Een verjaardag hoor je te vieren…

Lang zal ze leven, lang zal ze leven. Lang zal ze leven, in de gloria. Elk jaar komt er weer een dag waarop je viert dat je geboren bent, dat je leeft en dat je nog lang door zult leven. Vandaag, 22 oktober, is het de verjaardag van mijn moeder. De dag dat ze slechts 55 zou zijn geworden. Een leeftijd die het verdient om nog twintig jaar verder te leven, een leeftijd waarop je rustig kan gaan denken aan je pensioen, aan de rest van je leven. Maar niet voor haar, zij heeft niet erg lang en gelukkig kunnen leven en dat werpt een donkere schaduw over deze feestdag.

Het is de eerste keer na haar overlijden dat er iets van haar gevierd kan worden en ik wist niet goed wat ik ermee aan moest. Is het stom om je kut te voelen? Moet je met de hele familie samen zijn? Of is het raar dat ik eigenlijk gewoon alleen wil zijn, zonder dat iemand mij stoort in mijn bui?

Ik loop al enkele dagen rond met een vreemd gevoel. Op de verjaardagskalender staat Carla geschreven en elke keer als ik langs loop, kijk ik erop. Carla, een woord van slechts  vijf letters, maar toch betekent het veel meer. Ja, dat is natuurlijk logisch, maar wat betekent dat dan vandaag voor me? Het is niet zo dat ik steeds verdrietig word als ik het zie, dat ik meteen weer verval in de gewoon geworden treurnis. Het gevoel wat je dan hebt is eigenlijk niet te omschrijven, het is meer dan één emotie of gevoel. Het is een constante strijd tussen positieve en negatieve gedachtes en ik weet niet wie er moet winnen.

Met dit gevoel heb ik de afgelopen paar dagen rondgelopen. De verjaardag kwam elke dag dichterbij en het werd steeds moeilijker om een duidelijk gevoel te krijgen.  Ik kreeg de uitnodiging van mijn zusje om daar te komen eten, een familieaangelegenheid. Gezellig samen zijn, denkende aan vroegere tijden. Mijn vader zou er ook zijn, inclusief zijn vriendin. Ja, wat moet je daar dan mee?

Ik wil eigenlijk geen heisa maken van deze dag, er geen extra druk op leggen. Maar als je dan samen gaat eten, dan krijg je toch wat van een extra druk. Wilde ik het dan niet omdat er iemand nieuws bij zou zijn? Aan de ene kant heb ik inderdaad het gevoel dat dit veel te snel is, het is slechts een paar maanden na dato. Maar van de andere kant heeft ons mam dit altijd gewild toen ze zei dat we door moesten met leven. En dan is zo’n etentje natuurlijk volledig naar haar wens. Het gevoel is zo tegenstrijdig, paradoxaal, dat ik er zelf niet helemaal goed uit ben gekomen.

Ik wil deze dag niet te zwaar maken, niet nog meer drama dan die van de laatste maanden. Maar een beetje extra aandacht vind ik dan ook wel weer fijn. Ik zou het heerlijk vinden als ze er nog zou zijn, dat we samen taart konden eten en dat je iets voor haar kon kopen zodat ze weet dat ze speciaal is. Dat ze toch weer brieven kreeg van vroegere vrienden of kennissen die haar feliciteerden met haar verjaardag. Dat je toch nog bezoek krijgt en dat iedereen viert dat er weer een jaartje is bijgekomen. Hoe zwaar elk levensjaar ook was, toch waren we steeds weer blij dat er weer wat te vieren was.

En met alles wat ik hier nu typ, daar druipt het verlangen van af om het weer net zo als vroeger te laten zijn. Aan de tijd dat je onbekommerd elke verjaardag vierde, onbewust van het feit dat elk voltooid levensjaar je steeds verder naar je einde brengt. Dat het een dag van vreugde is en niet van verdriet. En zo hoort het eigenlijk gewoon te zijn. Een verjaardag hoor je te vieren, niet te herdenken. Eigenlijk.

Maar deze gevoelens heb ik niet alleen nu, bij haar verjaardag. Afgelopen maand was ik zelf ook jarig. Ik werd zowaar al zesentwintig jaar en dat moest natuurlijk worden gevierd met een feestje.  Het was de eerste echte feestdag zonder haar en het werd me toen al meteen glashelder wat ik moest missen. Feestdagen zijn familiedagen, daar groei je mee op. Elke feestdag is een gezellige dag samen, waarop je samen wat te vieren hebt. Je raakt daar zo aan gewend dat je het normaal vindt dat iedereen er is, het valt daarom ook extra op als er iemand niet is. Je groeit op met het idee dat je ouders er gewoon altijd zijn, wat je ook doet. Dat je altijd te maken hebt met deze kracht, alleen hoef je daar niet bang voor te zijn. Het is een gevoel van constante geborgenheid. Ze zijn er altijd en je kunt je veilig voelen, het is een gevoel waar je zeker aan went. Totdat er dus iets gebeurt waardoor je die aanwezigheid mist, dan pas besef je dat het een groot zwart gat achterlaat. Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt. Zij die het zeggen, kunnen hier wel eens gelijk in hebben.

Het was mijn eerste verjaardag zonder haar en ik heb me er best goed doorheen weten te slaan. Achteraf gezien is het eigenlijk allemaal best goed gelukt en daar mag ik wel wat trots op zijn. Voor het eerst in zesentwintig jaar is het niet je moeder die je als eerste feliciteert, die niet voor de boodschappen zorgt en er is niemand die ervoor heeft gezorgd dat iedereen is uitgenodigd. Jarenlang is het zo gegaan en nu moest ik het opeens allemaal zelf doen.

Nu de bladeren van de bomen vallen en het echt winter lijkt te gaan worden, is het ook weer tijd voor de andere feestdagen. Sinterklaas, Kerst en de jaarwisseling, binnen een maand zijn dat al dagen waarop je iemand heel erg kan missen. Dan komt er ook nog eens de sterfdag op 23 december bij en ik denk dat deze maand redelijk roerig zal zijn. De verjaardagen waren slechts een voorproefje van het grotere werk, hoe moet ik daarmee omgaan dan?

Ik heb er geen antwoord op, ik weet het gewoon niet. Vandaag heb ik gewoon op me af laten komen en heb ik niets speciaals gedaan. Ik voel me op zich redelijk goed, het voelt vreemd en een beetje verdrietig maakt het me wel. Hoe zijn straks die andere dagen? Er zijn maar weinig mensen die weten dat vandaag de verjaardag van mijn moeder is, maar straks in december is iedereen gezellig samen. Dan staan de dagen bol van familiegezelligheid, kan ik het dan weer zoals nu doen? Moet ik alles over me heen laten komen en wel zien waar het schip zal stranden? Of moet ik er juist iets mee doen, zodat ik toch nog wat kan genieten van deze feestdagen?

Gelukkig zit de maand november er nog tussen en heb ik nog tijd genoeg om erover na te denken. Maar dat neemt niet weg dat ik er nu al mee bezig ben. Moet ik wel of niet gaan werken in de kroeg? Moet ik wel of niet bij iemand gaan eten? Is het gepast om toch een feestje te houden? Ik wil er geen drama van maken, er niet te lang bij stilstaan, verder gaan met mijn leven, toch de gezellige dingen ondernemen,  dat het nooit wordt vergeten, dat deze dagen speciaal blijven, dat ik haar altijd in mijn gedachten wil houden, dat de feestdagen iets blijven wat me doet denken aan onze familie. Ik wil zo ontzettend veel en daarmee maak ik het voor mezelf een stuk moeilijker. Hoe moet ik ermee omgaan? Ik heb geen idee, laten we eerst vandaag maar eens door zien te komen.