Het feest van de middelmaat, Flockers.

Zaterdag 24 februari 2007 stond Flockers op de agenda. Voor de mensen die niet weten wat dat is, volgt hier een kleine uitleg. Flockers is het feest dat georganiseerd werd door Partyflock in het Arnhemse Gelredome. Partyflock is een website waarop jonge mensen, veelal liefhebbes van housemuziek, zich met elkaar onderhouden alles wat met muziek te maken heeft, ze laten foto’s aan elkaar zien waar ze er niet heel fris meer uitzien en op de diverse fora is het een kunst om zo bot mogelijk tegen elkaar te doen om stoer gevonden te worden.

Met duizenden geregistreerde leden is het een populaire site en omdat deze ontmoetingsplaats der eensgezinden 5 jaar bestaat, was de tijd voor een feest. Als locatie werd gekozen voor het mooiste stadion van Nederland, waarschijnlijk door de goede ervaringen tijdens het topfeest genaamd Qlimax. De bedoeling was om de grote zaal te verdelen in 2 zalen om zo verschillende muzieksoorten te kunnen draaien. Omdat het feestgemeenschap veelzijdig is, was het dus ook nodig om veel verschillende dj’s uit te nodigen. Van extrema-achtige housemuziekjes tot de keiharde speedcore van Partyraiser, voor ieder wat wils. Een leuk idee vooraf, maar uiteindelijk heeft het niet het gewenste resultaat opgeleverd.

Het feestteam bestond oorspronkelijk uit de vaste kern van Tim, Denice en Michiel. Nieuwkomer Denise beleefde haar ontmaagding en mocht voor het eerst proeven aan het festijn dat huisfeest heet. Al weken was zij gespannen omdat ze niet wist wat haar te wachten stond. Wat moest ze aan, wat voor muziek werd er gedraaid, wat voor mensen kon ze verwachten, wat voor belevenissen zouden haar verrassen, alle onzekerheden werden in twijfel getrokken. Vol goede moed vertrokken we per auto richting Arnhem. Een heenreis zonder moeilijkheden, het stadion werd meteen bereikt en ook een parkeerplaats was zo gevonden. Nog een laatste check of we alles hadden en toen liepen we richting ingang. Tim kon weer eens wat regelen en mocht als Ontzettend Belangrijk Persoon door een andere ingang naar binnen. Wij, het plebs, moesten genoegen nemen met de gewone ingang waar zich al honderden mensen hadden verzameld. Koud, doch opgewonden, schuifelden we langzaam richting toegangspoortjes. Het fouilleren was wederom geen probleem en dus stond ons niets meer in de weg om te swingen op de beats die al buiten te horen waren. Althans, dat dachten we, want bij de trappen omhoog hadden zich 3 vrolijke blaffende viervoeters verzameld die hoorndol met iedereen wilden knuffelen. Het was duidelijk dat de politie geen halve maatregelen had genomen en dus werd vlak voor onze neus een crimineel, verdacht van drugsbezit, aangehouden en afgevoerd. Van de schrik bekomen, vervolgden wij onze reis naar boven, naar het Walhalla waar wij 7 uur lang zouden mogen housen.

Al snel bleek dat het een feest van het handjes schudden zou worden. Op de website hadden zich al tientallen internetvriendjes aangemeld die ook naar het feest zouden gaan en al bij binnenkomst kwamen wij de eerste bekenden tegen. Als een geschenk van God stonden bekenden van D&D (Denise en Denice, of andersom) uit Veldhoven meteen na de ingang, ook Dean (Bitterbal voor de kenners) meldde zich aan het front. Bij het halen van de muntjes kwamen we weer wat bekenden tegen. Bij het binnenlopen van de zaal stonden weer wat kennissen. Tim als OBP (voor gehele betiteling zie eerder in het verhaal) mocht dus via een aparte snelle ingang naar binnen. Hier had hij al ff kennis gemaakt met een of andere bekende dj, of ja, hij had alleen ff vluchtig gekeken want een handtekening vragen hoort niet op zo’n feest. Tim stond dus al enthousiast op ons te wachten toen dj Zany zijn kunstjes aan het vertonen was. Zoals te verwachten bevielen de klanken die hij ten gehore bracht weer uitermate goed en vluchtten mijn gedachten terug naar mijn vorige feestje, Zany XQlusive, in de hoop dat deze avond weer zo fantastisch zou worden als dat het een maand eerder ook was.

We liepen even door de zaal en kwamen de volgende bekenden uit Geldrop al tegen. Mark, S.Abine, Claudine en nog vele anderen begroetten ons en wensten ons een fijne avond. Na Zany was het tijd voor Showtek, en net als bij Qlimax maakten zij dat duidelijk door het af laten gaan van wat astronauten, maar dan in iets hardere vormen.

Ik kreeg een sms’je van feestteamgenoot Taco, die er helaas niet bij kon zijn, met daarin de vraag of ik al binnen was. Ietwat bevreemd nam ik deze tekst in mij op. Zou het dan toch zo zijn dat hij mij een poets gebakken heeft en stiekem toch is gekomen? Ik antwoordde de exacte locatie van mijn bestaan in de zaal en binnen luttele seconden kreeg ik een antwoord terug dat hij ook binnen was. Het feestteam was dus weer compleet! William was ook van de partij en hij zou deze avond “een klein beetje normaal” doorbrengen. Ik hoorde dat Joey zich even later ook nog zou laten zien en dus was ook het team van Decibel compleet.

Ondertussen draaide de muziek lekker verder en kwamen we allemaal in de stemming. Denise begon zich op haar gemak te voelen en liet mij meerdere malen weten hoe leuk ze het vond, dat ze het vreemd vond dat ze nooit eerder was gegaan, dat ze het leuk vond, dat ze niet snapte dat ik maar 1 keer in de 2 maanden naar zoiets toe wil, dat ze het leuk vond, dat ze mij ook wel weer lief vond, dat ze de muziek goed vond, dat ze het leuk vond en even later dat ze niet meer stil kon staan. Van pure opwinding bedoel ik dan natuurlijk want het beviel haar ontzettend goed.

De muziek weet ik allemaal niet meer. Wat me opviel was dat het leek alsof er een controlerende factor aanwezig was bij de volumeknop want je kon gewoon normaal tegen elkaar praten. Na Deepack, de Headhunterz, Pavo en BuzzFuzz was ik weer helemaal up-to-date met de welbekende hardstyle platen van dit moment. Oftewel, weinig vernieuwend en ik had alles al wel een keer gehoord dacht ik. Niet echt heel speciaal en dus een beetje tegenvallend voor het doorgewinterde feestpubliek.

Ondertussen probeerden we ook drinken te halen maar door de ontzettende drukte bij de bar was dit nagenoeg onmogelijk. Het duurde echt een eeuwigheid voordat ik kon genieten van mijn broodnodige flesje water of colaatje. Van stevig housen krijg je het immers warm, daar ga je van zweten en dus moet je veel drinken. Ook bij de wc’s vond ik het iedere keer weer akelig druk. Het leek trouwens ook wel of er heel veel mensen dachten dat ze in Nijmegen zaten. Het leek wel op de Wandel 4Daagse, zoveel werd er rondgelopen. Maar ja, het was dan ook niet echt feestpubliek wat er binnen liep. Je kon vanalles zien. Van echte hardcorefans tot hippe- urban- mannetjes. Wederom een beetje middelmatig en niets speciaals.

Taco voelde zich weer groot en sterk en demonstreerde dit door D&D meerdere malen op zijn schouders te nemen. Floortje Floor Floor kon natuurlijk niet achter blijven en wilde ook weer boven iedereen uitreiken. Ik hoorde van Denice dat de vriend van Dean jarig was en dus gaf ik hem een hand en zei “gefeliciteerd.” Hij antwoordde met “Hoi, Marc.” Ehmmm ja, misschien was het inderdaad verstandiger geweest als ik eerst gewoon mijn naam had gezegd. Maar toch, de felicitaties waren welgemeend op zijn plaats.

De laatste uurtjes was het tijd voor de echte hardcore en dat ging me echt iets te hard. Een leuk potje stampen op zijn tijd is wel eens fijn, maar met het ritme met de snelheid van een specht kan ik moeilijk uit de voeten. Mij restte dan ook niets anders dan gewoon een beetje met de handjes zwaaien en een poging tot ritmisch doen.

Om 7 uur was het feest ten einde en mochten we naar buiten, terug naar de auto. En tekenend voor het feest was het ook nu weer veel te druk. Allemaal vermoeide mensen die allemaal tegelijkertijd naar huis toe wilden zorgden weer voor opstopping bij de uitgang. Ditmaal was het een stukje erger want de regen kwam met bakken uit de lucht en aangezien ik niet heel veel kleertjes aan had, was dat niet echt aangenaam.

Uiteindelijk kwamen we redelijk nat de auto binnen die nog netjes op zijn plaats stond waar we hem hadden achtergelaten. Vol de verwarming aan en op naar de uitgang. Daar werden we een richting opgestuurd die mij niet echt bekend was en voordat ik het wist, was ik verdwaald in de grote stad. Ik reed en reed maar zag nergens meer een bordaanduiding richting huis. Gelukkig laat mijn navigatiesysteem mij te nooit en te nimmer in de steek en na 10 minuten rijden raadpleegde ik mijn elektronische routeplanner. Ik bleek niet ver van de grote weg te zitten en hij stuurde mij terug. Na 2 bochten kwam ik tot mijn grote verbazing gewoon weer bij het stadion uit, we hadden een kwartier gereden en ik zat gewoon weer bij het stadion. Heel vreemd. Maar ok, we konden onze rit voortzetten en reden richting snelweg. De regen kwam wat sneller uit de lucht en op een gegeven moment was het verstandig om 100 te gaan rijden want door de aquaplaning schoof ik steeds richting berm. Anderhalf uur later kwamen we veilig in onze woonplaats aan. Vermoeid en voldaan namen we afscheid en was het tijd om te gaan slapen. Maar niet voordat er nog een werd ge-sms’t dat sommigen van ons de nacht van hun leven hadden meegemaakt, voor de rest was dit gewoon een leuk maar middelmatig avondje. Voor de een betekende dit dan ook dat zij de volgende keer zeker mee wil, voor de anderen betekende dit dat we uitkijken naar een volgend feest dat zeker leuker zal zijn. Hierdoor kijken we allemaal uit naar de volgende dag in onze agenda dat we weer mogen gaan housen, we weten alleen nog niet wanneer.