Droom

Enkele malen in de afgelopen week, spookte het rond in mijn hoofd. Ik wist het gewoon niet meer en eigenlijk vond ik dat echt heel kut. Vandaag zou mijn moeder 60 jaar zijn geworden, maar helaas was haar lichaam al na 54 jaar op. Ik wist dat het ergens rond deze datum moest zijn, maar ik kon me niet meer precies herinneren wanneer het was. De precieze datum was me gewoon ontvallen. Dat deed eigenlijk best pijn en ik voelde me enorm schuldig. Hoe kun je nou de verjaardag van je moeder vergeten? Ik vroeg het niet aan mijn familie en ik wilde het nergens opzoeken, omdat ik dat op de een of andere manier als falen zag. Is dat terecht?

Ik wil haar niet vergeten en toch gebeurt het. Met elke dag die achter me ligt, verdwijnt ook een beetje het gemis. Beetje bij beetje heelt die emotionele wond en nu, na bijna zes jaar, zijn er momenten waarop ik zaken niet meer goed kan herinneren. En ik schrik daar van. Zo lijkt het net alsof ze niet belangrijk meer voor me is, maar zo zit het absoluut niet. Ik weet dat het niet goed is om te blijven hangen in het verdriet en dat doe ik ook zeker niet, maar dit is wel weer een ander uiterste. Ik wil haar helemaal niet vergeten, ik wil haar het liefste voor altijd bij me houden. Als dat niet in het fysieke leven kan, dan maar in mijn gedachten. En ook al wil ik dat zo ontzettend, toch kan ik dat niet.

Het heeft waarschijnlijk te maken met dat mijn leven steeds meer momenten krijgt, waarvan ze geen deel meer uitmaakt. Ik leid mijn eigen leven zonder dat zij daar enige invloed op heeft. Zo hoort het natuurlijk ook want dat is bij iedereen, maar in de afgelopen zes jaar zijn er zo veel momenten geweest dat ik graag even haar lach had willen zien of dat ze even kon laten merken dat ze trots op me was. Ik ben altijd al zelfstandig geweest, maar zelfs ik heb daar af en toe behoefte aan. Zo ben ik in de afgelopen zes jaar natuurlijk afgestudeerd en ze was niet op mijn diploma-uitreiking, ik kreeg mijn eerste baan bij de krant maar ze was er niet om mijn eerste stukje te lezen, we werden eindelijk kampioen bij het voetbalteam en zij kon me niet feliciteren, terwijl ze vroeger wel regelmatig kwam kijken als het goed met haar ging. Zo veel momenten dat ze er niet was en waar ik haar goed kon gebruiken. Niet alleen in die hoogtepunten was ze er niet, ook niet tijdens de dieptepunten waarin ik gewoon wat moederlijke steun en toeverlaat kon gebruiken.

Het is daarom maar goed dat ik laatst over haar droomde, want dat heeft nogal wat invloed gehad. Ik ben namelijk best nuchter en ik laat me niet snel leiden door emoties, maar die droom was namelijk wel erg bijzonder. En ook al geloof ik er eigenlijk niet in, in het kader van deze bijzondere dag, wil ik het delen. Ik weet niet meer precies hoe het ging, maar het was ongeveer zoiets als dit:

Ik heb me een jaar geleden ingeschreven bij een woningstichting om een huis te kunnen kopen op een mooie locatie in Eindhoven. Nu kreeg ik tijdens mijn vakantie een mailtje dat er een huis vrij was gekomen, maar omdat ik bezig was met andere dingen, heb ik daar geen vervolg meer aan gegeven. Bijna twee weken later droomde ik dat ik samen met mijn moeder een appartement ging bekijken op die locatie. We liepen rond en ze zei dat ik het zeker moest doen. Toen ik wakker werd, bleef ik even liggen om te beseffen wat ik nu echt had gedroomd. Ik droom nooit over mijn moeder, dus dit was sowieso al speciaal en al helemaal dat die droom over dat appartement van het mailtje ging.

Ik heb het idee even laten bezinken en besloot toen om de woningstichting toch maar eens te benaderen om te kijken of dat appartement nog steeds beschikbaar was. Ik kreeg te horen dat er wel al kijkers waren geweest, maar dat zij nog niets hadden besloten en ik maakte maar meteen een afspraak, puur op het gevoel. En het voelde goed. Erg goed. Zo goed, dat ik een maand later de eigenaar was van dit appartement.

Is dit toeval? Vast wel… En toch gelooft een heel klein beetje Michiel dat het zo heeft moeten zijn. Of ja, ik wil dat graag geloven. Ik kan me dan heel schuldig voelen over het niet kunnen herinneren van haar verjaardag, maar op momenten zoals dit, weet ik zeker dat ze altijd onderdeel blijft uitmaken van mijn leven. Ik hoef me nergens schuldig over te voelen, ik ga gewoon lekker door mijn eigen leven en ik weet dat zij er op die bijzondere momenten toch wel is. Is het niet fysiek, dan is het altijd nog in mijn dromen.