De Herinnering

Elk afscheid is het begin van een nieuwe herinnering. Jaren geleden hoorde ik deze spreuk en die is me altijd bij gebleven. Ik weet niet precies waarom, maar het is een interessante zin. Betekent het dat je pas bij het afscheid iemand echt goed gaat herinneren of is het na een afscheid tijd voor iets nieuws, wat ook weer een nieuwe herinnering op zal leven. Mijn herinneringen zijn de laatste tijd nogal vaak door elkaar geschud. Ik maak tegenwoordig associaties bij films, gerechten, liedjes en kleren met de gedachte aan mijn moeder. Het lijkt wel alsof ik bijna elke mogelijkheid aangrijp om nog even terug te denken aan hoe goed mijn moeder was.

Gisteravond zong Willem (ja die van dat programma) Lost van Michael Bublé in de kroeg en dat was toevallig ook het nummer dat op de crematie werd gedraaid. Ik wist dat wanneer ik dit nummer zou kiezen bij de crematie, dat het dan voor altijd een speciaal nummer zou zijn. En gisteravond was nu voor het eerst dat ik het in de kroeg hoorde en dat ik er weer aan moest denken. Esther (vriendin/collega) vroeg me of ik eventjes achter de bar uit wilde, want zij begreep ook wel dat dit een speciaal moment was. Maar ik vond dat nergens voor nodig, ongeacht dat ik me toch heel vreemd voelde op dat moment. Ik luisterde naar het nummer en al bij de eerste noten gingen mijn gedachten terug naar 27 december 2007. Ik voelde weer het verdriet dat ik op de crematie voelde en ik wist eventjes niet goed wat ik daarmee aan moest.

Voor mezelf heb ik echter al een tijdje geleden besloten dat zo’n liedje geen negatieve invloed zou hebben. Ik wilde niet treurig worden en verdrietig terugdenken aan vroeger. Ik vind dat het nummer ene positieve werking moet hebben. Dat wanneer ik het hoor, ik de mooie momenten herinner. Ik wilde dat het nummer een positieve lading zou krijgen, in plaats van een negatieve gedachte. Als ik dat vol kan houden, dan denk ik dat ik al weer een heel stuk verder ben in mijn rouwproces.

Zo was het dus ook gisteravond. Ik zat er heel eventjes mee, maar voelde me toen sterker worden. Natuurlijk heeft het invloed op me, maar ik dat die invloed positief is. Ik wil dat elke keer als ik terugdenk aan mijn moeder, de goede kanten van haar herinneren. Dat ik herinner hoe positief ze altijd was en dat een vrouwtje van amper 1.60 meter zo sterk kan zijn. Het positieve van haar wil ik gebruiken om zelf ook door deze periode heen te komen. En ik denk dat me dat ook zeker wel gaat lukken.

Wat dat betreft ben ik ook wel wat anders dan anderen. Veel mensen hebben iets nodig om terug te denken en het lijkt alsof ze vlak na een verlies treurig moeten zijn. Ook naderhand willen veel mensen iets tastbaars zodat ze kunnen blijven herdenken. Een graf of gedenksteen is vaak een plek waar mensen dan naar toe gaan om terug te kunnen denken aan vroeger. Bij ons komt nu ook de vraag wat wij met de as willen doen. Maar voor mij heeft een plek waar we het uitstrooien geen meerwaarde. Ik heb afscheid genomen toen mijn moeder er nog was en na het overlijden heb ik haar lichaam ook niet meer gezien. De crematie was met een gesloten kist dus toen heb ik haar ook niet meer kunnen zien. Ik wil geen graf voor haar, simpelweg omdat dit een plek wordt met een treurige bedoeling. Begraafplaatsen hebben toch altijd iets dat je droevig maakt en zoals gezegd, dat wil ik niet.

Ik hoef ook geen speciale plek waar ik de rest van mijn leven aan mijn moeder kan denken. Ik doe dat tussendoor wel, op de momenten die ik wil. Dat is net zoals dat ik niet speciaal met kerstmis naar de kerk ga, of dat ik alleen wat leuks met mijn vriendin ga doen op Valentijnsdag. Voor mij is mijn moeder niet meer en een vaste plaats hier op Aarde zorgt er ook niet voor dat ze er weer zal zijn.

Hiermee kom je meteen bij de volgende vraag: Waar is ze nu? Ik ben niet gelovig en geloof ik dus ook niet bij voorbaat in een hogere macht en andere wereld. Dit Aardse bestaan is vooralsnog mijn enige bestaan en ik denk dan ook dat de energie van mijn moeder gewoon weg is. Ik denk dat veel mensen geloven in een hiernamaals zodat ze niet zo bang hoeven te zijn voor de dood. Die gedachte, dat er nog iets is na deze wereld, is geruststellend en troostend. Ik geloof hier niet zo in en denk ook niet dat daar verandering in komt. Natuurlijk lijkt het me fijn om te weten dat mijn moeder nog ergens is en dat ik over zo’n 60 jaar weer herenigd word met haar. Maar zolang ik nu bewust nog geen engeltjes zie of boodschappen door krijg in mijn slaap, ben ik berust met het idee dat een levenseinde ook echt een einde is.

Mijn zusje heeft een tatoeage laten zetten met ‘Mama’ en dat is mooi dat ze hiervoor kiest. Anderen kiezen een mooi hangertje waar ze de as in willen hebben. Weer anderen kiezen ervoor om de as thuis in een urn boven op de kast te zetten. Ik hoef dit eigenlijk allemaal niet. Misschien laat ik ook wel een tatoeage zetten, ook al pastd at eigenlijk niet bij mij. Maar dan wordt iets symbolisch en heeft het dus een bepaalde betekenis. Ik wil mijn moeder niet herdenken en denken aan wat ik mis. Ik wil herinneren wat voor strijd ze heeft geleverd en hoe ze altijd maar door is gegaan. Die gedachte moet dan omgezet worden in een symbool, maar tot op heden heb ik daar nog niet de perfecte oplossing voor gevonden.

Om weer even terug te gaan naar het begin: Elk afscheid is het begin van een nieuwe herinnering. Hoe confronterend sommige herinneringen ook blijken te zijn, het gaat mij om het gevoel bij de herinnering. Ik kies er bewust voor om me er goed bij te voelen en tot dusverre gaat me dat nog goed af. Zoals het nu klinkt, kan ik er allemaal goed mee omgaan en ik hoop dat ik deze lijn voort kan zetten. Ik hoop dat het geen ‘wishful thinking’ is, maar dat het echt mijn manier van verwerken is. Ik denk terug aan mijn moeder op mijn manier en dat vind ik tot nu toe echt de beste manier. Maar ook dit kan over een maand natuurlijk helemaal anders zijn.