Een toekomst vol zorg(en)

Ik leef in het nu, maar de toekomst is zoveel groter. Met mijn vijfentwintig jaar heb ik nog een heel leven voor me, een leven vol onzekerheden en mijn balans (zie vorig verhaal) kennende, zal er ook nog wel wat tegenslag komen. Ik heb uitgelegd dat het nú goed gaat met mij, mijn leven nú staat op de rails en daardoor probeer ik weer wat voorzichtig naar de toekomst te kijken. Want ook al leef ik heel erg met het moment, dat neemt niet weg dat ik wel degelijk toekomstplannen maak en dat ik graag een leuk leven wil hebben. En hier komen we weer even terug op het vorige verhaal, want je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen leven en dat betekent dus ook dat ik mijn toekomst zelf zal moeten bepalen.Jullie hebben inmiddels uitvoerig kunnen lezen hoe ik in het leven sta. Jullie weten hoe ik met de meeste situaties omga en dat ik eerder positief dan negatief ben. Maar wat voor invloed heeft mijn verleden op mijn toekomst? Hebben de trappen de op de deur van mijn hart ervoor gezorgd, dat mijn hart nooit meer open zal gaan? In hoeverre durf ik nog te leven, als ik weet dat er zoveel is om niet voor te leven. De ziekte kanker slaat om zich heen. Hele families worden verwoest en de kans dat je het wel krijgt lijkt groter dan de kans dat je het niet zal krijgen. Ik hoorde laatst dat 1 op de 3 mensen, direct, in aanraking komen met kanker. Is het niet bij jezelf, dan is het dus wel bij een lid van je familie. Van alle 100 mensen die je kent, hebben er dus ruim dertig te maken met deze ziekte.

En dat is alleen in het nu. Gaan ze in de toekomst een betere behandelmethode verzinnen? Lukt het om te genezen met een pil? Kun je de opmars van de kankercellen stoppen? Of zullen meer mensen door de vervuiling en straling ziek worden? Het is ontzettend beangstigend omdat je niet weet hoe het zal lopen. Ik vertelde in een eerder verhaal dat ik dingen accepteer zoals die op mijn levenspad komen, van andere kant ben ik doodsbenauwd dat het in mijn genen zit. Dan zal ik er dus zelf mee te maken krijgen en zullen later ook mijn kinderen een verhoogd risico lopen.

Over het algemeen hou ik me niet zo bezig met deze onheilspellende gedachten, maar ik heb er wel een duidelijke mening over. Als er in je genen geprint staat, dat je het zult krijgen, dan is het nou eenmaal zo en dan is er weinig wat je daar tegen kunt doen. Het enige wat je dan kunt doen is om er zo goed mogelijk mee om te gaan en de rest van je leven zo makkelijk mogelijk te maken.

Maar ik merk aan mezelf wel dat ik de laatste tijd meer bij stilsta bij de ziekte. Ik kreeg laatst weer wat vragen over de ziekte van mijn moeder en hoe ik daarmee omga. Dat vind ik helemaal niet erg, want ik kan best veel halen uit mijn ervaring. Ik zou zo graag mensen hiermee willen helpen, maar ik merkte ook dat ik het er nog erg moeilijk mee heb. Ik kan er over het algemeen heel goed over praten, ben er echt heel nuchter over. Maar de laatste tijd grijpt de angst me soms naar de keel en dan schrik ik van mezelf. Ik sta toch positief in het leven? Ik weet toch wat je moet doen om door te gaan. Ja, dat denk ik ook te weten, maar ik heb het er af en toe ook gewoon nog erg moeilijk mee.

Wat dat betreft ben ik wel een bevoorrecht mens. Ik heb op vroege leeftijd kennis mogen maken met dit onderwerp en dat heeft ervoor gezorgd dat ik er goed mee heb leren leven. Maar ja, dat leven duurt nog lang en dat zal ik voorgoed moeten doen zonder moeder en met een bepaalde angst en onzekerheid. Ik kan mensen helpen met mijn advies en steun, maar zelf heb ik ook steun nodig. Ik heb het geluk dat ik er mijn voordeel uit kan doen, waar anderen ondergaan in een nietsontziend verdriet. Jarenlang beuken op mijn emoties, heeft dus wel degelijk een positieve uitkomst. Maar zoals altijd is er nu ook een maar. Ik bedacht me laatst namelijk dat ik deze situatie nogal positief oppak, maar toen ik een afspraak moest maken bij de dokter, kreeg ik het even zwaar.

Ik heb af en toe last van migraine en hooikoorts enzo, kleine fysieke ongemakkelijkheden. Maar die kunnen wel makkelijk opgelost worden met een pilletje. Maar ik merkte gewoon een angst bij mezelf om de dokter te bellen. Ik associeer de dokter met ziek en dat wil ik zo ver mogelijk van me wegduwen. Ik weet wel dat een dokter er is om je beter te maken, maar ik heb er schrik voor om naartoe te gaan. Hetzelfde geldt voor ziekenhuizen. Ik heb een vorm van ziekenhuisvrees, terwijl ik weet dat zij de kennis hebben om je lichaam te verzorgen. Het is ontzettend tegenstrijdig, maar ik kan het maar moeilijk veranderen.

Ik ben de laatste tijd banger voor mijn eigen lichaam geworden. Ik krabde laatst per ongeluk een moedervlek open en meteen spookte dat een dag door mijn hoofd. Kan ik nu ook kanker krijgen? Hoe groot is die kans? Wat moet ik dan? Kan ik die moedervlek weg laten halen bij de dokter? Maar ja, dan moet ik daar wel heen! En daar heb ik dan juist weer geen zin in, waardoor die angst zal blijven bestaan.

En als dit zo door blijft zetten, dan kan dat wel eens voor problemen gaan zorgen. Ga ik tegenwoordig bij elk kuchje denken dat er een grotere oorzaak is? Ik weet het eerlijk gezegd niet, ik weet alleen dat ik dat niet moet doen. Ik wil niet in die constante angst leven, maar misschien is dit even zo’n periode waar ik doorheen moet. Want op dit moment denk ik wel meer na over mijn toekomst en hoe mijn leven er later uit zal zien.

Ik ben toch op zo’n leeftijd beland dat je eens serieus moet gaan bedenken wat je nu eigenlijk wilt gaan doen en hoe je dat moet gaan doen. En daarbij hoort ook een stukje planning bij. Ik heb een lieve en leuke vriendin, waar ik best heel mijn leven bij wil blijven. Maar wat is heel mijn leven? Ik zag laatst een film waar een paar bejaarden met elkaar zaten te kaarten en zelfs dat greep me aan. Zit ik later zo ook nog met haar? Kunnen we echt samen oud worden? Of zal de een voor de ander moeten zorgen? Hoe mooi zou het zijn om samen oud te worden, maar in hoeverre is dat een illusie?

Het zijn vragen die niet te beantwoorden zijn en waar je gewoon moet leren leven. Zoals ik al zei, het komt wanneer het moet komen en dan moet je er goed mee leren omgaan. Ik kan alleen maar zeggen dat ik een zeer goed voorbeeld heb gezien hier thuis en dat ik weet hoe ik later wil zijn. Mijn vader heeft zestien jaar van zijn leven voor mijn zieke moeder gegeven en ik vind dat het allermooiste wat je voor iemand kunt doen. Ik kan me best voorstellen dat het vaker moeilijk dan makkelijk was en dat hij ook wel eens heeft gedacht dat hij het maar op moest geven. Maar hij is altijd door blijven zetten, op de momenten dat mijn moeder hem nodig had, dan was hij er. Ze zijn een ontzettend lange tijd samen geweest  en het siert hem dat hij ook in die moeilijke periode bij haar is gebleven.

Wat dat betreft heb ik echt alle respect voor wat hij gedaan heeft. Hij heeft ook een ontzettend lange periode van zijn eigen leven ingezet voor mijn moeder. Hij heeft zichzelf weggecijferd om het haar zo makkelijk mogelijk te maken en dat mag nooit iemand vergeten. Tot op het allerlaatste moment is hij bij haar gebleven, om haar op alle mogelijke manieren te helpen. Je kunt het je misschien maar moeilijk voorstellen. Maar hij bood hulp in alle mogelijke manieren. Hij bleef bij haar in moeilijke tijden. Hij was een praatpartner als ze haar hart moet luchten. Als ze even niet het huishouden kon doen, nam hij dat vaan haar over. Wilde ze even naar buiten toe en was ze moeilijk ter been, dan reed hij mee met haar scootmobiel. Kon ze een avond niet de deur uit omdat ze zich niet goed voelde, dan bleef hij baar haar. Had ze speciale voeding nodig, dan maakte hij die klaar. Moesten de medicijnen opgehaald worden bij de apotheek, dan reed hij er naartoe. En dan die steeds maar weer terugkerende ziekenhuisbezoeken. Voor iemand die lichamelijk gezond is, is het ook moeilijk om daar steeds maar weer mee geconfronteerd te worden. Zoals ik het kon zien, deed hij alles voor haar. En waarom? Omdat ze samen waren en omdat hij voor haar gekozen had.

Mensen die niet geloven in een goede relatie hadden hier thuis maar eens moeten komen kijken. Ik weet natuurlijk niet wat hij voor gevoelens erbij had, maar ik kon alleen de dingen zien die hij wel deed. De zorg die hij gaf, de aandacht en de liefde waarmee hij dat deed. Mijn moeder is er niet meer om hem te bedanken, maar ze mag blij zijn met zo iemand. Ik hoop dat ze het daar wel over hebben gehad en dat ze hem bedankt heeft. Al is bedanken misschien wel niet genoeg, maar ik zou niet weten hoe ik dat anders zou moeten noemen. Ik hoop dat hij weet hoeveel hij voor haar betekend heeft, dan verdient hij gewoon.

En de relatie tussen mij en hem? Ik kan niet altijd goed met hem door 1 deur, daar ben ik heel eerlijk in. We verschillen op heel veel zaken van mening en er zijn wel meer dingen die niet goed zitten. We zijn misschien wel op veel vlakken hetzelfde, maar op misschien wel meer vlakken zijn we compleet verschillend. Maar wat ik wel weet, is dat ik door hem heb geleerd hoe je het wel goed moet doet. Ik heb twee goede voorbeelden van dichtbij gezien en hoe mijn toekomst er later ook uit zal zien, ik weet zeker dat ik altijd de juiste houding zal hebben en de juiste keuzes zal maken. Ik hoop dan ook dat ik later net zo sterk zal zijn als mijn ouders. Dat ik zo sterk ben als mijn moeder als ik zelf ook ziek word en zo sterk als mijn vader als mijn eega later ziek wordt.