Een map vol herinneringen

Er is vrij weinig dat je me vroeger thuis heb aangeleerd. Ik kan niet strijken en heb geen flauw idee hoe je iets aan elkaar naait. Ik weet niet wat er in het water moet om streeploos mijn ramen te lappen en ik heb geen recept in mijn hoofd zitten voor een perfect schoonmaakmiddel om elke vlek tegen te gaan. Dat geeft ook helemaal niet, want je had wel wat anders aan je hoofd. Een groot gedeelte van mijn jeugd was je ziek en was het al zwaar genoeg om voor jezelf te zorgen. Ik redde mezelf wel hoor, precies zoals dat nu nog steeds is. Wat ik echter wel van je heb gekregen, is je liefde om te koken. Dat werd me gisteren weer eens duidelijk toen ik een oude map vol met gerechten van je tegenkwam. Ik was namelijk op zoek naar een nieuw gerecht en voor ik het wist, stonden de tranen in mijn ogen.

Mijn bescheiden boekenkast kent geen uitgebreide collectie literatuur. Het grootste gedeelte van mijn boeken zijn namelijk kookboeken. Naast boeken met vergeelde bladen waar de kaft half van kapot is en een boek over hoe ik servetten moet vouwen, staat er boek tussen waarin iemand op 14 december 1973 schreef “Bedenk dat de liefde van de man door de maag gaat. Met deze vele recepten kun je zijn liefde ‘eindeloos’ laten zijn.” Op de volgende pagina staat, in jouw handschrift dat ik nog steeds herken, je naam en adres geschreven. Het woordje ‘eindeloos’ in de vorige zin valt me nu pas op en het doet pijn als ik het lees. Eindeloos, was dat maar zo.

Grijze multomap

Het meest bijzondere wat ik echter in de kast heb staan, is een grijze multomap. De map zelf heeft de tijd aardig doorstaan en binnen valt de geordendheid op. Precies zoals je vroeger ook was. Met verschillende kleuren heb je diverse secties gemaakt zoals vis, ei, kruiden, gehakt, enzovoorts. Je hebt uit allerlei tijdschriften gerechten geknipt, op een velletje papier geplakt en met potlood erbij geschreven wat je anders zou doen. Er vallen zelfs uitgeknipte blaadjes uit de map waar je geen tijd voor hebt gehad om ze in te plakken. Wanneer heb je die verzameld? Was je toen al ziek en ben je toch doorgegaan met verzamelen? En wanneer gaf je op om je collectie bij te houden? Ik zou het zo graag willen weten. Er zijn nog zo veel dingen die ik van je wil weten, maar waar het nu te laat voor is. En daarom koester ik die map ook. Jij hebt het gemaakt, persoonlijker wordt het niet.

Als ik de map doorblader, kom ik af en toe iets tegen dat ik herken. Het meeste is echter volledig onbekend voor me. Ik probeer zó hard om me nog maar iets te herinneren van vroeger. Of ik nog ergens, diep verborgen, een herinnering heb van hoe ik je bezig zag in de keuken of dat we met de hele familie samen aan tafel zaten. Het zou me zo veel goeds doen, maar de werkelijkheid is dat redelijk het leeg blijft in min hoofd. Ik denk dat het ooit komt dat we gewoon niet heel veel aan tafel aten door alle omstandigheden, al is dat maar een wilde gok. Door die map en de oude kookboeken denk ik dat je graag van koken hield, maar ik weet het niet meer zeker. Dat knaagt aan me.

Sneukelen

Er zijn wel een aantal dingen die ik nooit ga vergeten. Je bent de enige wie ik ooit ‘sneukelen’ heb horen zeggen. Dat was je woord voor ’s avonds wat toastjes op tafel zetten als er niet werd gekookt. Je liefde voor het toastje met brie heb ik toen vast overgenomen. Ik weet ook nog goed dat je hele simpele macaroni maakte met gehaktballetjes en tomatenpuree. In mijn gedachten is dat de allerlekkerste macaroni ooit, maar als ik het nu probeer na te maken, smaakt het nergens naar. Je maakte af en toe een gerecht met de naam ‘perzik pinda’ en ik weet nog goed hoe dat smaakte, maar weet absoluut niet meer hoe ik dat na moet maken. Dat vind ik echt heel jammer. Had je het maar ergens opgeschreven voor me zodat ik het altijd mee kon nemen. Hetzelfde geldt voor een gerecht dat leek op babi pangang, maar dat je maakte met tomatenketchup. Een hele fles tomatenketchup. Als ik er nu aan denk, zou ik dat zelf nooit doen! Maar ook dit is in mijn herinnering één van de lekkerste dingen die ik ooit van je heb gehad.

Ik blader de dikke map door, in de hoop dat ik deze gerechten nog ergens tegenkom. Het is verspilde moeite, want meer dan een herinnering zal het niet meer worden. En ergens maakt dat ook niet uit, want misschien blijft het in gedachten wel het mooiste en het lekkerste. Iets dat me ook elke keer weer aan je laat herinneren is pizza tijdens het avondeten. Ik wilde dat nooit omdat ik het geen eten vond, maar jij vond het vaak geen probleem. Het was ook een makkelijke oplossing voor als je niet fit genoeg was om te koken, maar als kind denk je daar dan niet over na. Iedere keer als ik er nu een eet, denk ik aan je. Al is het maar heel eventjes, je schiet voorbij in gedachten. En zo blijft eten iets speciaals voor me.

Tastbare herinnering

Ik weet niet meer of ik veel op je lijk en ik weet niet meer goed wat je hobby’s waren. Ik kan me alleen nog herinneren dat je iets met koken had. En misschien of waarschijnlijk heb ik het daarom ook wel. Ik gebruik trouwens nog steeds je Tupperware bakken die minstens al vijftien jaar oud zijn. De randen zijn verweerd en ze zijn wat versleten, maar ik wil ze niet weggooien. Net zoals ik nog een mixer gebruik met oranje en bruine kleuren. Die wil ik ook niet wegdoen, omdat ik me nog kan herinneren dat jij er ooit slagroom mee maakte en wij de mixstaven mochten aflikken. Een tastbare herinnering.

Ik gebruik jouw spullen nog steeds. Af en toe blader ik de map met jouw uitgeknipte gerechten door en maak ik daar wat van om er ook van te genieten. Omdat ik weet dat jij er ook ooit van hebt genoten. Ik zou zo graag nog één keer voor je willen koken, maar ik weet dat het nooit meer gaat gebeuren. Ik zou je zo graag nog één keer willen laten genieten. Dat je me aankijkt met je lach en dat ik weet dat ik het goed heb gedaan. De schrijver van die ene zin in dat oude boek heeft het vast niet zo bedoeld, maar ik weet zeker dat dit gevoel bij mij eindeloos is.