De Eerste Schooldag

Wat een spanning! Zit mijn haar wel goed? Heb ik geen puistjes die op het punt staan te knappen? Heb ik een beetje moderne kleren aan? Zitten er geen vlekken op? Heb ik genoeg luchtverfrisser opgespoten? Is mijn schooltas nog wel hip? Zit er iets tussen mijn tanden?

Allemaal vragen die door mijn hoofd schoten toen ik maandagochtend voor de spiegel mezelf aan het bekijken was. Het moment was daar, het werd na een jaar tijd om eindelijk weer naar school te gaan. Het voelde goed om tegen mensen te zeggen dat ik niet mee op stap kon omdat ik vroeg naar school zou moeten. Het voelde heerlijk toen ik zei dat ik niet kon omdat ik huiswerk moest maken! Maar naarmate het moment echt dichterbij kwam, werd ik ook steeds zenuwachtiger. Ik had echt weer het gevoel alsof het mijn eerste schooldag op de middelbare school was.

Iedereen heeft dat wel mee gemaakt in zijn leven. De eerste dag dat je op de middelbare school terecht kwam. Alles lijkt groter, je tas lijkt zwaarder (dat is eigenlijk ook omdat je in het eerste jaar 15 kilogram boeken per dag mee moet nemen), de mensen lijken enger en de leraren boezemen je vanaf dag 1 angst in. Ik weet nog goed dat ik op mijn middelbare school kwam en dat in het begin geen pretje. Ik heb altijd het geluk gehad dat ik niet gepest ben. Ik was altijd wel de kleinste van de klas maar door enige beginnende pesterijen meteen de mond te snoeren en de kop in te drukken met een welgeplaatste opmerking cq. grote mond, kon ik dat gevaar simpel afwenden. Wilde dat niet helpen dan wilde een agressieve houding ook nog wel eens helpen. Want wie verwacht nou van een mannetje van 1 meter en 40 centimeter dat hij zich goed kan weren. Maar ja, dat was op de basisschool zo. De populaire reputatie die ik daar had opgebouwd, telde niet meer op de middelbare school. Het was voor iedereen nieuwe ronden en nieuwe kansen om bij de populaire mensen te horen.

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik in de eerste week van de middelbare school door de gang liep en dat er een groot meisje letterlijk zei: “Ah kijk eens wat schattig.” Hiermee bedoelde ze natuurlijk mijn lichaamslengte want met één meter en drieënveertig centimeter was ik een mini-attractie op zich. Ik had het geluk dat ik in een klas terecht kwam waarbij het meteen klikte met enkele mensen. Al snel waren we een groepje en dat groepje werd steeds groter. Ik wil niet stoer doen of arrogant maar ik durf wel te stellen dat wij toch wel enigszins populair waren en daardoor werden wij, en in het bijzonder ikzelf, nooit gepest.

Maar nu, met mijn 23 jaar, wéér naar een nieuwe school, wéér opnieuw beginnen en wéér nieuwe mensen leren kennen. Het zou zomaar eens fout kunnen gaan en ik zou zomaar eens tot pestobject gebombardeerd kunnen worden. Want je weet het nooit met dat journalistieke tuig. Ik had immers de introductie niet meegemaakt en ik begon pas een week later dus die gevreesde eerste dag was al lang geweest. De contacten waren al gemaakt en de hiërarchie was al bepaald. Het was aan mij om te proberen toch geaccepteerd te worden.

Ik deed er dus alles aan om zo weinig mogelijk aan het toeval over te laten. Ik zorgde dat ik ruim op tijd was, ik had extra aandacht besteed aan mijn kleding en uiterlijk en ik had zóveel koffie gedronken dat ik zeker een wakkere indruk zou maken.

De eerste les die op het rooster stond was een hoorcollege. Dit betekent dat je me een grote groep in 1 zaal zit en met zijn allen naar 1 leraar staat te luisteren. Een beetje onwennig kwam ik de zaal binnen en zoals verwacht had de clustervorming al plaatsgevonden. Overal waar ik keek zaten groepjes van jongetjes en meisjes met elkaar te praten alsof ze elkaar al heel lang kenden. Het voelde dan ook zeer raar om aangekeken te worden want je weet niet wat er in hun hoofd gebeurt en wat zij tegen hun vriendjes zeggen. Waarschijnlijk dachten ze weinig want na 1 week kan niemand elke eerstejaars student kennen. Maar ik ging er vanuit dat ze me vreemd aankeken omdat ik daar niet thuis hoorde. Ik moet zeggen dat er een redelijk ongemakkelijk gevoel over me heen kroop. Ik schoof aan, aan het achterste tafeltje helemaal aan de zijkant. Niemand zou daar last van me hebben en niemand zou me raar aan kunnen kijken.

De twee uur schoten voorbij want alles kwam interessant over. Waarschijnlijk komt dit omdat alles nieuw is en omdat ik zo enthousiast ben om weer te studeren dat ik toch wel alles leuk vind. Ik had heftig aantekeningen gemaakt en met een krampachtig gevoel in mijn vingers legde ik mijn pen weg. De leraar was klaar met zijn betoog en het was tijd voor een werkcollege. Dit betekent niets meer dan dat je met een aantal leerlingen in een klas gaat zitten en daar aan de opdrachten gaat werken. Het gevreesde moment was daar, eindelijk zou ik mijn klasgenoten leren kennen. Angstvallig en schoorvoetig (schitterend taalgebruik, red.) liep ik naar de klas toe. Ik werd ingehaald door heftig communicerende medeleerlingen en ik vroeg mij af wie er eventueel bij mij in de klas zou zitten. Dit vroeg ik me natuurlijk af omdat ik wilde weten of ze me nu al vreemd aankijken. Zoals jullie wel merken was ik die dag zeer gevoelig voor de meningen van anderen over mijn persoon. Ik wilde gewoon echt een goede indruk achter laten en niet dat ik meteen een verschoppeling werd in mijn eerste week.

Ik bleek net iets te laat te zijn want mijn ijverige medestudentjes zaten allemaal al in de klas en de deur was gesloten. Hoe kon ik me nog ongemakkelijker voelen dan nu? Ik deed de deur open en voelde 20 ogen op mijn lijf. Wat ging er door hun hoofd? Waar dachten ze aan? Wat vonden ze van me? Alsof ik alles onder controle had en geen last had van enige vorm van stress, zei ik heel erg koel: “Goedemorgen allemaal.” Ik keek iedereen vriendelijk aan en liep relaxt naar een vrije stoel. Van buiten leek het allemaal rustig maar diep van binnen pompte het bloed door mijn aderen. Had ik te hard gepraat? Praatte ik teveel met een accent? Liep ik wel recht? Zat er geen briefje achterop mijn rug geplakt? Talloze vragen schoten wederom door mijn hoofd, de neuronen in mijn hersenen hadden het er maar moeilijk mee.

De tutor, de leraar maar dan met een moeilijke term, introduceerde mij als nieuw klasgenootje en hij vroeg mij om mij eventjes voor te stellen. Ik vertelde wat over mezelf, mijn uitvoerige studiecarrière, mijn dingetje in Spanje en wat ik van de studie verwachtte. Ik hoopte dat iedereen me verstond. Ik heb af en toe wel eens het probleem dat mijn hersenen sneller gaan dan mijn mond waardoor ik teveel woorden en zinnen in 1 adem wil proppen en dat het daardoor volkomen onverstaanbaar wordt. Ik hoopte met heel mijn hart dat dit nu niet het geval was. Ik dacht terug aan mijn ademhalingstherapie om rustig te blijven en hoopte dat niemand de beginnende zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd zag. Na mijn kleine spreekbeurt kon men enkele vragen stellen, ik had een spervuur aan vragen verwacht. Ik dacht dat ik meteen met de spreekwoordelijke billen bloot moest en dat ik de meest intieme vragen om mijn oren kreeg geslagen. Maar het viel allemaal reuze mee. Er was niets engs aan, helaas besefte mijn lichaam dat later pas waardoor ik nog steeds de adrenaline door mijn lijf voelde jagen.

Het was pas de eerste les en ik had dan ook nog geen huiswerk kunnen maken. Ik kon me dus gerust op de achtergrond houden en zo mijn klasgenoten observeren. Met een gerust hart stelde ik vast dat er geen vervelende mensen in zaten, waarmee ik eventueel in conflict zou kunnen komen. Ja, zoiets heb ik meestal al vrij snel in de gaten maar het viel nu zeker mee. Iedereen deed gewoon zijn ding en werd in zijn waarde gelaten. In al mijn ijver probeerde ik natuurlijk om meteen een goede indruk achter te laten. We moesten commentaar leveren op de technieken van twee journalisten uit een film. Omdat ik in mijn verre verleden dat wel ooit als het vak gesprekstechnieken heb gehad, kon ik daar natuurlijk aardig mee overweg. Ik vertelde over verschillende technieken alsof het niets was en de klasgenoten hingen aan mijn lippen. Ik kreeg echt het gevoel alsof ze dachten dat ik slim was. Heb ik dat toch mooi maar weer weten te bereiken! Helaas zit ik er 10 weken mee in een groep en zullen ze er dus eerdaags wel achter komen dat ik helemaal niet slim ben. Maar dat is voor latere zorg.

Uiteindelijk was het helemaal niet zoals op de middelbare school. Alles ging gewoon rustig, zoals volwassen mensen. Waar had ik me nou zo druk om gemaakt eigenlijk? Er bestond totaal geen reden om bang te zijn, al die randzaken waren helemaal niet belangrijk. Met een gerustgesteld gevoel verliet ik de les. Ik had me door mijn eerste dag weten te worstelen en ik had er geen kleerscheuren aan overgehouden. Ik voelde mij trots dat ik weer op school zat en keek uit naar de volgende dag om weer naar school te mogen. Ja, het is echt ooit anders geweest…..