Column 7: Geldrop 5, de kampioen in spé.

(17 November 2003)

Man aangehouden na gevaarlijk rijgedrag

Een 21 jarige inwoner uit Geldrop is zondag 16 november aangehouden in zijn woonplaats. Hij reed op een merkwaardige manier over het wegdek waarna de politie hem tot stoppen maande. Na een blaastest bleek dat hij een te hoog alcoholpercentage in zijn bloed had. De man kreeg een rijverbod van zes uur opgelegd. Tevens kon hij bijna zijn rijbewijs inleveren. De politie en familie waren niet bereikbaar voor enig commentaar. De man had als enige commentaar: “Maar we hebben wel gewonnen”.

Één keer winst in een paar weken tijd en het is meteen raak. De dag leek zo goed te beginnen. De aanwezige sfeer proefde naar een aankomende winst. Iedereen was er van overtuigd dat deze wedstrijd te winnen was en dat we dat ook gingen doen. Helaas waren er enkele factoren buiten onze controle om, die wel eens roet in het eten konden gooien. Zo waren er enkelen te laat, had welgeteld één iemand zich verslapen, had de regelnicht één iemand per ongeluk erbij geteld die al twee weken geblesseerd is en daardoor moest Tim van der Velden op het laatste moment weer eens op komen draven. Het leek wel alsof er een complot gaande was om ons niet aan de drie punten te helpen. Naast de personele problemen hielp de terreinknecht mee om ons uit ons ritme te halen. Zo leek de kleedkamer op een Turks stoombad waardoor het buiten ijskoud aanvoelde toen we het veld, onder een licht gemiezer, betraden. Maar door weer en wind laten wij in onze tocht naar eeuwige roem niet tegenhouden.

De wedstrijd kon eindelijk beginnen. Vantevoren was afgesproken dat we dicht op de man zouden zitten, fel dekken, goed passen, goed spelen en dat we gingen winnen. Het was aan ons om deze afspraken na te komen. Helaas bleek dit geenszins het geval in het eerste deel van de eerste helft. Er werd niet goed gespeeld, ballen kwamen niet aan, ballen rolde van de voet, er werd geen duel gewonnen, er werd geen pressie gezet, er werd niet gecoacht, de aansluiting was belabberd. Het was dus gewoon weer hetzelfde verhaaltje als de 6 wedstrijden daarvoor. Maar net toen donkere wolken boven ons hoofd vormden, spreekwoordelijk natuurlijk, kwam de ommekeer in de wedstrijd. Na een goede actie van de ondergetekende kwam er een prima voorzet op maat in de 16, waarbij J. Crooijmans zijn hoofd goed tegen de bal plaatste en daarmee de keeper in dusdanige problemen bracht, dat zijn inkeer niet meer gered kon worden. 1-0 voor Nederland. Er viel een last van de schouders, mensen konden vrijuit gaan voetballen en er werden enkele mooie combinaties opgezet. Tevens was sluitpost goed op dreef. Hij maakte enkele miraculeuze reddingen, inclusief showduik, en was een zekerheidje dat we eventjes nodig hadden. Echt gevaarlijk werd het niet meer in de eerste helft. Wel nog enkele mogelijkheden tot pogingen tot een doelpunt, maar meer dan dat was het ook niet te noemen. Met deze comfortabele voorsprong, was zeker comfortabel omdat we al lang niet meer voor hadden gestaan met de rust, gingen we de kleedkamer in. Onder het genot van een bekertje Turkse thee werden de handen weer opgewarmd, de hoofden geleegd en werden wij klaargestoomd (zie hint naar Turks stoombad) voor de tweede helft.

Maar helaas begonnen we naar mijn mening weer te slap aan de voortzetting van de wedstrijd. Ik spreek over mijzelf wanneer ik zeg dat ik in het begin de bal niet lekker mee kreeg, de passing niet goed was en ik enorm slordig met het balbezit omsprong. Maar toen zag ik het licht. Acties liepen beter, mijn gepingel kreeg een goed vervolg en ik merkte voor mezelf dat ik weer beter in de wedstrijd kwam. Ook het team ging beter spelen, veel balverlies werd er niet meer geleden, de tegenstander kon geen vuist meer maken, niet meer nadat er een vuist in het spel kwam tijdens een opstootje met relbeer D. Reijntjens. Mede door de inbreng van T. vd Velden kwam er snelheid in het spel. Snelheid die we goed konden gebruiken omdat de verdediging van de tegenstander nog door mijn oma met rollator eruit gelopen zou worden. Door deze snelheid creëerde T. vd Velden een goede kans maar zijn schot miste precisie en kwam toevalligerwijs voor de voeten van medespits M. de Ruijter. Deze kon op gelukkige wijze de 2-0 binnen prikken. Op uitbundige wijze werd deze goal gevierd, alsof we kampioen waren geworden. Er kwamen zelfs kansen tot meer. D. Reijntjens was er twee maal dichtbij en ook F. reuvers kon enkele malen gevaar stichten met een schot van buiten de 16. Met een tweede assist van de schrijver van dit stuk, kwam J. Crooijmans wederom in kansrijke positie en met een bekeken schot plaatste hij de bal in de rechterhoek van de goal. Hierna werd het allemaal weer wat rommelig omdat iedereen nu dacht een kans te krijgen om een goal te maken en hierdoor ontstond er een onevenwichtig middenveld en daardoor kwam er een te grote druk op de verdediging die knap de 0 konden houden achterin. De opluchting na het eindsignaal was groot. Eindelijk waren er eens weer 3 punten behaald en op een overtuigende wijze. Nu ben ik natuurlijk nog in hogere sferen omdat we gewonnen hebben en schrijf ik dus in alle lof over onze prestatie maar wanneer we realistisch zijn, kun je ook stellen dat de tegenstander wel heel erg zwak was. Gelukkig hebben we dan ook de laatste plaats met de voorlaatste plaats voorlopig gewisseld met hun.

Deze overwinning was reden voor een feestje. Het plan was dan ook om zo snel mogelijk naar de kantine van Geldrop te gaan om daar de boel op stelten te zetten. Helaas sloeg toen het ongelukkige lot toe en dit keer was het geen lot uit de loterij. Bij een draaisituatie op de weg werd T. vd Velden aangereden door een stuk tuig uit Geldrop. Beiden gaven ze elkaar de schuld en door dit “gebakkelei” moest de hulp van de politie ingeroepen worden. Het werd nog eventjes spannend toen er een overhitte bejaarde sjonnie het wel eventjes kwam regelen. Op intimiderende wijze wilde hij uitleggen dat Tim fout zat, die op zijn beurt koel uitlegde dat het naar zijn idee anders was. Na anderhalf uur in de regen hebben staan wachten op de politie, kwam er eindelijk iemand van de hulptroepen. Maar helaas bleek de politie wederom niet je beste vriend te zijn want na 5 minuten zat hij alweer op zijn motortje om zijn weg te vervolgen. We moesten het zelf maar regelen was zijn advies. Na dus enige vertraging konden wij de weg naar de gezelligheid vervolgen. In de altijd gezellige kantine van Geldrop werd het nodige bier geconsumeerd en dat bleek funest voor het verdere verloop van die dag. Na afscheid genomen te hebben vertrokken we naar huis, nadat we de afspraak hadden gemaakt om nog eventjes naar de Cartoon te gaan. Helaas kwam iemand van ons daar nooit aan. Het bleek dat zijn sluiproute niet geheel volgens plan was gegaan want de politie had hetzelfde bedacht en haalde hem van de weg af. Hierdoor is hij niet op tijd thuis gekomen, was hij niet bereikbaar voor enig commentaar en verscheen hij niet in de Cartoon. Wel in de cartoon was ene Jan. De beroepsalcoholist van Geldrop en fervent vlagger van het eerste elftal, heeft meermalig zijn steun aan Luuk Peeters betuigd. Volgens hem was Luuk een winnaar en had Luuk best in het eerste van Geldrop kunnen staan als hij Jan maar twee jaar eerder had ontmoet. Het feit dat Jan bekend staat als alcoholist wil meteen wat zeggen over de waarde van deze woorden. Tevens blijkt uit de lege sectie “de Truuk van Luuk” dat de lovende woorden niet geheel op zijn plaats zijn.

En toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Tijd om te slapen zodat het weer snel tijd is om te voetballen. Want na deze winst heeft iedereen weer het volste vertrouwen. Wil iedereen weer door en wil iedereen er weer voor gaan. We zullen deze stijgende lijn volhouden, volgende week als we Nuenen tegen krijgen. Dan zullen we ook hen eens laten zien dat de voorlaatste plaats niet voor ons bestemd is. Het is ons lot om te winnen en dat gaan we vanaf nu ook doen. Ik heb er het volste vertouwen in.

Met vriendelijke groet

Uw stralende Positivist