Column 5: Het Zondag gevoel.

(28 Oktober 2003)

Wat is er nou mooier dan een lekker potje te voetballen op een zondagochtend? Veel mensen snappen niet waarom je je bed uit zou komen, na een hevig avondje stappen, om op een koud en winderig veld, achter een bal aan te hobbelen, waarbij je een grote kans maakt op enkele ernstige blessures. Daarom schrijf ik nu dit stukje. Ik ben er al een aantal weken niet bij geweest en daarom mis ik het. Wat is het? Het is het zondagochtendgevoel.

Wat maakt het nou zo leuk? Dat is een vraag die ik en vele anderen met mij, ook meerdere keren heb afgevraagd. Het is (wel eens) voorgekomen dat ik mijzelf pas rond een uur of 5, op een zaterdagnacht, in bed bevond. Onder invloed van enige biertjes of andere alcoholische versnaperingen, probeer ik nog wat mee te pakken van Studio Sport. Helaas val ik toch altijd weg in een diepe droom voordat ik het fluitsignaal van de scheidsrechter hoor. Omdat ik al van mezelf weet dat ik er hoogstwaarschijnlijk niets van ga zien, enerzijds door overmatige zattigheid en aan de andere kant vanwege ernstig slaapgebrek, probeer ik de uitslagen te lezen op teletekst pagina 666. Door jarenlange gewenning komt het dan ook wel eens voor dat ik pagina 650 aan het bewonderen ben, wat tegenwoordig een heel andere functie heeft. Alsof het een automatisme is, kijk ik voordat ik mijn duim in mijn mond stop en me optrek in de foetushouding, nog naar mijn wekker om te bevestigen dat ik het alarm op de juiste tijd heb ingeschakeld. Deze punctualiteit heeft mij meerdere malen behoed voor een bijdrage aan de boetepot. Dan is het moment daar om mijn ogen te sluiten en mijn broodnodige rust te pakken om vervolgens fris en vrolijk in de kantine te verschijnen.

Ongeveer twee uur voor de aftrap gaat mijn wekker. En wonder boven wonder ben ik dan in staat om mijn bed te ontstijgen en mijzelf richting douche te bewegen. Vooral in de winter is het een helse tocht om van mijn warme bed naar de ijskoude badkamer te gaan. Maar wat voor weer het ook blijkt te zijn, zodra ik ga beseffen dat ik zo weer de wei in mag, krijg ik al zin om weer op het veld te schitteren. Omdat ik op dat moment nog slaap en dus ook droom, denk ik ook echt dat ik ga schitteren. Na het reinigen van mijn lichaam, ga ik weer naar mijn kamer waar ik nogmaals een bezoekje breng aan teletekst pagina 666. Gedesillusioneerd dat Vitesse weer eens verloren heeft, beloof ik mezelf dat ik persoonlijk eerherstel ga behalen door minimaal twee goals te scoren. Ik kom beneden terecht in een donkere, kille kamer. Ik zet de televisie aan en hoor nog net een koor een hemels lied ten gehore brengen. Snel zap ik door naar TMF waar de halfnaakte vrouwen in veelvoud aanwezig zijn om mij een goed humeur te bezorgen. Omdat iedere sporter goed voor zichzelf moet zorgen om optimaal te kunnen presteren, verwen ik mijzelf met een grote mok koffie met extra suiker; dit brengt me weer een stukje dichterbij het volledige bewustzijn. Omdat ik nu al wat meer mens ben, bedenk ik me dat ik niet kan voetballen zonder spullen. Inmiddels begint de suiker te werken en race ik de trap op, immers als ik vroeg op moet staan dan zal mijn familie dat merken ook. Ik pak mijn tas en zie mijn schoentjes alweer schitteren. Door die schittering wrijf ik door mijn ogen waarna ik zie dat mijn schoenen nog onder de modder zitten. Mijn tas wordt verder gevuld met stinkende scheenbeschermers, halfnatte slippers en een dikke trui tegen de kou. Dan is de tijd daar om op mijn fietsje te stappen en met frisse tegenzin naar de kantine te rijden. Na een barre tocht van zo’n 10 minuten treed ik het sportpark binnen, alwaar ik omhelst wordt door een warme mantel van gemoedelijkheid en kameraadschap. Mijn team,- en lotgenoten blijken er net zoveel zin in te hebben als mij, wanneer ik hun schamele glimlach op hun met donkere wallen gekarakteriseerde gezicht zie. Het enthousiasme straalt er weer eens van af zo te zien.

Het groepsgesprek wat dan volgt, is een indicatie van wat er op het veld staat te gebeuren. Wilde verhalen over drank, vrouwen en feesten, leidt meestal tot een schaamtevolle vertoning. En aangezien bijna iedereen uit het team deze verhalen heeft. Zal het dus ook voor de coach weer nagelbijten zijn om te zien hoe zijn jongens presteren. Ik ben nu nog negatief omdat we op dat moment nog niet de teambespreking hebben gehad. Nadat we compleet zijn, is het de hoogste tijd om richting kleedlokalen te gaan. Tijdens het grappen en grollen trekken wij de clubkleuren aan waardoor we een gevoel van saamhorigheid krijgen. Samen zullen we strijden om 3 punten te behalen om zo de eer van de club hoog te houden. Dit onder leiding van een altijd gemotiveerde coach die met zijn bezielende en oppeppende woorden een enthousiaste invloed op de groep uitoefent. Volledig gemotiveerd stappen wij het veld op om een gezonde warming-up te doen. Uit onderzoek is trouwens gebleken dat het rekken bij een warming-up niet in relatie staat met blessures. Daarom gaat het er bij ons wat lauwtjes aan toe. Het doel van de simpele pass-oefeningen is dan ook niet om warm te worden, maar om het zelfvertrouwen en het geloof in eigen kunnen wat op te vijzelen. Wat dan volgt is de wedstrijd. Een strijd van leven en dood. De winnaar wordt beschouwd als een held terwijl de verliezer zich moet schamen. En daarom is het spelletje ook zo mooi. Voor vrouwen en andere rare mensen die niet van voetbal houden, denken dat het gaat om de bal weg te trappen en er met 22 man achteraan te rennen. Maar nee, het is een spel vol emotie. Het heeft alles, drama en emotie bij de verliezer. Actie met mooie passjes en goed samenspel. Entertainment bij mooie goals. Techniek bij een tactisch steekspel waarbij fouten funest zijn voor het resultaat. Zelfs een vleugje seks komt er aan te pas wanneer een aanvaller zijn shirt uittrekt bij het vieren van zijn doelpunt. En de buitenstaanders weten ook niet wat er onder de douche gebeurt. Door dit alles vraag ik me dan ook af hoe je niet van dit spelletje kan houden. Zo gevarieerd als het spelletje is, zo vreemd is het dat mensen het saai vinden. En na deze spannende wedstrijden is het nuttigen van een drankje een must voor iedere liefhebber. Bij winst om de drie felbevochten punten te vieren, bij verlies om je zorgen weg te drinken en bij een gelijkspel simpelweg voor het zuipen (voor de gezelligheid). Met je kraag vol bier, stap je op je fietsje om weer huiswaarts te gaan. Eenmaal thuis neem je plaats op de bank in lig-stand om de verrichtingen van de heren in de buitenlandse competities te bewonderen. Dit is dan ook het pure geluk te noemen, een beter leven kun je niet hebben. Na een tijdje word je dan moe, worden je oogleden zwaar en val je weg. Langzaam val je in slaap waarbij je alleen nog maar kunt denken aan volgende week zondag. De dag dat je er weer mag staan.