1 Grote Tegenstrijdigheid

Het normale leventje is weer begonnen. Na 2 weken vakantie moet ik weer deelnemen aan de maatschappij. Een maatschappij waarin weer allerlei dingen van me verwacht worden en ik twijfel er sinds gisteren aan of ik wel aan die verwachtingen kan voldoen. Ik weet niet waar ik last van heb, ik weet alleen dat het allemaal niet meer zo vanzelfsprekend is. Ik heb moeite met de alledaagse dingen en ik heb er nog meer moeite mee dat ik dat zelf besef.

Ik ben slim genoeg om te beseffen wat ik voel. Ik weet hoe ik me eerst voelde, ik besef wat er is gebeurd en ik merk hoe ik me de laatste tijd voel. En ergens is er iets veranderd en ik weet niet hoe ik het om moet draaien. Ik merk gewoon dat ik me de laatste tijd moeilijker kan concentreren. Mijn gedachten dwalen steeds af. Ik merk het met alles wat ik doe. Als ik een stuk tekst lees, dan weet ik 30 seconden daarna niet waar ik gebleven ben of wat ik gelezen heb. Ik merk het als ik tv kijk en mezelf opeens afvraag waar ik naar kijk. Ik merk het als ik onder de douche sta en vergeten ben welk gedeelte van mijn lichaam ik al gewassen heb.

Maar het gaat niet alleen om dingen vergeten. Naast mijn onvermogen om me te concentreren, merk ik ook dat mijn stemming beïnvloed wordt. Ik ben emotioneel zeer instabiel, maar steeds met een algehele somberheid. Vergelijk het maar met een koude winterdag waar het zonnetje wel schijnt. Het zonnetje is fijn en voelt goed, maar het is wel ontzettend koud en het waait hard. Hoezeer je ook wilt genieten van het zonnetje, je merkt meer van de guurheid van de winter.

Het kan natuurlijk altijd dat je niet goed in je vel zit, dat alles eventjes tegen zit. Vooral in deze wintermaanden hebben mensen last van een winterdepressie en komt dat allemaal wel weer goed. Ik ga er ook wel van uit dat het goed zal komen, maar ik voel me gewoon niet fijn omdat zoiets mijn stemming kan beïnvloeden. Ik voel dat ik geen controle over mijn stemming heb en die machteloosheid zorgt ervoor dat ik het allemaal nog somberder ga zien. Ik wil best positief zijn en genieten van de mooie dingen in het leven, maar ik heb er allemaal geen zin in op dit moment. Het kan me eerlijk gezegd niet meer zoveel boeien dat er leuke dingen te doen zijn en omdat ik besef dat ik lusteloos ben, raak ik gefrustreerd.

Mensen piekeren wel eens omdat ze het slecht hebben, ik praat mezelf de put in omdat ik merk dat ik aan het piekeren ben. Piekeren is het zorgelijk of ingespannen over iets nadenken en in twee weken heb ik heel veel kunnen denken. Ik weet dat dit niet goed is, ik weet dat het zo van kwaad tot erger kan gaan, maar op de een of andere manier kan me dat niet zoveel boeien. Ik zwelg in zelfmedelijden en dat gaat me goed af. Maar van de andere kant, ik weet ook niet goed hoe ik hier moet komen. Waarschijnlijk is het gewoon een fase die ik eventjes door moet en zal het vanzelf wel weer goed komen.

Want daar ga ik nog wel steeds van uit, dat het goed komt. Ik moet immers door met mijn leven en het helpt niet als ik dagen van school thuisblijf om mezelf nog dieper die put in te praten. Ik moet zoveel mogelijk ondernemen, omgaan met de mensen die me bij staan en mijn hart luchten waar dat mogelijk is. Ik weet wat goed is, ik doe het alleen niet. Ik zit gevangen in een grote bui en ik weet niet hoe ik ervoor moet schuilen.

Ik voel me eenzaam terwijl ik een grote sociale kring heb. Ik weet dat er mensen zijn die om me geven, alleen wil ik dat niet voelen. Ik voel me alleen terwijl ik elke dag mensen om me heen heb. Ik voel me onbereikbaar terwijl mijn telefoon de hele dag aan staat en er genoeg mensen op of in hyves/MSN/partyflock/de kroeg te vinden zijn. Ik voel me verdrietig terwijl ik kan lachen om de humorfilm op tv. Ik voel me overbodig terwijl ik niemand tot last ben. Ik voel me lusteloos terwijl ik genoeg om handen heb. Ik voel me dom terwijl ik me wel zorgen kan maken om mijn nadenken. Het leven op dit moment is 1 grote tegenstrijdigheid en wat kan ik daar tegen doen?

Helaas blijft mijn gemoedstoestand niet tot mezelf beperkt. Het is iets wat ik altijd met me meedraag en wat me dus ook altijd beïnvloedt. Ik weet dat ik anderen niet de dupe van mijn stemming moet laten zijn, maar het is moeilijk om daar voor te zorgen. Ik weet dat ik niets op mijn naasten moet afreageren, maar ook hier kan ik niet altijd een stokje voor steken. Ik probeer het zoveel mogelijk op mezelf te betrekken en er niemand mee lastig te vallen. Ik schrijf het maar gewoon van me af, dat is het beste.

Zoals ik al zei, het zal wel een fase zijn. Het is een fase waarin het lijkt alsof het elke dag regent, alsof alles lijkt te mislukken op een dag en het lijkt het leven lijkt op een dag waarop je iets lekkers wilt eten, maar er geen goede boodschappen in huis zijn. Het leven is grijs, guur, kale bomen, modderige fietspaden, schrale handen, gebarsten lippen.

Volgens mij is het gewoon een winterdepressie en smacht ik naar het mooie weer. Het zal wel weer goed komen, ook al is het leven op dit moment kut. Zoals ik al zei, het leven is 1 grote tegenstrijdigheid.