Alleenzaam

Afgelopen woensdag is het vier maanden geleden, zestien weken lang, honderdentwaalf dagen lang zonder je. Zonder je aanwezigheid, zonder je stem, zonder je gelach, zonder je bed, zonder je pijn, zonder je beademingsapparaat, zonder alles wat ook maar met jou te maken heeft. We zijn vier maanden verder en het leven gaat gewoon door, dat merk ik aan alles. Het leven gaat door bij iedereen om me heen en ik moet zelf ook verder. Ik moet doorgaan met mijn school, met mijn stage, met mijn vrienden, met mijn leven. De wereld gaat maar door en staat niet stil, er is geen tijd om stil te staan bij wat ik niet meer heb. Het lijkt alsof het allemaal al zo lang geleden is, terwijl het slechts vier maanden geleden is dat jij ons hebt verlaten.

Het lijkt wel alsof ik de enige ben die elke dag nog aan je denkt. Ik sta elke dag nog wel honderd keer stil bij het feit dat je er nooit meer voor me zult zijn. Ik mis je zo, ik vind het niet eerlijk, ik ben boos op de wereld en ik zou de klok terug willen draaien. Kon ik nog maar even met je praten, nog even met je lachen of gewoon nog maar even samen met je zijn. Het is vier maanden geleden en elke dag mis ik je een beetje meer.

Mensen zeggen tegen me dat ik goed met de situatie om ga, maar het lijkt gewoon alsof iedereen het al vergeten is en dat niemand het meer kan schelen. Ik ga er niet goed mee om, de rest gaat er gewoon niet mee om en dan lijkt het alsof ik lekker in mijn vel zit. Het lijkt gewoon alsof de buitenwereld het totaal vergeten is, en zich dus ook niet meer bezig houdt met mijn verlies. Ik weet wel dat het niet zo is, maar eigenlijk doet me dit wel pijn. Ik wil gewoon niet dat mensen je vergeten en elke dag dat niemand naar je vraagt, is weer een dag waarop je niet herdacht bent.

Ik weet ook heus wel dat het leven door moet gaan. Het is ook niet goed om alleen maar stil te staan bij het verlies en het verdriet. Maar ik heb zo’n tegenstrijdig gevoel en daar is zo ontzettend moeilijk mee om te gaan. Ik ben constant in dubio, steeds hink ik op twee gedachten, zonder dat ik weet wat het rechte pad is. Ik zou het liefst elke dag in tranen uitbarsten om zo mijn verdriet aan iedereen te laten blijken, maar ik ben slim genoeg om te beseffen dat dit niet de manier is. Ik voel me de laatste maanden als een pingpongballetje dat heen en weer wordt geslagen door twee chinezen. Mijn gevoelens zitten vast op een grote achtbaan en ik weet niet waar het einde is. Maar zoals ik net al schreef, het leven moet door en dat betekent ook dat ik door moet.

Ik heb geprobeerd om het leven echt te leven, om niet bij de spreekwoordelijke pakken neer te zitten. Ik heb ooit eens bij een studie geleerd dat het belangrijk is om je gevoelens een plaatsje te geven en dat je daarnaast je eigen leven weer op de rails moet krijgen. Ik ben in deze eerste maanden gewoon verder gegaan waar ik mee bezig was. Ik ben misschien zelfs wel meer gaan voetballen, meer gaan leven en meer gaan doen dan dat ik eerst deed, maar is dit de oplossing? Ben ik mezelf op deze manier niet ontzettend hard voorbij aan het rennen? Telkens als ik een pas op de plaats maak, wordt ik keihard met mijn neus op de feiten gedrukt en dat wil ik niet, dat doet teveel pijn. Ik heb liever veel om handen, zodat ik niet stil hoef te staan bij mijn hoofd. Ik wil van alles doen, zodat ik maar niet niets hoef te doen.

Ik merk het aan de manier waarop ik mijn vrienden behandel. Hoe graag ik ze ook wil betrekken in mijn leven, zo hard stoot ik ze weer af. Ik ben ontzettend egoïstisch bezig, omdat ik op dit moment kies voor mijn eigen leven. Ik weet dit van mezelf, maar ik kan er zo weinig aan veranderen. Er zijn zoveel dingen die ik zo graag anders zou willen zien, maar ik heb niet de juiste instelling om er echt wat aan te veranderen. Ik wil zo graag, maar ik kan het niet en ik hoop gewoon dat me dit later niet op zal breken. Ze bellen me vaak genoeg en ik weet dat ze willen weten wat er in me omgaat. Maar ik voel me alleen op een eiland, ik schreeuw om hulp maar ik heb geen stem meer over. Ik weet niet hoe ik dit anders kan verwoorden, ik wil iedereen erbij betrekken, maar van de andere kant doe ik het gewoon liever alleen. Ik heb enkele zaken in mijn leven waar ik me aan vastklamp en die dingen trekken me er doorheen. Mijn vriendin, mijn stage, mijn zaalvoetbal, zaken die ik echt leuk vind en waar ik elke seconde van de dag mee op wil vullen.

Ik ben bezig met leven en ik zal op mijn leeftijd wel moeten. Er wordt van mij verwacht dat ik als een volwassen man met mijn leven bezig ben, zonder dat ik dit verlies aangrijp als een excuus. Maar in werkelijkheid ben ik te oud om een kind te zijn en te jong om al zo volwassen te zijn. Ik zou willen dat ik alle wijsheid had om goed met deze situatie om te gaan, maar ik besef steeds meer dat ik er eigenlijk geen controle over heb. Ik pak alles maar aan om er niet bij stil te staan, terwijl er diep in me een klein huilend jongetje zit. Zo’n jongetje dat met zijn ouders aan het wandelen is en niet meer verder wil en dan maar op zijn hurken, mokkend en huilend, met zijn handen om zijn knieën gaat zitten, zonder een stap verder te willen zetten. Ik zou zo graag dit kleine jongetje willen zijn, maar ik weet gewoon dat dit niet kan. Ik weet dat dit niets aan de situatie zal veranderen en dus ook geen zin heeft.

Ik zou zo graag willen dat het weer zoals vroeger was. De veiligheid van het thuiskomen, wetende dat er altijd iemand voor je bent. Dat je je geen zorgen hoeft te maken over alle dagelijkse bezigheden in het huis en dat eigenlijk bijna alles voor je geregeld wordt. Tegenwoordig is dat helaas niet meer zo en dat is zo ontzettend jammer. Ik weet dat er op een bepaald punt in ieders leven een omslag moet zijn, een keerpunt dat je voor jezelf moet gaan zorgen. Ik vrees alleen dat dit punt bij mij door een verkeerde speling van het lot eerder is gekomen dan het had gemoeten. Ja, ik weet dat ik al vijfentwintig jaar ben, maar ik vind het tegenwoordig niet meer fijn om thuis te komen. Waar je vroeger wist dat je moeder er zou zijn, is er nu niets anders meer dan een grote leegte. Een leeg huishouden waarbij de taken zich met de dag opstapelen. En hoe ga je daar mee om?

Het compleet links laten liggen werkt natuurlijk niet en dus zul je er zelf mee aan de slag moeten. Maar hoe vervelend is het om na een dag stage lopen en je volledig te concentreren op het werk thuis te komen en te merken dat je nog steeds van alles moet doen. Ik weet wel dat dit er gewoon bij hoort als je ouder wordt, maar het is bij mij compleet omgeslagen. Het is niet fijn thuiskomen als je weet dat de was nog gedaan moet worden, als je je zorgen moet maken over het avondeten en als je de kamer weer moet stofzuigen en dweilen. Thuis voelt niet meer fijn, zeker niet als ik alleen ben.

Een mens hoort daarom ook niet alleen te zijn, zelfs mijn vader niet. Na zestien jaar zorgen voor mijn moeder heeft hij ook recht op een gelukkig leven en ik denk dat dit moment al is aangebroken. Je kunt natuurlijk nooit bepalen wanneer iets te vroeg of te laat is. Het gebeurd wanneer de tijd er klaar voor is en dat zul je dan maar moeten accepteren. Ik heb gelukkig het verstand gekregen om te beseffen dat ook hij alle geluk van de wereld verdient en wie ben ik dan om dat in de weg te staan. Ik kan hier niet boos om zijn, al hamert dat kleine jongetje in me er wel op dat het gewoon te vroeg is. Ik wil hem dit geluk niet ontnemen want ik zie dat hij ontzettend blij is, maar van de andere kant wil ik niet dat zij mijn moeder zal vervangen. Ik zit zo erg in dubio dat ik er zelf gewoon niet uit kan komen op dit moment.

Alleenzaam, de combinatie van eenzaam en alleen. Een combinatie die goed is voor niemand, en toch wil ik me af en toe bewust zo voelen. Ik geef ook eerlijk toe dat al die zware gesprekken van mij niet hoeven. Ik wil af en toe ook lekker in mijn eigen wereldje leven en dingen doen voor mezelf. Na vier maanden weet ik daarom eigenlijk ook niet of ik wel iets ben opgeschoten. Ja, we zijn qua tijd vier maanden verder, maar is dat ook qua gevoel? Hoe moet je je voelen na vier maanden? Hoe ver moet je zijn met je rouwproces? Hoe snel hoef je er niet meer aan denken? Hoe snel moet je verder gaan met je leven? Hoe snel vergeten andere mensen het? Hoe snel mag je vader doorgaan met zijn leven? Het zijn allemaal vragen die het er allemaal niet gemakkelijker op maken. Was ik maar weer dat kleine kind met zijn veilige thuis, dan was de wereld weer een stuk gemakkelijker.