Avonddienst bij het ED

Het is stil op de redactie van het ED. Het gebouw heeft twee lagen, boven zitten de eindredacteuren en beneden zit het gewone werkvolk. Ik hoor boven de gedempte geluiden van het NOS Journaal. Stemmen in de verte praten over moeilijke kwesties in de krant van morgen.

Op mijn eigen werkvloer heerst vooral stilte. Slechts het tikken van mijn vingers verbreekt die eenzaamheid. Overdag gaat de telefoon constant, wordt er geroepen, lopen er tientallen mensen langs me heen. Vanavond verraden slechts de rommelige bureaus dat hier overdag hard wordt gewerkt.

En ik, wat doe ik dan op zo’n avond? Voor me ligt een pieper uit de jaren 70 waarop ik branden, ongelukken en ander onheil krijg doorgespeeld van de politie. Daarnaast ligt een iphone4 waarop mensen mij van tips kunnen voorzien. De krant voor morgen zit vol, de artikelen zijn getypt. Het enige dat mij rest is afwachten.

Wachten op de misère van de mensheid die als een koude douche rillingen bij me veroorzaakt. Inmiddels heb ik de facebookberichten van anderen wel gezien, de nieuwssites vertellen me niets meer dan dat ik al wist en de koffie uit de automaat lijkt steeds slechter te gaan smaken. Zelfs een ‘Choco de Luxe’ laat de smaakpapillen niet meer luxueus genieten.

Ik verveel me gewoon een beetje op dit moment en ik kan nergens heen. Vervelen is trouwens niet het goede woord, dat zou impliceren dat ik niets doe. Ik zit gevangen in mijn rol. Morgenvroeg om 9 uur kan ik de ketenen pas van mij afwerpen en weer mijn eigen leven stichten. Ik kijk er naar uit, nog maar ruim twaalf uur te gaan….