Column 16: Geldrop5, een team om trots op te zijn

(30 Maart 2005)

Ik denk dat het in een tijd van uitbundig positivisme wederom tijd is voor een nieuwe column en dat deze column in het teken moet staan van de positieve zaken die de laatste tijd op de voorgrond traden. Zie hier de nieuwe column vanuit een nieuw perspectief geschreven door de trotse aanvoerder van Geldrop 5.

Geldrop 5 is in de winning mood! Met 9 punten in even zoveel dagen zijn we bezig aan een uitzonderlijke reeks. Waar we 3 weken geleden nog jammerlijk faalden en openlijk twijfelden aan ons verblijf in de 4e klasse, daar heerst nu een sfeer van hosanna.

Het lijkt erop alsof de puzzelstukjes eindelijk op zijn plaats vallen. We spelen in een ander systeem en daardoor met een andere veldbezetting. Dit is een wereld van verschil met het voetbal dat in de tijden hiervoor gespeeld werd, als het al voetbal genoemd mag worden. Want met 4 punten uit 11 wedstrijden kun je niet echt spreken over een voetballend elftal.

Wat is er dan nu zo anders dan eerst? Is het alleen maar geluk of heeft het te maken met de veranderingen die zijn doorgevoerd. Maar ja, wat ik me dan af vraag is “Wat is geluk?” Een bal die wel goed valt en daardoor wel in de goal belandt? Of een keer niet een scheidsrechter die de wedstrijd voor ons verneukt? Het leek wel alsof wij als Geldrop 5 gewoon altijd pech hadden, riepen wij die pech over onszelf af dan? Want als dat zo is, dan moet dat toch ook veranderd kunnen worden zou je zeggen. Zou geluk gewoon een samenloop van omstandigheden zijn of is het iets concreets? Misschien is het wel iets dat aan te leren is, gewoon een bepaald trucje dat je onder de knie moet krijgen. En wat bevind zich bij een mens onder de knie? Juist, een voet! En welke sport beoefenen wij? Juist, voetbal! Dat zou dan toch wel het een en ander met elkaar te maken kunnen hebben. Maar het kan misschien ook zo zijn dat geluk niet bestaat maar alleen pech en dat diegene die het minste pech heeft dus het meeste geluk heeft. Je zou denken dat geluk gewoon een goede samenloop van omstandigheden is, verschillende positieve factoren op 1 moment die zorgen voor een goede afloop, maar hoe kan het dan dat sommige mensen altijd geluk hebben, of lijkt dat gewoon maar zo? Het gezegde gaat: “Geluk dwing je af!” Maar dan is mijn vraag: Hoe dan? Is het gewoon een kwestie van kansen zien en die kansen grijpen of gewoon net zolang doorgaan totdat jij diegene bent die het geluk heeft.

Ik denk dat het bij Geldrop 5 vooral het laatste is. Wij zijn in moeilijke tijden gewoon door gegaan en dat werpt nu zijn vruchten af. Zoals ik eerder vernoemd heb, spelen we in een ander systeem en met andere mensen op andere plekken. Wat ook scheelt is dat we zeker 10 meter verder naar achter spelen en zo het counterspel tot een ware kunst kunnen verheffen.

Met een balvaste spits voorin en snelheid op de vleugels kunnen we hard en dodelijk toeslaan vanuit een snelle aanval vanuit eigen helft. Gesteund door een dynamisch en hardwerkend middenveld dat zowel defensief als offensief zijn steentje bijdraagt aan deze succesformule.

Maar hoe je het ook went of keert, niets dan lof is er voor de verdediging van het team in wederopstanding. Achterin voert rust tegenwoordig de boventoon. Realisme wordt getoond wanneer men kiest voor een efficiënte oplossing in plaats van een voetballende oplossing. Liever de bal over de zijlijn dan gaan lopen pingelen met de bal. De verdediging straalt weer rust uit wat zijn effect heeft op de rest van het elftal. In plaats van angstvallig en paniekerig degradatievoetbal spelen wij nu realistisch countervoetbal en dat werpt zijn vruchten af. Niemand is meer veilig voor de dadendrang van Geldrop 5!

Maar de basis van dit alles is inzet. Na maandenlang gezeur over het gebrek aan inzet lijkt men eindelijk te beseffen dat gezamenlijke inzet en activiteit een, nee dé belangrijkste voorwaarde is voor succes.

Iedereen draagt zijn steentje bij en dat mag zeker wel eens vernoemd worden. De keerzijde van dit verhaal is dat wij dan ook erg kwetsbaar zijn als we niet met zijn allen strijden voor 3 punten. Maar gelukkig zijn er genoeg mensen in dit elftal die de rest op kunnen peppen waardoor er hard gestreden wordt voor elkaar.

Opmerkelijk is ook dat de sfeer verbetert naarmate er meer punten gepakt worden. Toch is er ook een nadeel aan al dit recente succes. De term “never change a winning team” slaat de spijker op zijn kop. Een succesformule hoeft niet veranderd of aangepast te worden. Maar aangezien wij een selectie hebben van 17 man, is het dus een logisch gevolg dat steeds dezelfde mensen van de kant lijdzaam moeten toezien hoe de rest van het team zijn ei kwijt kan in het veld. En na 3 wedstrijden beginnen deze mensen lichtelijk morren en ontstaan er irritaties naar elkaar en naar de technische staf toe.

In de topsport geldt er 1 advies voor deze mensen en dat is dat zij hard moeten strijden voor een basisplaats. Hierdoor ontstaat er een gezonde concurrentiestrijd die het elftal naar ongekende hoogtes zou moeten stuwen. Helaas spelen wij niet op het hoogste niveau en zijn er afspraken gemaakt over het feit dat iedereen evenveel zou spelen.

Als aanvoerder zou ik moeten fungeren als persoon tussen de selectie en het technische orgaan. Helaas, of misschien is dat wel goed, is dat nog niet aan de orde geweest. Maar als ik het zo een beetje bekijk dan is het moment bijna daar. Ik zie het team het liefste van alles winnen en daarom heb ik ook niet zoveel moeite met het feit dat het winnende team nagenoeg niet gewijzigd wordt. Aan de andere kant vind ik wel dat gemaakte afspraken nagekomen moeten worden.

Hiervoor moeten we dus op zoek naar een gulden middenweg. Hoe komen we tot een oplossing waarbij iedereen tevreden gehouden kan worden? Zolang het nog niet tot een definitieve uitbraak van frustratie is gekomen, moeten wij als team hier maar eens goed over na gaan denken. Tot die tijd moeten we door blijven gaan op de manier hoe we nu bezig zijn en dat is winnen door inzet. Ik durf weer te zeggen dat ik trots ben op Geldrop 5, ik ben trots op jullie en trots dat wij nog steeds één team zijn. Een team dat zijn plafond nog lang niet heeft bereikt.