Eigenlijk is Kerst best…

“Waar is jouw kerstboom?”, vraagt mijn nichtje tijdens een oppasavondje heel terecht terwijl ze de kamer van mijn appartement rond kijkt. Geen kerstboom, geen lampjes, geen versiering, helemaal niets. Mijn antwoord dat ik gewoon geen boom heb, gaat er blijkbaar niet helemaal in. “Vier je dan geen kerst?”, vraagt ze nog in de herkansing.

Voor een 5-jarige is dat best een goede vraag. Kerst is immers iets dat je moet vieren, door zo veel mogelijk lampjes, gekleurde ballen en andere tierelantijntjes in een boom te duwen. Dat wordt haar aangeleerd, want je ontkomt er niet aan omdat echt alles in kerstsferen wordt gehuld. Alles wordt in de opmaat naar die twee dagen mooier/gezelliger/beter/lekkerder/nostalgischer gemaakt met als apotheose twee volle dagen van hapjes en drankjes tot je erbij neer valt. Een boom is dan wel het minste dat je kunt doen om deze mooie tijd aan te kondigen. Eigenlijk hoort de woonkamer iedere ochtend naar naalden te ruiken als je die lampjes mag aanzetten. Bij ons ging dat vroeger door aan een lampje te draaien, veel leuker dan de stekker in het stopcontact doen. Eigenlijk hoor je je minimaal één keer te prikken aan diezelfde naalden als je stiekem een kerstkransje steelt…

Eigenlijk hoort daar ook een kerststalletje bij met allerlei poppetjes, waarvan je weet dat ze iets met Jezus te maken hadden, maar dat je de precieze details niet meer weet, omdat Kerst tegenwoordig gewoon een andere invulling heeft.

Eigenlijk moet het voorraam worden bespoten met soort van spuitsneeuw, met vormen kerstbomen en sneeuwballen, die helemaal nergens op lijken, maar er wel gezellig uit zien voor mensen die voorbij rijden.

Eigenlijk moet je een werkje op school maken met crêpepapier, dat je kippenvel bezorgt als je het over elkaar wrijft en waarvan je vlekken op je handen krijgt omdat je het nat hebt gemaakt. Bij de werkjes hoort dan ook een zwart vel karton, waarop je met gouden of zilveren letters wat hebt geschreven voor paps en mams en die dan ook net doen of het echt mooi is.

Eigenlijk hoor je al dagen vooraf zenuwachtig te zijn voor de pakketjes die onder de boom liggen, want het enthousiasme na alle leuke Sinterklaascadeaus is immers al lang weer verdwenen.

Eigenlijk hoor je kerstvakantie te hebben, zodat je de hele dag films kijkt die ieder jaar weer op televisie verschijnen, zoals die ene met dat verlaten en opstandig kind of die zingende familie of die met die jurk.

Eigenlijk hoort het te sneeuwen, zodat je wel binnen moet blijven, omdat je genoeg hebt van pijnlijke vingers, omdat je handschoenen toch niet zo koubestendig bleken.

Eigenlijk hoort de hele deur vol te hangen met onpersoonlijke boodschappen van mensen die je een heel jaar niet hebt gezien of gesproken, maar die je wel de beste wensen toewensen.

Eigenlijk was Kerst vroeger veel leuker.

“Ik heb die thuis staan, aan één kerstboom hebben we genoeg”, zegt mijn vriendin in een poging om me te ontzetten uit deze lastige situatie. Voldaan richt mijn nichtje haar aandacht weer op de televisie. Want inderdaad, bij mijn vriendin straalt de boom al trots in al zijn glorie vanaf de dag na Sinterklaas. Vol met lampjes, gekleurde ballen en andere tierelantijntjes. Best gezellig eigenlijk.