Een lege stoel

De bruiloft was een dag vol liefde en gelukzalige momenten, maar waar ook zwart randje aan zat. Vorige week was de meest belangrijke dag uit mijn leven en juist op die dag ontbrak de belangrijkste vrouw in mijn leven. En dat deed pijn. Veel pijn. Die pijn voel ik vandaag weer, omdat vandaag de dag is dat het 10 jaar is geleden dat ze ons verliet.

Wat had ik graag gezien dat ze er wel bij was. Dat ze had kunnen zien hoe gelukkig ik ben met mijn leven nu. Dan had ze kunnen zien dat ik omringd ben door de meest fantastische mensen die je maar kunt wensen. Dan had ze kunnen zien dat we nog steeds proosten op de leuke dingen van het leven. Dan had ze kunnen zien dat we nog steeds enorm goed zijn in het bouwen van een feestje, precies zoals ze dat altijd graag zelf deed. En had ze mee kunnen proosten met de champie, zoals ze champagne noemde.

Onwerkelijk

En dan had ze kunnen zien dat het gewoon goed met me gaat, ook al is ze er al lang niet meer om me te steunen, te stimuleren, te ondersteunen, te corrigeren of te helpen. Want het is gewoon al 10 jaar geleden. Tien. Ik vind het ergens onwerkelijk dat het al zo lang is geleden, want ik kan me die dag nog steeds helder herinneren. En in die 10 jaar is ook zo veel gebeurd, waarvan ik graag had gewild dat ze erbij had kunnen zijn.

Afgelopen zaterdag was daar een goed voorbeeld van en ook al was ze er zelf dus niet fysiek, in mijn gedachten was ze er wel bij. Vandaar ook dit bordje, om haar toch een plekje te geven en om haar onderdeel te maken van deze dag. En misschien, heel misschien, heeft ze er daarom voor gezorgd dat het die dag zonnig en mooi was. Een perfecte dag, ondanks het zwarte randje.

Mam, ik mis je. Ook nog steeds na 10 jaar. En op een dag als vandaag is dat het belangrijkste, maar gelukkig is het leven op een heel mooie manier verder gegaan.