Column 4: Het grote verlies, Maikel is niet meer

(23 Oktober 2003)

“Verslagen en verdrietig zijn wij na het bericht dat hij niet langer deel zou nemen aan ons team.

Maikel v.Hinthem

Op 19 oktober jongstleden kregen wij het bericht te horen. Maikel wilde niet langer deel uitmaken van het team. Enerzijds was hij het niet eens met de professionaliteit omdat hij het niveau niet aankon, anderzijds omdat hij zich niet goed voelde in de groep. Het team reageerde alsof het in shock was. Zij konden niet geloven dat een dragende kracht abrupt werd weggenomen. Wij zullen zijn bemoedigende woorden, zijn luisterend oor en zijn adviezen missen. Hij was een bijzonder mens. Vaak had hij een andere mening. Vaak zag hij het anders dan de rest, en daarom werd hij ook gewaardeerd. Met liefde werd hij opgenomen, hij werd in vertrouwen genomen en de warme armen van zijn teamleden omsloten hem. Totdat hij op het punt kwam, dat hij niet verder wilde. Hij kon het niet meer aan en door deze druk besloot hij om te stoppen. Om ons te verlaten temidden van moeilijke tijden. Wij zullen hem missen. Een bijzonder mens, dat was hij.”

Dit nieuws werd bekend gemaakt vlak voor de aftrap van het spannende duel van afgelopen zondag. Groenewoud 5 was de tegenstander. Alsof de spelers in shock waren, kwamen zij het veld op. De beleving was al ver te zoeken, zelfs al bij het warmlopen. Het was duidelijk te merken dat de spelers van Geldrop 5 dit moeilijke verlies niet zomaar op konden vangen. Toch, en zo hoort het ook, werd deze wedstrijd gespeeld. Het team had ook kunnen kiezen om de wedstrijd uit te stellen, maar nee, als eerbetoon aan Maikel, wilden zij strijden voor de punten. Het ontmoeten van Groenewoud 5 was een weerzien van enkele bekenden. Ongeveer 9 van de 11 spelers bleken uit wereldstad Geldrop te komen. En alsof het niets was, werd meestal de Nederlandse taal in het veld gehanteerd. Vrij opmerkelijk in een team waarbij alleen maar medelanders in de selectie waren opgenomen. En alsof dit een grote angst veroorzaakten, waren de spelers van Geldrop 5 zichtbaar beangstigd. Het leek wel alsof zij niet durfden te voetballen tegen dit team. Duels werden verloren en harde duels werden sowieso vermeden, uit angst voor represailles. Het leek wel alsof er 11 Rommedahls in het veld stonden. Ze wilden wel maar konden of durfden niet. Ze waren niet vooruit te branden, schuwden elk duel en voetballen erg vrijblijvend alsof balverlies toch niet erg was. Dat is meestal ook niet erg, tenzij je medespelers bereid zijn om elkanders fouten te verbeteren. Ook van dit solidaire gedrag bleek men vreemd. Binnen 4 passen werd de bal op ludieke wijze aan de tegenstander overhandigd die graag gebruik maakten van deze speelwijze. Zij combineerden met hartelust naar de snelle spitsen toe, die menigmaal hun hakken lieten zien aan de verdedigers van Geldrop 5. Dankzij deze twee spitsen werd het dan ook al vrij snel 2-0. Wederom door een fout van Luuk P, die als smoes had dat hij niets zag door de felle zon, kreeg de aanvaller de bal zo in zijn voeten waarna hij simpel langs de keeper het doel trof. Aan de andere goal ging een vermeende handsbal vooraf. R. Gruyters appelleerde alsof zijn leven er vanaf hing, maar de scheidsrechter trof zich hier niets van aan. R. Gruyters liet daarna zijn ontevree blijken uit de vele orale uitingen die hij aan het adres van de scheidsrechter leverde. Hiervoor had hij gerust zijn (alweer) derde gele kaart kunnen ontvangen, maar de scheidsrechter was coulant. Wat viel er verder over het spel te zeggen? Ten eerste was er een duidelijke verbetering in de bezetting op het middenveld. Samen met F. Manders, was T. van Nunspeet het hart van dit elftal. Van Nunspeet nam de rol van verdedigende middenvelder op zich, terwijl Manders de spil naar voren toe was. Het opmerkelijke was dat bij de aftrap Van Nunspeet de aftrap nam, terwijl Manders zich posteerde als verdedigende middenvelder. Opmerkelijk was de drive die F. Reuvers liet zien. Gefixeerd op de aanval kwam hij menig keer gevaarlijk op. Ware het niet dat hij ook nog een enigszins verdedigende taak had, die hij af en toe (moedwillig) liet gaan. Hierdoor kwam er veel druk te staan op de linksachter die het bij tijd en wijle niet aankon. De samenwerking tussen deze twee moet beter kunnen. Zij zijn beiden in staat om te aanvallen en goede voorzetten te geven, mits zij met elkaar duidelijke afspraken maken en niet vies zijn van wat extra werk om elkaars man op zich te nemen. Wat extra coaching van de zijlijn had misschien wat soelaas kunnen bieden. Helaas was ik niet bij machte om iedereen op zijn fouten te wijzen en te zorgen voor verbeteringen. Ik ben dan ook geen echte coach, maar meer iemand die het spelletje ziet en dit kan voorleggen aan de coach. Helaas was de heer Hans van Rooij geveld met een ziekte en kon hij daardoor geen leiding geven aan zijn team. In Aanvallend opzicht liep het deze week op sommige momenten gesmeerd. Vooral omdat Tim vd Velden een aanwinst bleek in plaats van een verzwakking. Gesteund door zijn vader, moeder, broer en vriendin stichtte hij af en toe gevaar. Naar mijn inziens werd er te weinig gebruik gemaakt van zijn snelheid waardoor hij niet zijn volledige potentieel kon benutten. Dat probleem is trouwens chronisch. Enorm vaak in de wedstrijd laten de aanvallers, bij balverlies, zich zakken naar de middellijn toe. De verdedigers van de tegenpartij gaan dan vaak mee, waardoor er een enorm gat ontstaat tussen de verdedigers en de keeper. Dit gat kan goed benut worden door rappe spelers, zoals dus T. vd Velden of ikzelf. Wanneer de bal met precisie gedeponeerd wordt in dat vrije gebied, kan er goed en snel op de counter gespeeld worden. Misschien is dat een verbeterpuntje waar wat aandacht op gegeven kan worden tijdens de training. Want er is gebleken dat de spelers toch wel wat oppikken van wat er op de training gezegd en gedaan wordt. Ik vond namelijk dat er deze wedstrijd beter aangesloten werd dan voorheen, en af en toe zag ik ook een pass die zowaar aan kwam. Hiervoor mogen wij de trainers, Michiel en Hans van Rooij wel dankbaar zijn. Deze trainingen zijn altijd goed verzorgd en er word getraind op verschillende aspecten van het voetbal. Dit alles gebeurd op een professionele wijze waarbij inzet een vereiste is. En dat schort er nog wel eens aan. Zo ook de training van gisteren. De arbeid die gedaan werd, ging allemaal maar op 90%. Ik miste beleving in het veld. Wederom was het vrijblijvend, alsof het toch niet uitmaakt wat je doet, omdat alles wel goed komt. Alleen een sterke discipline kan deze negatieve spiraal doorbreken. Wat gisteren wel een pluspunt was, en het mag gezegd worden, was de inzet van C. van Lierop. Tijdens de verschillende oefeningen liet hij zien dat hij wel degelijk kon rennen en strijden. Helaas neemt zijn balaanname veel te veel tijd in beslag. Dikwijls wil hij op wonderschone wijze de bal aannemen om zo meteen door te kunnen spelen. Helaas gaat dit te vaak fout, waardoor het er te vaak knullig uit ziet. Sorry dat ik dit zo zeg Carl, maar Behnam en ik waren tot deze conclusie gekomen na het uitvoerig analyseren van je bewegingen. Tijdens het partijtje van gisteren gingen er ook nog teveel dingen fout. Omdat mensen niet weten wanneer ze moeten starten met een loopactie, kunnen er geen vloeiende combinaties ontstaan. Hierdoor komt er teveel nadruk te liggen op individuele acties en aangezien wij maar in Geldrop 5 spelen, is dat één van onze gebreken. Daardoor lijden we te vaak balverlies en lopen we achter de feiten aan. Wederom heeft dat te maken met die vrijblijvigheid en dat moet toch echt anders. Ik wil strijd zien voor elke bal, mensen moeten die bal willen hebben in plaats van willen afspelen, die bal moet je koesteren, balbezit is iets heiligs en dat moet je ook zo waarderen. Immers zonder balbezit kun je niet spelen, tenzij je spelers zoals Maikel en Michiel hebt die de bal in eigen goal kunnen schieten. Er zijn twee dingen nodig om te kunnen scoren. Ten eerste is dat balbezit en ten tweede is dat een aanvaller die kan scoren. Helaas heeft F. Manders patent op een wekelijkse misser waardoor een van deze twee factoren er niet zijn, waardoor wij dan ook weer moeilijk kunnen scoren.
Gisteren op de training bleek dat enkele andere mensen ook een goal kunnen maken. ZO bleek L. Peeters aanvallend te kunnen denken en zo voor gevaar te zorgen. D. Reijntjens faalde weer hopeloos. Tijdens het afwerken heeft Danny, naar mijn weten, geen één keer gescoord. Iets wat Michiel van Rooij duidelijk beter deed. Misschien dat Luuk en Michiel maar eens plaats moeten nemen in de aanval. Nee, deze plaats blijft gereserveerd voor mij. Tegen Veloc ben ik er weer bij, scherper dan ooit. En ik maak nu al de belofte om er twee in te schieten. Dus sorry jongens, aankomende zondag gaan jullie weer verliezen, maar de week erop wordt het tij gekeerd. Dan is het weer reden voor een feestje want dan is de verlosser terug. Nee, het is niet Hans, maar ikzelf. Ik geloof in mezelf, ben waarschijnlijk de enige die in me gelooft, maar toch is dat belangrijk om te kunnen slagen. Wat blijft het toch lekker, om lekker vanuit je luie stoel, beloftes te maken en kritisch te zijn. Terwijl jullie aankomende zondag om half 8 op moeten staan, zal ik nog lekker in mijn bedje liggen. Heerlijk over jullie dromen terwijl ik mijn roes uitslaap en jullie lopen te zwoegen op een knollenveld terwijl het kwik niet verder zal stijgen dan 10 graden. Ik wens jullie succes en ondanks alles blijf ik toch in jullie geloven. Vanuit mijn luie stoel wens ik jullie succes want dat zullen jullie wel nodig hebben………………………