Column 9: Naamloos

(12 Januari 2004)
Soms vraag ik me af waar ik het allemaal nog voor doe? De moeite nemen om op zondag vroeg mijn bed uit te komen en te gaan voetballen. De meeste mensen doen aan sport omdat ze dat leuk vinden. Ik vind er de laatste tijd niets leuks meer aan. Zoals vandaag ook, wat maakt zo’n wedstrijd als vandaag nou nog leuk? Ik heb moeite om de leuke dingen te herinneren, misschien omdat ik er enorm chagrijnig van werd en daardoor alles verdrongen heb, of omdat er gewoon helemaal niets leuks te zien was. Ik denk dta het een combinatie van beide is. Ik word enorm chagrijnig van het feit dat ik 90 minuten lang in het veld sta, dat ik 90 minuten lang wil strijden voor 3 welverdiende punten en dat ik 90 minuten mijn best doe om de wedstrijd tot een goed einde te brengen. Maar helaas mocht het vandaag weer niet baten. Naar mijn idee ging er niets goed, behalve dan dat Frank en ik goed geoefend hebben in het nemen van de aftrap. Ik had serieus een goed gevoel over deze wedstrijd voordat we gingen beginnen. Op de een of andere rare manier dacht ik dat er wel een stuntje in zou zitten. Maar denken blijkt niet mijn sterkste kant. Voetballen blijkbaar ook niet. Ik raak er enorm gefrustreerd van. Ik denk dat ik in 90 minuten voetbal meer trauma’s krijg dan in mijn hele leven. In de voorbereiding ging het nog aardig, ik scoorde gemakkelijk, de acties gingen goed en het was leuk om in het veld te staan. Alles wat ik deed was goud waard.Maar dat blijken lang vervlogen tijden te zijn. Alles wat ik nu doe is met geluk nog brons of zelfs nog slechter zoals opspuitgoudverf. Ik heb ballen nodig om een goed balgevoel te krijgen, ik heb aanvoer nodig om acties te kunnen maken. Wanneer zo’n actie lukt gaat het nog beter en als het eens een keertje niet lukt, dan zorgt een goede aanvoer wel voor meer mogelijkheden. Bijvoorbeeld tegen Tongelre, waar ik regelmatig de bal had en toch frivool aanvallend kon voetballen. Op die momenten lukt het dan ook aardig en ga ik geloven in eigen kunnen. Maar na een wedstrijd zoals vandaag is de moed me in de schoenen gezakt. Ik krijg geen ballen, ik loop achter kansloze ballen aan, ik kan geen actie maken, ballen aannemen gaat moeilijk en ik kan me ook niet onderscheiden van de rest van het elftal. Zouden ze dit dan een collectieve malaise noemen? Voor mijn gevoel heb ik maar 10 ballen gehad in deze wedstrijd. Ik zeg voor mijn gevoel omdat het ook meer of minder had kunnen zijn. Tijdens die balcontacten ben ik de bal 2 keer verloren omdat ik wilde wegdraaien en de bal van mijn voet sprong en één keer wilde ik aannemen maar toen schoot de bal onder mijn voet door. Verder heb ik 3 keer de bal goed vast gehouden maar was terug spelen de enige oplossing. De andere 4 keer waren kansloze ballen waar ik net een voet tegen kon zetten maar die toch verloren gingen. Aanvallend gesteld was het dus belabberd vandaag. De drie goals die vielen, waren dan ook met enig geluk gemaakt. Maar verdedigend was het nog belabberder. Ik ben de tel kwijt van het precieze aantal tegengoals maar ik denk dat er zeker 6 daarvan door persoonlijke fouten waren.
Misschien is een lesje verdedigen niet verkeerd. En dan niet aankomen met een zinloos verhaal over die lange ballen er uit halen vanuit middenveld want dat is volgens mij de grootste onzin die ik vandaag gehoord heb. Afgezien van de verkeerde terugspeelballen of stomme passjes van de verdediging is het blijkbaar onmogelijk om als verdediger op de bal te letten maar zeker ook op je man. Keer op keer werd een bal verkeerd in geschat waarna het weer eens bleek dat een mannetje helemaal vrij stond en zo gemakkelijk op het doel kon schieten om eventueel nog te scoren. Want scoren deden ze niet zoveel vandaag en dat was misschien dan ook nog het enige stukje geluk wat we hadden. Maar waar was ik gebleven? Ow ja bij het verdedigen. Wat wil ik er verder nog over kwijt? Dat we dus geen mannetjes in het oog kunnen houden en daardoor verrast worden is nog één ding, maar dat er een aanvaller van de tegenpartij helemaal vogelvrij over de 16 mag wandelen is een ander. Elke keer als die bal bij ons in de 16 kwam, sloeg het op tilt. Vanuit mijn positie was het mooi om te zien hoe ongeveer 4 man op 1 bal doken waardoor er natuurlijk weer veel van hen vrij kwamen en het daardoor gevaarlijk en hectisch voor de goal werd. Omdat ik er toch iets over wil zeggen doe ik dat bij dezen, maar ik zal het kort houden. Het enige wat ik erover te zeggen heb is dat Luuk geen winnaar is. Wat wij nodig hebben is centrale mannen met inzicht en snellere backs, misschien dat het dan nog ooit goed gaat komen. En om dan ook nog ff dat commentaar over de lange bal eruit halen te pareren, kan ik het volgende zeggen. Die keren dat ik druk zette op hun opbouw, kwam er dus een enorme ruimte te liggen, en zij wisten die ruimte goed te bereiken en te benutten. Hierdoor hadden ze steeds een man over die kon zorgen voor die aanvoer. Aangezien het middenveld ook geen vinger in de pap te roeren had, of hoe gaat die uitdrukking ook alweer, was het dus onmogelijk om die aanvoer af te sluiten. Dan was het dus voor de verdediging extra werk, maar met een slimmer positiewerk en rugdekking was dat ook gemakkelijk op te lossen.
L. Peters zei vandaag dat verdedigen begint bij de aanval. Dit is een mooie uitspraak, volgens mij van JC. Maar wat L. Peters eventjes vergeten was, is dat JC áltijd speelde met 3 aanvallers. Met F. Reuvers en mij is dat simpelweg niet te doen omdat we daar te weinig man voor hebben. Daarom stem ik, nu nog meer dan eerst, voor een 4-3-3- systeem. Op deze manier is het veel makkelijker pressie zetten, waardoor het middenveld wat lucht kan krijgen en de aanval van hen niet zo gemakkelijk aangespeeld kan worden. Verdedigen kunnen we toch niet dus waarom de nadruk op de verdediging leggen met 4 man en nog een verdedigende middenvelder. Heb dan het lef om aanvallend te gaan spelen en er zo voor te zorgen dat we meer kansen creëren. Ik zie eigenlijk alleen maar voordelen, ik heb al een keer voor deze speelwijze gepleit en zal er verder dan ook niet echt op in gaan.
Het valt me nog mee dat er vandaag niet werd gezegd dat mensen een goede wedstrijd hadden gezien net zoals tegen Nuenen. Toen viel het Luuk en mij op dat de meesten vonden dat we tegen Nuenen een goede wedstrijd hebben gespeeld. Dat snap ik niet? Denkt iedereen dat ze goed zijn na de wedstrijd van die week ervoor en dat ze daardoor alleen onze positieve kanten zagen van die zondag? Ik vond het maar een kutwedstrijd. Niets meer en niets minder. In de hele wedstrijd heeft Nuenen wel 20 kansen gehad terwijl wij er maar 5 hadden. Dan kun je wel zeggen wat wij dodelijker zijn, maar toch verliezen we. Misschien komt mijn negatieve kijk op de wedstrijd ook omdat ik in heel de wedstrijd gemiddeld maar een bal of 5 kreeg aangespeeld. Net zoals vandaag dus ging het ook toen niet echt lekker met me. Door deze wekelijkse wedstrijden word ik dan ook echt moedeloos. Ik weet het zelf ook niet meer hoe ik hierop moet reageren. En door deze houding kom ik in een vicieuze cirkel terecht. Ik maak me boos over de rest, door deze boosheid brokkelt mijn concentratie af, dan ga ik zelf niet beter spelen, daar worden ik en de rest weer boos van en daardoor ga ik weer slechter spelen. Door dit slechte spel denk ik dat ik helemaal niets kan en heb dus ook geen vertrouwen meer in een goede afloop. Door dit gebrek aan vertrouwen ga ik minder scherp een duel in waardoor ik die dan weer verlies en daardoor weer minder vertrouwen krijg. Zo blijft het maar kut gaan en zal het nooit wat worden.
Sommige kenners zeggen dat door hard te trainen deze vicieuze cirkel te doorbreken is. Maar dan hebben ze zeker nooit onze training gezien. Tijdens het rondootje wordt alleen maar gekut. Dan zijn er afwerkoefeningen op goal waarbij de meesten nog geeneens richting aan de bal kunnen geven, mezelf inbegrepen. Ik heb net genoeg kracht om een bal vanaf 16 meter richting doel te trappen maar echt hard gaat het nooit. En als ik dan een keer de bal vol wil raken dan gaat ie óf heel hard over óf heel ver naast. Ik weet ook wel dat mijn traptechniek enorm slecht is, maar ik heb nooit geleerd om goed te schieten, dat is dan ook meteen mijn excuus. Na deze afwerkoefeningen wordt er ook nog een partijtje gespeeld. Tijdens zo´n partijtje wordt er met 5 tegen 5 gespeeld waarbij enige vorm van tactiek compleet ontbreekt. Het is zomaar wat doen, wachtend op een individuele actie waardoor er gevaar gesticht kan worden. Ook tijdens deze oefenpotjes is er sprake van een belabberde aanvoer vanuit de achterlinie waardoor het veelal rennen wordt in plaats van voetballen. Wat ik hiermee wil zeggen is eigenlijk ik door middel van deze trainingen waarschijnlijk ook niet de cirkel kan doorbreken. Dus ik vraag me echt af wat wel gaat helpen. Misschien moet ik dan toch echt maar eens naar het 9e overstappen. Zij spelen twee klassen lager en dan moet ik toch wel iets goeds kunnen doen. Eerst maar eens de oefenwedstrijd afwachten. Want vandaag zijn we gevraagd om een oefenpotje te spelen tegen het 9e. Een officiële krachtmeting waarbij duidelijk wordt of we in dezelfde klasse thuishoren als zij. Ik zeg het nu alvast, als wij deze wedstrijd verliezen, stap ik per direct over naar hen. Dus als jullie nog met mij door willen, weten jullie wat er te doen staat.
Eigenlijk ben ik wel klaar nu, ik heb sinds lange tijd mijn hart weer kunnen luchten. Ik hoop dat ik deze keer wel kritisch genoeg op mezelf ben geweest, Luuk? Of is het nu weer niet goed genoeg? Ik heb volgens mij genoeg nadelige dingen over mijzelf verteld. Als iedereen dat nu eens zou doen, de fout bij zichzelf zou zoeken, misschien dat dát de sleutel is tot succes. Maar zolang die sleutel niet gevonden is, blijft het woensdags een beetje pielen en zondags achter een bal aanhobbelen. Als iemand het antwoord heeft op ons falen, kan hij dat beter nu zeggen, anders blijft het wachten op Hans. Nog één wedstrijd en we gaan de winterstop in. Nog één wedstrijd en die rustperiode totdat Hans zich bij ons gaat voegen. Ik kijk nu al uit naar de dag, dat Hans wonderen gaat verrichten en ons van onze zorgen gaat verlossen. Hans, de verlosser, je tijd is bijna gekomen…………….Ik wacht met smart.