Column 6: We hadden kunnen winnen, maar da’s logisch…

(13 November 2003)

We hadden kunnen winnen. Een zin die wordt verteld na ongeveer elke wedstrijd die we gespeeld hebben. Normaal gesproken zegt zo’n zin dat het een hete strijd was, waarbij de overwinning nipt uit handen is gegeven. Bij ons betekent het niets meer dan dat we wederom verloren hebben. Verder niets meer en niets minder. Inmiddels zijn we gewend aan het verliezen. Van tevoren nooit gedacht dat zoiets zou kunnen. We gaan immers allemaal bij een sport omdat we dat leuk vinden. Dat genot zit hem dan in het vernederen wanneer je laat zien dat je beter bent en dat gebeurt door het maken van een doelpunt meer dan de tegenstander. Maar helaas, deze wil om te winnen is ver te zoeken. Geen bedroevende gezichten meer na afloop van de wedstrijd, geen gehuil, er zit geen enthousiasme meer in, de passie is weg. De vergelijking met het Nederlands elftal is dan ook snel gemaakt. Stuk voor stuk zijn wij kwalitatief gezien goede voetballers, maar wanneer we samen zijn komt het er maar niet uit. We weten elkaar niet te vinden, gunnen elkaar weinig, willen niet voor elkaar strijden en daardoor verliezen we. Ook al kunnen de meeste van ons goed met elkaar opschieten, een goede sfeer wil nog geen goede resultaten betekenen. Vandaar dat wij elkaar wekelijks treffen op het sportpark om een potje te ballen en daarna de kantine in, want dat is alles wat nog rest. Maar dat wordt aankomende zondag anders, dan moeten wij tegen Tongelre. En dan gaan we winnen, want als we die niet winnen zijn we écht slecht! Hoe we dan moeten gaan spelen om te gaan winnen? Ik kan wel weer een tactisch verhaal op gaan hangen zoals in eerder columns, maar dat doe ik deze keer niet. Dan wordt het allemaal teveel van hetzelfde. En daar heeft niemand wat aan. Vandaar dus dat ik het er nu bij laat dat wij het middenveld overbezet hebben. Daardoor is er geen ruimte voor elkaar, lopen de spelers elkaar in de weg waardoor we moeilijk omschakelen, waardoor we niet kunnen scoren en dus weer verliezen, maar da’s logisch. (geïnspireerd door J.C. in VI).

Hard werken is belangrijk. Ook al is het vroeg, er gaat niets boven een ochtendje hollen door een wei. Blijven gaan, blijven proberen en blijven strijden zou het devies van ons moeten zijn. “Arbeid macht frei” zeiden ze ooit in het oosten en daar hebben ze dan ook wel gedeeltelijk gelijk in gehad. Want als je meer werkt, bemoei je je vaker met het spel, kom je meer in contact met de bal of tegenstander, kan je je stempel meer op de wedstrijd drukken en kun je dus ook meer afdwingen, maar da’s logisch.Dat veld moeten we opeten, we moeten ons vastbijten in de tegenstander en je tegenstander kort dekken. Dat is dan natuurlijk allemaal spreekwoordelijk bedoeld. Inmiddels is ook wel gebleken dat het geloven in jezelf niet echt van waarde is. Ik heb de vorige weken mijn best gedaan om mezelf op te hemelen en te denken dat ik eigenlijk redelijk tegen een balletje kon trappen, maar de realiteit is hard. Afgelopen training weer hopeloos gefaald, mijn belofte om topscorer te worden los ik niet in. Op dit moment nog niet want gelukkig is F. Manders een tijdje uit de running waardoor ik bijna geen concurrentie meer heb. Dus dan zou het toch wel een keer moeten gaan lopen. Net zo goed als in de voorbereiding. Want het verschil met die wedstrijden van toen en nu lijken wel een wereld van verschil. Zo scoorden wij in die wedstrijden gemakkelijk, een kans was een goal en omdat we goed combineerden kregen we veel kansen en dus ook veel doelpunten, maar da’s logisch. Hoe en waarom spelen we dan nu zo slecht? Een mooie vraag en omdat ik geen coach ben, en me dus ook niet bemoei met de tactische zaken, kan ik er dus ook niets zinnigs over zeggen en doe ik dat dus ook niet, maar da’s logisch. Zó, dat ben ik ook weer kwijt. Zat ff in een dipje toen ik dit stukje moest gaan schrijven, maar ben er nu alweer overheen, je hart luchten wil af en toe best eens helpen. Ook al heb ik niet veel zaken op een kritische wijze benaderd.

Een goed advies van de kenner Geert (hij wil liever anoniem blijven verder) was dat het team maar eens een avondje bij elkaar moest gaan zitten om elkaar helemaal de huid vol te schelden en daarna met z’n allen een biertje pakken. Dit schijnt goed te zijn voor de teamgeest en blauwe ogen. Ook L. Peeters was een voorstander voor een praatavondje. In deze functioneringsgesprekken moest er duidelijk worden hoe iemand moet voetballen en als dan iemand zijn taken wist dan zou dat tot de som moeten leiden dat het beter zou gaan in het veld. Nu ben ik, met mijn psychologische achtergrond, ook een groot voorstander van deze gesprekken. Al was het maar voor de gezelligheid. Maar dan wel gesprekken waarbij tijdens het converseren geen alcohol genuttigd mag worden, anders gaat het toch weer nergens over. Maar dan wel met iedereen erbij, dan wordt er tenminste wel wat gezegd want ik weet van mezelf dat ik geen groot spreker ben, en dan niet alleen qua lichaamslengte. Nu ik dit allemaal zo terug aan het lezen ben, komt het allemaal wat saai over. Blijkbaar heeft het voetbal mijn creativiteit niet veel goeds gedaan. Wordt nu dus toch echt tijd om te winnen anders blijf ik jullie nog een jaar lang vervelen met van deze saaie stukken tekst. Dus als jullie niet voor het team willen winnen, doe het dan voor jezelf, dan je niet meer zo’n saaie stukken krijgt te lezen. Want het prikkelen in columns heeft niet gewerkt, dan maar op deze manier. Zondag is de dag, noteer het in jullie agenda. 16 november is de dag waarop we 3 punten gaan halen. Dan zijn jullie eindelijk verlost van mijn saaie stukjes, maar da’s logisch.