Column 3: Witte zakdoekjes, om uit te huilen

(13 Oktober 2003)

Het zit er weer op. De kaarten waren gedeeld, maar blijkbaar weer niet in ons voordeel. Het was weer eens zo ver, weer een wedstrijd verloren. Het wordt een beetje cliché om dat steeds te zeggen, maar wederom heeft het team gefaald. En daarom ben ik teleurgesteld. Teleurgesteld in de prestatie, inzet, teamspirit en teleurgesteld in deze maatschappij. Ik mocht deze wedstrijd vanaf de zijlijn aanschouwen. Een paar onverlaten hebben mij namelijk op dusdanige wijze fysiek letsel toegebracht, dat ik niet in staat was om te kunnen voetballen. Hierdoor mocht ik plaats nemen naast de coach. Op een vreemde manier heb ik respect gekregen voor deze ondankbare taak. Als de coach nog geen grijze haren voor dit seizoen had, dan kan het niet anders dat zijn haarkleur is veranderd door het spel van Geldrop 5. Ik heb staan zweten, schreeuwen, doodsangsten uitgestaan, bibberen en staan huilen. Het was werkelijk waar niet om aan te zien. Er klopte niets van in het veld, niemand deed wat hij moest doen en daardoor werden de tactische aanwijzingen van de coach niet opgevolgd. De simpele conclusie die je dan kunt trekken is dat je verliest. Trekken is iets wat Martijn niet meer hoeft, als het goed is dan. Doordat hij nog in de wolken was van zaterdagavond, liep hij op vleugeltjes. Hierdoor was hij een rustpunt in een fragiele en onordelijke verdediging. Want oow oow oow, wat liepen sommige jongens toch te slapen. Ik weet ook wel dat 11 uur ’s morgens vroeg is, en dan vooral op een zondagochtend, maar neem dan een voorbeeld aan Carl. Die drinkt op zaterdag niet veel, zegt hij, omdat hij dan beter is op zondag. Misschien is dit een slecht voorbeeld, want afgelopen zondag was hij ook niet de verlosser die ons van onze zorgen komt verlossen. Nee, wij blijven hoop houden op Hans R. Volgens velen de revelatie van dit jaar, ondanks dat hij al een jaar niet gevoetbald heeft. Wat ging er dan zoals fout afgelopen wedstrijd. Ten eerste was de tegenstander te laat. Door dit halve uur langer opwarmen waren sommige spelers al zichtbaar vermoeid. Ene Frank R. heeft hierdoor maar een halve wedstrijd kunnen spelen omdat hij “geen adem meer had.” Ook al was de tegenstander pas laat paraat, toch begon Geldrop 5 fanatiek aan de wedstrijd. Vol goede moed streden zij tegen team dat al binnen een half uur twee keer had moeten wisselen. Onze jonge goden waren echter niet in staat om dit stelletje drankorgels c.q. alcoholisten een strobreed in de weg te leggen. Simpel werd het in de eerste helft dan ook nog 2-0 voor de boys van Wilhelmina. Twee fouten van onze jongens achterin, en het kwaad was geschiet. Eenmaal door een corner, Jochem C. en Tom van. N. hadden last van enige storing in de communicatie waardoor de tegenstander vrij op de rand van de 16 stond en hierdoor de bal met een krachtig schot de goal in kon deponeren. De andere goal kwam door het te laat instappen van Walter S. werd het buitenspel opgeheven waardoor wij verslagen werden door een counter. Tom v. N. was de laatste man die inschoof en had dus eigenlijk zijn rechtsback moeten coachen. Dit gebeurde niet of onvolledig waardoor de 0-2 een feit werd. Wederom stond Tom v. N. dus negatief in het daglicht. Maar dat veranderde in de tweede helft wel enigszins. Daar schoof Tom door naar het middenveld en deze tactische wijziging zorgde ervoor dat hij toch nog een magere voldoende kon scoren voor zijn prestatie. En alsof het team goed geluisterd had naar mijn vorige stukje, de tweede helft werd beter dan eerste helft. De spelers gaven meer, speelden beter en werden zowaar nog gevaarlijk ook. Maar helaas, wederom door een persoonlijke fout en ditmaal van Luuk P. moest de keeper de bal halen uit het net. Vanaf toen waren de foute passjes weer schering en inslag. Wederom zat er geen systeem in en werd het winnen van deze wedstrijd als een onhaalbare taak gezien. Door dit gedrag werd ook simpel de 4-0 gemaakt. Een tegenstander mocht zo vrij door onze verdediging wandelen waarna hij simpel zijn loopactie kon afronden met een doelpunt. Het lijkt nu misschien makkelijk voor me dat ik deze ongezouten kritiek zomaar kan leveren. En dat is ook zo, er ging namelijk zoveel fout. Je zou toch verwachten dat als mensen al enkele jaren voetballen, dat ze weten wat ze in het veld zouden moeten doen. Een bal goed in de voeten spelen, of in iedereen geval met de juiste snelheid die richting in. Loopacties maken om vrij te komen van je tegenstander. Ervoor zorgen dat je aanspeelbaar bent en ook alvast in je gedachten hebt wat je wilt gaan doen. Kijken waar je medespelers staan. Elkaar coachen in het veld. Vragen om de bal als je hem wilt hebben en ook zeggen als je hem niet wilt hebben. Voor aansluiting zorgen waardoor de voorste spelers het dan niet zo moeilijk hebben. En om niet te vergeten, weten wat je taak in het veld is, dus wat je precies moet doen als je de bal hebt en als je niet de bal hebt. Als je al deze dingen zou verbeteren zouden we tegen Real Madrid kunnen winnen. Maar zover zijn we nog niet. Daarom ga ik nu enkele zaken aandragen die misschien voor verbetering zorgen. Als eerste zou ik iedereen willen adviseren om op tijd naar bed te gaan. En dan nog het liefst zonder vriendin. Want hoe meer slaap je hebt gehad en hoe minder alcohol er nog in je bloed zit, hoe scherper je op het veld bent. En hoe scherper je op het veld bent, hoe makkelijker het is om te voetballen. Verder stel ik een systeemverandering voor. We spelen nu 4-4-2 voetbal, maar dat kunnen we simpelweg niet. Om de simpele reden dat we met teveel man in de verdediging en op het middenveld lopen, waardoor we geen afspeelmogelijkheden hebben naar de buitenkant. Ook sluiten de rechts,- en linkshalf niet goed aan waardoor de spitsen vaak te eenzaam zijn om voor enig gevaar te kunnen zorgen. Ik stel dus een 4-3-3 systeem voor, en als dat niet gaat een 4-3-1-2 systeem wat je zelfs nog uit kunt diepen naar een 1-3-3-1-2. Ik zal mijn cruijffiaanse wijsheden eens motiveren. Ik denk namelijk dat wij een verdediging moeten hebben die 1 op 1 gaat spelen. Als extra slot op de deur hebben we dan een laatste man. Voordeel van een 1op1 verdediging is dat zij constant hun eigen mannetje hebben en daardoor volledig geconcentreerd moeten blijven. Hierdoor weten ze ook beter wat ze moeten doen en kan de tegenstander er niet simpel doorheen manoeuvreren. Stel dat ze er toch doorheen kunnen komen dan is de laatste man als zekerheidje in moeilijke tijden paraat. Het probleem op het middenveld is niet de onderbezetting wat iedereen denkt. Het probleem is dat de mensen niet goed weten wat ze moeten doen en daardoor altijd verkeerd staan opgesteld. Maar wanneer ze weten dat er altijd eentje naar de bal toe moet gaan en de ander moet weglopen van de tegenstander, zie je dat er altijd gaten en aanspeelbare mensen ontstaan. Als deze persoon dan wordt aangespeeld kan iemand anders het gat in en zo kun je dan weer pressie naar voren zetten. Op zich heb je hier maar 3 man voor nodig omdat je altijd te maken hebt met een inschuivende verdediger bij balbezit. Daarnaast hebben wij behoefte aan een schakelspeler. Een speler die in verbinding staat met zowel de voorste spelers als het middenveld. Het gat is namelijk altijd te groot en daardoor zijn de voorste spelers altijd geïsoleerd. Het kan ook zo zijn dat we met 3 man in de voorhoede spelen, maar dan is het de bedoeling dat de man in de punt zich wat laat zakken, aanspeelbaar is vanuit het middenveld en op zijn beurt weet dat de vleugelspelers dan al vertrokken zijn om gevaar te stichten. Dit klinkt allemaal aardig, als je dit zo leest. Net alsof ik er verstand van heb, de realiteit is iets anders. Ik doe namelijk niet aan verdedigen en dus moeten we hier zo goed in worden, dat de tegenstander zich aan ons aanpast en wij in dit systeem kunnen blijven spelen. Als de coach niet met deze plannen instemt, wordt het toch hoog tijd voor de witte zakdoekjes. Immers, een falende coach is verantwoordelijk voor zijn falend team. Nee, de coach kan er niks aan doen. Dus de witte zakdoekjes halen we niet tevoorschijn om de coach weg te wuiven maar om uit te huilen over de wanprestaties. Leeg je hart en je traanbuisjes want zo gaat het niet lang

er. Misschien dat het ook niet gek is om de twee gastvoetballers van afgelopen zondag er vaker bij te vragen. Naar mijn inziens hebben ze een goede indruk achter gelaten en wat mij betreft mogen zij dan ook vaker hun kunsten laten vertonen in het vijfde elftal van Geldrop. Volgens de wannabe-coach Luuk P. is het verstandig om een functioneringsgesprek te gaan houden. Tijdens dit gesprek moet duidelijk worden waarom mensen dingen in het veld wel of niet doen en wat ze eventueel wel zouden moeten doen. Tevens kan er op zo’n gesprek sfeerbevorderlijke zaken worden besproken zoals het volledig afzeiken van elkaar, waarna de harten zijn gelucht en alle neuzen dezelfde kant opstaan. Dit moet dan ook de teamgeest bevorderen en versterken want het is namelijk uit den boze dat een geblesseerde speler pas een kwartier voor het einde van de wedstrijd komt kijken. Ware het niet dat we een half uur later zijn begonnen en hij toch nog de tweede helft kon aanschouwen. Vol verwachting klopt mijn hart, naar de periode waaruit blijkt dat wij niet te hoog zijn ingedeeld en dat we allemaal weer in onszelf geloven. Want we kunnen het wel, het komt er alleen nog allemaal niet uit, maar dat hoort allemaal bij het leerproces. En leren doe je met vallen en opstaan en aangezien we toch al bijna laatste staan kunnen we niet meer zo hard vallen maar binnenkort des te eerder opstaan. En opstaan zullen we doen, we zullen opstaan en marcheren naar de top. De top die ons toebehoort. Een top waarin wij schitteren. Een top waarin ook wij kampioen zullen worden. Een periode waarin deze columns allemaal geen dienst meer doen omdat we dan de regionale kranten halen. Tot die tijd zul je het nog ff met mij moeten doen, of je het nou leuk vindt of niet. Ik geniet er steeds weer van om iets te mogen typen en dat zal ik dan ook blijven doen. Net zolang we gaan winnen. En dat kan nog best lang duren……