Een interessant kind

Vroeger toen ik klein was, was ik maar een raar mannetje. Ik kom tot deze conclusie omdat ik laatst eens goed over mezelf nadacht en concludeerde dat ik eigenlijk toch best redelijk normaal ben geworden. Ik dacht aan hoe ik vroeger was en wat ik toen dacht en dan kun je eigenlijk gerust stellen dat ik goed ben opgedroogd. Tegenwoordig heb ik niet meer zo heel erg veel vreemde gedachtes, ik denk niet meer dat ik speciale krachten heb en televisie heeft niet meer zo’n grote invloed op me. Ik heb al ooit verhaaltjes geschreven over de invloed van televisie op me en over mijn schitterende en innoverende ideeën die ik vroeger had. Maar ik was met veel meer bezig en dat wil ik graag met jullie delen.

Dit verhaal gaat niet in chronologische volgorde. Dat wil zeggen dat ik niet achter elkaar schrijf over de verschillende fases in mijn leven. En verschillende fases heb ik gehad! Ik zal jullie nu weer een stukje verder inwijden in de jeugd van ondergetekende. Een interessant kind, dat is 1 ding dat zeker is!

Het begint met het idee dat ik vroeger speciaal en bijzonder was. En dan heb ik het niet over speciaal onderwijs met zwakzinnigen. Nee, je moet het meer zien dat ik dacht dat ik de nieuwe Jezus was bijvoorbeeld. Schitterend staaltje zelfoverschatting toch? Jezus is misschien iets teveel van het goede maar ik voelde me wel altijd speciaal, alsof ik meer op deze Aarde te doen had dan gewoon leven. Ik dacht ook serieus altijd dat mensen mij langer aankeken dan dat ze bij anderen deden. Misschien kwam dit gewoon door het feit dat ik er vroeger raar uitzag. Je moet het een beetje zien als de film The Truman Show waarin het leven van 1 persoon constant gefilmd wordt en zijn hele omgeving om hem draait. Dat gevoel kreeg ik ook altijd als ik over straat liep. Ik had gewoon het gevoel dat iedereen me in de gaten hield en was bang voor het feit dat ik altijd gefilmd zou worden. Er ging dus ook een lampje bij me branden toen ik die film zag. Van enig hard bewijs is overigens nog nooit sprake geweest. Maar dat was niet het enige rare dat ik op dat moment dacht. Ik was er heilig van overtuigd dat mensen mijn gedachten konden horen. Voor mijn gevoel kon iedereen horen wat ik dacht en dus deed ik altijd hard mijn best om mijn gedachten zo netjes mogelijk te houden. Toen ik 3 jaar geleden psychologie studeerde kwam ik erachter dat mensen met een psychose (ernstige psychische aandoening) dit ook zo ervaren. Het was dus al op jonge leeftijd merkbaar dat er af en toe een steekje los zit bij me.

Zoals ik al zei, keek ik voeger veel televisie. In de ochtenduren voor school keken we dan vaak naar een show met Linda de Mol en Dj the Cat ofzo. Dit was een Engelstalige kindershow met tekenfilms als Inspector Gadget. Het viel me vroeger al op dat ik goed in talen was. Op de basisschool sprak ik al een goed woordje Engels en ik bij films las ik ook bijna nooit de ondertiteling. Ik wist Engelse woorden waarvan ik niet eens bewust wist dat ze bestonden en vertalen ging me dan ook goed af. Op een gegeven moment begon ik te twijfelen aan mezelf. Hoe kan het toch dat ik al die Engelse woorden ken? Ik bedacht me niet dat televisie een geweldige bron van informatie was, nee, ik moest weer veel moeilijker gaan denken. Uiteindelijk kwam ik op de gedachte dat ik een gereïncarneerde Engelsman moest zijn. Ik had alle andere opties weggestreept en dit was het enige dat overbleef. Ik was een Engelsman gevangen in een lichaam van een Nederlands jongetje. In mijn eigen wereldje dacht ik aan allerlei spannende scenario’s over soldaten die gesneuveld waren in de wereldoorlogen. Ik zag mezelf als een held die gesneuveld was op het slagveld en jaren later weer geboren wordt om weer als held te dienen op deze wereld. Een gebrek aan fantasie kan niemand mij verwijten.

Rond die tijd dat ik veel tekenfilms keek, dacht ik ook dat ik speciale krachten had. Ik was overtuigd dat je mentale kracht niet moest onderschatten en heb dan ook uren geprobeerd om mijn telepathie te ontwikkelen. Ik dacht dat als ik maar hard genoeg aan dacht om bijvoorbeeld een dobbelsteen te verplaatsen, dat me dat uiteindelijk wel moest lukken. Ik probeerde op deze manier computerspelletjes te beïnvloeden en dat lukte me ook nog. Ik hield er alleen geen rekening mee dat ik het desbetreffende voetbalmanagerspel al verneukt had met cheatcodes en daarom elke keer won. Een paar jaar eerder, als ik ’s avonds ging slapen dan probeerde ik mijn gedachtes te bundelen om mijn kamerdeur op slot te doen en om een ondoordringbaar schild te vormen boven mijn bed. Pas dan kon ik met een gerust hart in slaap vallen, zonder dat mij ’s nachts iets ergs zou overkomen. In mijn gedachten was dit gewoon allemaal heel normaal.

Enkele jaren later raakte ik verslaafd aan het fenomeen ninja-films. Films die veelal in het Verre Oosten gemaakt werden die bestonden uit grote volwassen mannen die elkaar te lijf gingen in zwarte pakken met allerlei mooie trappen en stoten. Ik zag films met ninja’s die tegen de muur omhoog konden lopen, ninja’s die door goed te vechten en te mediteren een gouden gloed over zich heen kregen waardoor ze onoverwinnelijk werden. Ninja’s gooiden een rookbommetje op de grond en waren opeens verdwenen. Er waren ninja’s met speciale krachten die handig waren in het bos, anderen konden weer beter vechten in de stad. Af en toe moesten ze het opnemen tegen een vechter met een andere vechtstijl en met andere wapens en ook al stonden ze alleen tegen honderd anderen, de held won het altijd. Dat waren mijn enige echte grote voorbeelden van vroeger. Ik wilde bijvoorbeeld elk jaar met carnaval ninja worden. Thuis werden ze hier helemaal gek van. Na het kijken naar zo’n film dacht ik weer dat ik sterk was. Ik sprong op banken en de tafel, altijd met een luid “Ai Jah!” of een “WHOA!” om mijn helden te imiteren. Als ik dan per ongeluk een keer ruzie in de buurt had, kwam ik er al snel achter dat al dat ninja-geweld mij niet kon helpen en al snel stond ik weer met beide benen op de grond. Toen ik me verder begon te ontwikkelen kwam ik erachter dat dit eigenlijk helemaal niet zo raar was. Er zijn inmiddels 6 Rocky films met dit principe gemaakt want als ik die kijk, denk ik ook nog steeds dat ik een goede bokser ben.

Als ik dit zo teruglees vraag ik me af en toe echt af waar ik mee bezig was. En hoe kan het dat ik dan toch nog redelijk normaal ben opgegroeid zonder dat ik verplicht naar de psychiater moest. De denkbeelden die ik vroeger had, denk ik allang niet meer. Ik ben nog steeds we bijzonder, ik spreek nog steeds fantastisch Engels, ik denk af en toe nog steeds dat mensen mij in de gaten houden en ik voel me nog steeds sterk als ik weer eens een film heb gezien, maar de medicijnen die ik tegenwoordig heb, lossen dat probleem goed op. Grootheidswaan? Nee hoor, ik ben gewoon interessant.