De depressieve dinsdag

De dinsdag erna schijnt altijd moeilijk te zijn en gaat door het leven als de Depressieve Dinsdag. Het is nu dinsdagavond en eigenlijk heb ik nergens last van. Ik ben niet depressief, ik heb geen lichamelijke klachten, ik ben alleen een beetje teleurgesteld. Teleurgesteld en bedroefd omdat het weer een jaar gaat duren voordat het beste binnenfeest weer wordt georganiseerd. Afgelopen zaterdagavond was het housen in het mooiste stadion van Nederland, genaamd Gelredome, op Qlimax. Helaas duurt het nog 360 dagen voordat we weer kunnen genieten van dit grootse festijn .

Wat maakt Qlimax nou echt zo gaaf eigenlijk? Voor mij was dit de derde keer in ’t Gelredome dat ik aanwezig was. Vorig jaar kon ik er helaas niet bij zijn omdat ik ff pauze had in Spanje en dat was dus reden te meer om dit jaar extra hard uit mn dak te gaan. Gelukkig voor mij dat het dak van het stadion open kan zodat dit geen blijvende schade bij me toebracht. Het feestteam bestond dit jaar uit 6 personen en naast de gebruikelijke feestvierders (Tim, Denice en ik) werden we aangevuld door Luuk, Frank en Carl. De voorbereiding voor het feest was niet goed en daar blijkt maar weer eens uit dat je niet met teveel man moet gaan want daar komen organisatorsiche problemen van. Zo ook deze keer, Luuk wilde persé PSV blijven kijken en had daarom vervoer voor zichzelf geregeld. De rest genoot van een buscombi waarbij we vertrokken vanutit Eindhoven, voor de deur werden afgezet en ’s morgens weer fijn naar huis werden gereden. Dit zou eigenlijk de bedoeling zijn, ware het niet dat Frank zijn kaartje vergeten was en dus met Luuk mee zou rijden. Of ja, dat zou de bedoeling zijn maar Frank, eeuwige lolbroek, haalde 1 april met 25 november door elkaar en probeerde ons een poets te bakken en voor het lapje te houden door te zeggen dat hij zijn kaartje niet kon vinden en dus niet mee kon. Wij in de bus (Tim, Denice, Carl en Ik) waren in veronderstelling dat dit echt zo was en gezamenlijk vonden we het typische voor Frank. Bij de ingang bleek tot ieders grote verrassing dat Frank er toch wél bij was en dus was het al een groot feest voordat we binnen waren.

We kwamen zo rond een uur of half 12 aan en alles verliep soepeltjes. Echt lang hoefden we niet te wachten en ook de jassen waren snel weggelegd. Dit kwam waarschijnlijk door het feit dat iedereen al binnen was, want toen we een half uurtje later ons meldden in het stadion, bleken de trappen al vol files te staan. Het was toen dus al echt druk en dat bleek meteen bij de wc’s, de trappen en de bar. Jammer om een feestje zo te moeten beginnen, maar het was niet anders. In plaats van een negatieve klacht, kanaliseerde ik mijn chagrijnigheid naar een positieve wens en die wens was dat dit een avond zou worden om nooit meer te vergeten. Helaas werd ook die droom snel uiteen gespat omdat tijdens het drinken 6 vervelende schandknaapjes het nodig vonden om tegen mij aan te beuken. Maar ok, ook hier kwam ik wel weer overheen want het aloude principe van ‘Willen is Kunnen’ geldt natuurlijk nog steeds.

Dj Ruthless stond zijn springkunsten te vertonen en eigenlijk viel me dit nog wel mee. Normaal gesproken ben ik niet zo’n fan van Jump maar de goede kwaliteit van de muziek zorgde ervoor dat ik al lichtelijk begon om met de voetjes van de vloer te komen. Daarna was het de beurt aan Showtek om de zaal te veroveren. Het was toen nog vroeg maar door flink wat vuurwerkgeweld werd iedereen gewaarschuwd voor wat komen ging. Echt een hele vette intro en een nog betere set. Natuurlijk weer de lekkere bekende nummertjes maar daar kan ik nog steeds heerlijk op housen. De rest van de dj’s die volgden waren allemaal een oase van genot. Na Showtek kwamen The Prophet samen met de Headhunterz, toen kwam Tatanka, hierna was het de beurt aan de helden van de Donkeyrollers, hierna kwam Luna, toen de Alpha Twins, Dana en Promo.

Het is alweer een paar dagen geleden en ik moet eerlijk toegeven dat ik heel veel vergeten ben van wat de dj’s draaiden. Ik weet nog dat ik de donkeyrollers en Luna tegen vond vallen, ik weet alleen niet meer waarom. Ik weet nog dat de Alpha Twins me meevielen, ondanks de waarschuwingen van een enkeling voor het feest, ik weet alleen niet meer goed waarom ze positief opvielen. Wel weet ik nog dat ze een leuke remix draaiden, ik weet alleen niet meer van welk nummer. Dana was (onverwacht) wel weer goed meen ik mij te herinneren en opperheld Promo maakte het feestje compleet natuurlijk.

Er zijn een aantal redenen waarom ik me dat allemaal niet meer kan herinneren. De voornaamste reden is dat ik veel te veel onder de indruk was van andere dingen en me daarmee bezig hield en me dus niet volledig concentreerde op de muziek. De aankleding van het stadion bijvoorbeeld. Met alle lichteffecten, de versierseltjes, de bewegende objecten. Alles was één groot feest voor het oog. Daarnaast waren er heel erg veel bekenden en dat betekende dat ik veel sociaal moest interacteren wat ten koste ging van mijn geheugen. Ik heb me echt prima vermaakt met de mensen die ik al kende, en de mensen die ik heb leren kennen. Mensen die je eerder tegen bent gekomen op feestjes, oude bekenden die opeens voorbij komen stuiteren, nieuwe mensen die hun vrienden zijn kwijtgeraakt en daardoor optrekken met bekenden van mij, het was dus een grote gezellige boel.

Dat ik niet de enige ben die het zo leuk had dat ie delen van de avond mist, blijkt uit het feit dat Luuk geen flauw idee heeft met wie hij op de foto stond. Ik stond namelijk gewoon wat foto’s te maken en op dat moment komt er een meisje voorbij gestuiterd dat vraagt of ze ook op de foto mag. Wij zijn de moeilijksten niet en luuk en zij poseren gewillig voor mijn lens. Na het nemen van de foto, en het controleren ervan, vervolgt ze haar reis door de zaal. Toen Luuk vandaag die foto terug zag, kon hij zich niet meer herinneren wie het was en waarom ze samen op de foto stonden. Ik keek naar het tijdstip van het nemen van de foto en schrok eerlijk gezegd een beetje, hij bleek om half 3 genomen te zijn. Volgens mij vond de rest van de groep het ook wel leuk. We zijn heel de avond niet samen geweest maar afzonderlijk hebben we onszelf goed vermaakt. Ook Frank weet nog precies wat er die avond gebeurd is want hij vermoedde dat zijn zonnebril door een meisje was afgenomen. Hij keek wat raar toen hij hoorde dat Carl die zonnebril ’s morgens bij de jassen terug aan Frank had gegeven. Ook voor Carl ging een wereld van plezier open en tijdens de busreis terug keek hij zijn ogen uit toen kansarme jongeren nog eventjes wat sfeer “proefden” vlak voor het slapen gaan (wat natuurlijk niet meteen zou lukken).

Dj Promo op het einde was echt perfect voor mij. Ik, toch wel enigszins fan van deze hardcore-grootheid, was benieuwd naar wat hij zou draaien. Zou hij weer gaan experimenteren zoals op Project Hardcore, of zou hij het breed houden voor een breed publiek zoals het Qlimaxpubliek. Hij koos voor het tweede en begon zijn set met een grote klapper. Één van mijn favoriete nummers (Demons) passeerde de revu en de toon was gezet voor de rest van zijn zet. Oude bekenden afgewisseld met nieuwe klappers zorgden ervoor dat we in de late uurtjes nog ff helemaal los konden gaan. Of ja, Denice koos ervoor om eventjes rustig, nagenoeg stilstaand, van de melodieuze basdreunen te genieten. Vlak voor het einde besloten we om al naar boven te gaan zodat we de drukte een beetje voor zouden zijn. Vanaf de tribunes nam ik emotioneel afscheid van het stadion dat mij zoveel plezier had gebracht. Het was de organisatie wederom gelukt om een perfect feest (subjectief gezien natuurlijk) te organiseren en daar ben ik ze tot op de dag van vandaag dankbaar voor. En dat ga ik ook nog zo’n 360 dagen blijven. En dan ben ik weer dankbaar dat er wéér een Qlimax is want voor mij is nu al 1 ding zeker. Ik weet wel dat plannen op de lange afstand niet makkelijk is, maar voor mij is het zeker dat ik volgend jaar rond deze tijd, gewoon weer sta te housen in Arnhem. Ik geniet nu nog eventjes na van de gemaakte foto’s en filmpjes en telkens weer bekruipt mij een gelukzalig gevoel, ik zit gewoon nog na te genieten en dat zal ik ook nog wel eventjes blijven doen. In ieder geval tot eind januari, want dan staat weer het volgende feestje gepland.