Deurbel

Ja daar ben ik weer, een tijdje later dan gepland maar okeej, jullie moeten het er maar mee doen.

Ik had een heel verhaal getypt op mn laptop in de veronderstelling dat wij spoedig internet zouden krijgen in het kantoortje van het animatieteam. Maar helaas, niets blijkt minder waar want natuurlijk was er weer wat mis en moest er iets besteld worden en dat gaat altijd volgens de spaanse methode. Oftewel, we vragen het aan en zien wel wanneer we het krijgen. Dus dat verhaal zal nog niet gepubliceerd worden. Niet dat jullie heel erg veel missen maar ik wilde jullie ff inwijden in de wondere wereld van het Geluk en daar was ik weer een filosofisch mee bezig geweest. Ja echt jammer dat jullie dat nu niet kunnen lezen he?

Waar kan ik het wel over hebben nu? Natuurlijk over datgene waar we het hele jaar naartoe hebben geleefd! Datgene wat in ieders genen zit en datgene wat je levensloop jaarlijks zal bepalen! Ik bedoel natuurlijk CARNAVAL! Ja damens en heren, zelfs hier, op dit godvergeten eiland ergens in de oceaan, ter hoogte van Marokko, kennen ze dit wonderbaarlijke festaan der festijnen, het feest der festiviteiten, en het keihard zuipen der keiharde zuiperijnen!

Volgens de locals is het carnaval op Tenerife het beste carnaval ter wereld, na Rio de JAneiro. Niet gek dat ze dat denken natuurlijk want voor de rest is er hier geen kont te beleven en is er dus ook geen vergelijkingsmateriaal. Dit betekent dan natuurlijk weer dat áls er een keer eenfeest is, hetfeest dan ok meteen zo groots wordt aangepakt dat je het een jaar lang niet zult vergeten. Carnaval hier duurt namelijk welgeteld een hele maand en afgelopen zaterdag was het hoogtepunt en ik was één van de gelukkigen die dit spektakel mocht aanschouwen.

We, mn animatieteam en ik, wilden eigenlijk gewoon weer een keer uit en hadden de plannen al min of meer gesmeed, toen er een ober ons deze gouden tip gaf. Hij zei dat we moesten proberen om naar Santa Cruz te gaan om daar eventjes wat sfeer te proeven. Nou en dat hebben we gedaan, we hebben zoveel geproefd dat we er bijna in verzopen! Gelukkig was er een gast in het hotel die een auto tot zijn beschikking had. Een gouden uitkomst want 65 km met de taxi is weer iets teveel van het goede. Dus om een uur of 12 gingen wij vrolijk op weg, onbevreesd maar onwetend over wat ons te wachten stond. De weg naar Santa Cruz is 1 lange snelweg en onderweg passeerden we bussen en autoos volgepropt met vrolijk uitgedoste mensen.

Daar pasten wij natuurlijk perfect in thuis want voordat we vertrokken, hadden we de garderobe van de avondshows eventjes geplunderd. Ik kwma op de proppen met een vrolijk clowns-kostuum en een rode pruik. Wat het plaatje compleet maakte was de vondst van een tutu. Want zoals sommigen van jullie wel weten, ik kan geen carnaval vieren zonder tutu! Ik was dus echt voor eventjes weer helemaal in mijn element.

De aankomst in Santa Cruz was nogal vreemdsoortig. Een lange stoet autoos waren geduldig aan het wachten totdat zij de stad in mochten, wij hadden geen flauw idee waar we ergens moesten zijn dus vroegen wij de plaatselijke bevolking vriendelijk om hulp. Van de mensen die op straat aanwezig waren, was zeker een luttele 80% in het bezit van een alcoholische versnapering en aan hun loopgedrag te zien was dit niet de eerste consumptie. Zij wezen ons vriendelijk doch bezopen naar een parkeerplaats en vertelden ons waar we heen moesten in onze zoektocht naar vertier.

De parkeerplaats was werkelijk waar een oase van drank. Het is hier blijkbaar de gewoonte om met een paar man in de auto naarSanta Cruz te rijden, daar uit te stappen, de achterklep open te doen, spaanstalige muziek op te zetten en veel zelf-meegenome drank te nuttigen. Nadat we de auto in veilige haven hadden gestuurd, begin het werkelijke avontuur pas. We volgden de mensenmassa, een bonte stoet van allerlei typetjes en voorwerpen. Wat mij al meteen opviel was het hoge percentage mannen dat zich verkleed had als vrouw, of iets wat daar op moest lijken. We liepen door totdat we een klein kraampje aan de lant van de weg zagen. Hier scoorden wij onze eerste goddelijke vloeistof en namen wij een hotdog tot ons. Met een gevulde maag en een koud biertje waren we er echt klaar voor en toen kon het feest echt beginnen!

Stel je nu een lange straat voor, een weg met 4 rijbanen en een busbaan, stel je voor dat links en recht kraampjes taan waar je drank en voedsel kunt kopen, stel je een kermis met verschillende luidruchtige attracties naast deze weg voor, vul deze weg met honderden uitzinnige mensen in en dit beeld uillustreert het schtitterende schouwspel dat voor ons lag. Na een kwartiertje lopen kwamen we op een groot plein waar een bandje heftig aan het spelen was. Helaas was het salsamuziek en dit zou niet voor de eerste keer die avond zijn. Omdat deze muzieksoort niet echt onze favoriet is, liepen we dus verder, op zoek naar een ander feest-oord. We kwamen nu op een nog groter plein en hier stond een podium dat vergelijkbaar is met een podium dat je ziet voor concerten van grote artiesten in de Arena ofzo. Grote videoschermen, grote liichtshows, imponerende speakers, alles erop en eraan, maar helaas weer sala muziemk. De spaanstalige mensheid vindt dit echter prachtig en zij botvierden hun danslusten op de klanken van 4 oude mannen die heftig swingend op het podium hun kunstje aan het vertonen waren.

We liepen weer verder en kwamen in de binnenstad, dit waren kleinere straatjes maar versierd met allerlei feestelijke lampjes. Her en der waren barretjes en om de zoveel meter was er een cafe dat zijn muziekinstallatie buiten had gezet. Denk even aan een drukke oudjaarsnacht in Eindhoven en dan weet je hoe het is om hier doorheen te moeten. Maar anders dan in Nederland vonden de mensen het hiet helemaal niet erg om tegen elkaar te moeten staan. Iedereen danste met elkander en de grote mensenmassa was één grote zee van ritmische bewegingen.

Maar ja, zoals jullie misschien al hebben gemerkt ben ik niet zo´n fan van deze muziek dus wat dat betreft was het dan weer minder. Wat ook minder was, is dat ik meer aandacht had van de mannelijke bevolking dan van de vrouwelijke. Ik ben welgeteld door 2 mannen (al dna niet in een vrouwelijk kostuum) op mijn handen gekust en 1 man was zo vriendelijk om mij op mijn wnag te kussen. Blijkbaar had de tutu toch enige aantrekkingskracht, gelukkig en helaas bleef het bij deze fysieke contacten. Gelukkig omdat ik niet aangetrokken wordt door mannen die zich verkleden als vrouwen en helaas omdat geen vrouw zich zo vriendelijk vond om mij even een teken van affectie te geven.

Uiteindelijk was het toen een uur of 5 en werd het tijd om weer huiswaarts te keren. Moe en voldaan keerden wij terug naar de auto. Uiteindelijk waren we zo rond 6 uur thuis en konden we heerlijk in ons bedje plaatsnemen. Wat restte waren de herinneringen aan deze mooie avond. Met een goed gevoel droomde ik weg, diep in slaap tot 3 1/2 uur later de wekker weer in mijn oor krijste en het weer tijd werd voor noeste arbeid.

Het leven als entertainer is zwaar maar als ik vaker zulke avonden kan hebben, dan hoor je mij niet klagen.

Ik denk dat dit wel weer genoeg is voor nu. Ik wens jullie allen en fijne carnaval toe en ik hoop de leuke verhalen van jullie nog wel te horen.

De groeten

Michiel