latere leeftijd. Mijn bedoeling is dan om vanaf de geboorte meteen een bal in hun wieg te gooien. Ze moeten alvast wennen aan het idee dat mijn kinderen (dus jongens en meisjes) later profvoetballer worden. Als ze een beetje op tijd komen dan kunnen ze mooi alle 8 in 1 team. Maar dat eventjes terzijde.

Vanaf hun derde begint het pas eigenlijk leuk te worden want van nietskunnende, kwijlende, huilende, grootoogige poepmachines veranderen ze in echte mensjes. Ze gaan praten en ontwikkelen een karakter. Het is nu zaak om ze te harden door middel van tucht en discipline. Ze moeten weten wie de baas is discipline staat hoog in het vaandel. Het wordt meteen tijd om aan de motoriek te werken dus elke week spelen we thuis Apenspel. Als het goed is heb ik later een groot huis met sportcomplex zodat ik ruimte heb om dit te kunnen realiseren.

Ik probeer ze natuurlijk zo sociaal mogelijk op te voeden. Dit betekent dat ze niet teveel mogen computeren maar dat ze buiten moeten spelen met andere kinderen. Mijn jongetjes moeten kennis maken met meisjes om zo een goede basis te leggen. Mijn meisjes mogen tot hun 21^e niet naar buiten omdat ik andere jongens gewoon niet vertrouw.

Vanaf hun 16^e mogen mijn jongens dan op stap, de wijde wereld in. Ze moeten gaan, hun driften ontdekken en hun zorgen dat zichzelf kunnen redden in deze harde en eenzame wereld. Mijn meisjes mogen thuis blijven en helpen in het huishouden want mama heeft het druk met Grey’s Anatomy seizoen 24 kijken.

Ik zag het al helemaal voor me dat ik mijn kroost een goede opvoeding bezorgde. Ik zag mezelf als sociale, vriendelijke maar waakzame vader die het beste voor heeft voor zijn kinderen. Ik had dit beeld tot afgelopen week toen ik op een verjaardag was waar ook een kind van ongeveer 3 jaar was. Toen spatte mijn droom opeens uit elkaar!

Het was een kind met een chronische loopneus, er hing gewoon constant een grote snotbel onder haar twee neusgaatjes. Er was natuurlijk taart op deze verjaardag en zij wilde ook eten. Met twee handen greep zij in de slagroom en smeerde dat uit over haar hele gezicht in een poging om het in haar mond te krijgen. Het kind leed nu al aan vetzucht want in de paar uur dat ze binnen was, stonden haar kaken niet stil. Ze pakte alles wat ze maar op tafel zag, van toastjes tot chips. Van haar ouders kreeg ze constant cola toegediend. Helemaal hyper van de cafeïne en het snoepgoed liep ze constant krijsend rondjes rond de tafel. En iedereen die binnen was keek hier naar en lachte erom. Ze vonden het allemaal een schattig kind.

Ik deelde die mening absoluut niet, ik durfde niets meer op tafel aan te raken en mijn eetlust was voor de rest van de dag weggerend om niet meer terug te keren. Met haar handen smeerder ze eerst haar snotbellen af, toen vrat ze die slagroom op en daarna deed ze een wedstrijdje met zichzelf waarbij ze alles op tafel aan moest raken om te winnen.

Daar ging dus mijn droom, mijn ideaalbeeld van perfecte kinderen die vanaf hun derde gewoon kleine, nette, hygiënische Michieltjes waren. Ik besefte me dat het veel langer zou gaan duren dan ik gepland had en dat viel me eventjes vies tegen. Het heet “Kinderen Krijgen” en je mag een gegeven paard niet in de bek kijken, maar dit hoef ik dus absoluut niet. Het klinkt als een cadeautje maar het is absoluut geen aangename verrassing! Ik ben nu dus ook in dubio. Ga ik alsnog door met mijn plan voor 8 kinderen en laat ik een Poolse au pair komen die mijn kinderen verzorgt tot ze 16 zijn. Of word ik Foster Parents Papa en betaal ik gewoon 3 euro per maand om een kind in Afrika gelukkig te maken?

Mijn neef en nicht (geen broer en zus) hebben vorige week hun eerste kind gekregen. Ik denk dat ik het kunstje gewoon eventjes goed af ga kijken en dus goed voorbereid ben op eventuele eigen kinderen. In plaats van leuke papa worden, probeer ik eerst om leuke achterneef (of wat ben ik dan?) te worden. Mijn eigen kind wordt eventjes uitgesteld tot later, eerst maar eens kijken of er een kind is dat niet ziekmakend is.